Οι νέες απαγορεύσεις των Ταλιμπάν που περιορίζουν τις γυναίκες από το να ακούνε η μία τη φωνή της άλλης αποτελούν μια ακόμη σοκαριστική προσπάθεια καταπίεσης που επιδιώκει όχι απλώς να περιορίσει, αλλά ουσιαστικά να διαγράψει τη γυναικεία παρουσία από την κοινωνική και πολιτική ζωή του Αφγανιστάν.
Η καταστολή αυτή δεν είναι απλά μία αυστηροποίηση θρησκευτικών κανόνων ή πολιτιστικών περιορισμών. Είναι μια στρατηγική απόφαση με απώτερο στόχο την απομόνωση, την αφαίρεση της φωνής, και εν τέλει τη διαγραφή της γυναικείας ύπαρξης από το Αφγανιστάν.
Οι πρόσφατες ενέργειες των Ταλιμπάν – συμπεριλαμβανομένων των περιορισμών στην εκπαίδευση, την εργασία, τη δημόσια εμφάνιση και τώρα, ακόμη και στη στοιχειώδη ανθρώπινη επαφή – αποδεικνύουν την ακραία, σκοταδιστική τους αντίληψη για τη θέση των γυναικών. Αφαιρώντας το δικαίωμα της επικοινωνίας, οι Ταλιμπάν επιδιώκουν να ελέγξουν τον γυναικείο λόγο, να καταστείλουν την ανάπτυξη μιας συλλογικής συνείδησης μεταξύ των γυναικών, και να αποδυναμώσουν κάθε μορφή αντίστασης. Πρόκειται για μια ανελέητη καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που αναγνωρίζονται σε διεθνές επίπεδο, και αυτό καθιστά επιτακτική την ανάγκη για διεθνή αντίδραση.
Ο ρόλος της εκπαίδευσης στην κοινωνικο-πολιτική καταστολή
Ένας από τους πρωταρχικούς τρόπους, με τους οποίους οι Ταλιμπάν καταπιέζουν τις γυναίκες είναι μέσω της πλήρους απαγόρευσης της εκπαίδευσής τους. Η αποστέρηση του δικαιώματος στην εκπαίδευση είναι ιδιαίτερα στρατηγική, καθώς η παιδεία δεν αποτελεί μόνο εφόδιο για την επαγγελματική εξέλιξη, αλλά και για την ανάπτυξη της προσωπικής ταυτότητας και της κριτικής σκέψης. Στερώντας τη δυνατότητα μόρφωσης, οι Ταλιμπάν διασφαλίζουν ότι οι γυναίκες θα παραμείνουν εξαρτώμενες από τους άνδρες, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά.