«Είναι τα μωρά μου. Έχουν μόνο ένα ελάττωμα, εμπιστεύονται τους ανθρώπους» λέει ο Ντάγκλας Μάνροου, ο ποιητικά συγκινητικός ήρωας της ταινίας Dogman του Λικ Μπεσόν, μιλώντας για την ατίθαση ομάδα από καμιά τριανταριά πανέξυπνα και πανέμορφα σκυλιά, τα οποία είναι οι φίλοι του, οι συγκάτοικοι, η οικογένεια και οι φύλακες-άγγελοί του.
Ο Ντάγκλας Μάνροου βρέθηκε από πολύ μικρή ηλικία σε αμαξίδιο με παράλυση στα πόδια μετά από σφαίρα στην σπονδυλική στήλη που σφήνωσε εκεί εκτινασσόμενη από το όπλο του ίδιου του χεριού του κακοποιητή πατέρα του.
«Αγαπάς τα σκυλιά, ε; Περισσότερο απ' ότι αγαπάς την οικογένειά σου» ρωτάει ο Μάικ Μάνροου, ένας αγροίκος, χωριάτης, άξεστος εκτοφέας σκύλων για κυνομαχίες μέσα από τα σάπια δόντια του και τη σακάτικη καρδιά του.
«Ναι» του απαντάει ο τρυφερός Ντάγκλας Μάνροου σφραγίζοντας με αυτή την απάντηση τη βέβαιη τιμωρία του -ο πατέρας του τον έριξε στο κλουβί με τους σκύλους που εξέτρεφε αφήνοντάς τον να ζει μαζί τους, να τρώει από το πιάτο τους και να πίνει από το νερό τους.
Τα σκυλιά έσωσαν τη ζωή του Ντάγκλας Μάνροου, τα σκυλιά σώζουν τις ζωές των φρικαρισμένων, αγχωμένων και στρεσαρισμένων ανθρώπων των πόλεων ως ζώα συντροφιάς, τα σκυλιά σώζουν τις ζωές των αρρώστων στα νοσοκομεία ως «κυνοθεραπευτές».
Τα σκυλιά ήταν αυτά που τον έσωσαν όταν τραυματίστηκε και ακινητοποιήθηκε σωριασμένος στο έδαφος από τη σφαίρα του πατέρα του, περνώντας μέσα από μια τρύπα στο συρματόπλεγμα και καταφέρνοντας να οδηγήσουν ένα περιπολικό στο σπίτι της κολάσεως.
Ο πατέρας και ο συνένοχος μεγάλος αδερφός του Ντάγκλας συνελήφθησαν και αυτός συνέχισε τη δραματική, γεμάτη καλλιτεχνία ζωή του με την τριχωτή, τετράποδη παρέα του.
Τα σκυλιά έσωσαν τη ζωή του Ντάγκλας Μάνροου, τα σκυλιά σώζουν τις ζωές των φρικαρισμένων, αγχωμένων και στρεσαρισμένων ανθρώπων των πόλεων ως ζώα συντροφιάς, τα σκυλιά σώζουν τις ζωές των αρρώστων στα νοσοκομεία ως «κυνοθεραπευτές».
Τρανό παράδειγμα ο Βαγγέλης, ο μπουκλωτός σκύλος θεραπείας που εργάζεται πλέον στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Νίκαιας, το πρώτο ελληνικό, δημόσιο νοσοκομείο που αγκάλιασε την ιδέα του dogtherapy και καλωσόρισε στα δωμάτια των ασθενών τον καλοπροαίρετο, εκπαιδευμένο κι αξιολάτρευτο Βαγγέλη.
«Μία νέα σελίδα ανοίγεται στην Ελλάδα» σχολιάζει σε ανάρτησή της στο Facebook η Εύη Ορφανού, ασθενής της Νευροχειρουργικής Κλινικής του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου Νίκαιας. «Μετά από επτά εβδομάδες στο νοσοκομείο, σήμερα χαμογέλασα πάλι με της ευεργετικές ικανότητες των τετράποδων φίλων μας. Ελπίζω, αυτή να είναι μόνο η αρχή μιας νέας εποχής για τα νοσοκομεία».
«Ήρθα στο dogtherapy όταν ήμουν κουτάβι τεσσάρων μηνών» συστήνεται με τη σειρά του ο Βαγγέλης μέσα από τη σελίδα dogtherapy.gr και συνεχίζει: «Επειδή είμαι εξαιρετικά έξυπνος (εκτός από πολύ όμορφος) εκπαιδεύτηκα γρήγορα στην βασική υπακοή και στην συνέχεια κατάλαβαν ότι είμαι τέλειος για σκύλος θεραπείας.
Όπως είπε και η Μέριλιν Μονρόε κάποτε: «Κανένας σκύλος δε με δάγκωσε ποτέ, μόνο άνθρωποι»
»Έχω εκπαιδευτεί σε Ελλάδα και Αμερική με τους καλύτερους εκπαιδευτές και πιστοποιημένα προγράμματα. Άρχισα τις επισκέψεις και θεραπευτικές παρεμβάσεις όταν ήμουν ενάμισυ χρονών και έως και σήμερα, εργάζομαι ως σκύλος θεραπείας με παιδιά και ενηλίκους ατομικά και σε ομάδες. Μη με ρωτήσετε ποιους προτιμώ, δύσκολο να απαντήσω!
»Έχω εργαστεί με παιδιά και ενήλικες με αυτισμό, με παιδιά με κατάθλιψη και προβλήματα ένταξης, σε σχολεία ειδικής αγωγής, κέντρα ημέρας, γηροκομεία. Συχνά επισκέπτομαι τυπικά σχολεία και εκθέσεις για ενημέρωση και ευαισθητοποίηση στην διαφορετικότητα και την συμπερίληψη.
»Έχω συνεργαστεί με πολλούς διαφορετικούς επαγγελματίες όπως λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, φυσιοθεραπευτές και ειδικούς παιδαγωγούς.
»Αγαπώ να βοηθώ μεγάλους και παιδιά όσο τις λιχουδιές, τα χάδια και τις αγκαλιές» καταλήγει ο Βαγγέλης πριν χαρίσει ένα ανακουφιστικό «γουφ».
Ένα τέταρτο της ώρας με έναν σκύλο σαν τον Βαγγέλη ισοδυναμεί ενδεχομένως με μια σειρά από συνεδρίες της ψυχολογικής θεωρίας Γκεστάλτ βοηθώντας μας να αντιληφθούμε την έννοια του «ζούμε εδώ και τώρα, χωρίς ανησυχία».
Κι όπως είπε και η Μέριλιν Μονρόε κάποτε: «Κανένας σκύλος δε με δάγκωσε ποτέ, μόνο άνθρωποι».
