«Είναι τα μωρά μου. Έχουν μόνο ένα ελάττωμα, εμπιστεύονται τους ανθρώπους» λέει ο Ντάγκλας Μάνροου, ο ποιητικά συγκινητικός ήρωας της ταινίας Dogman του Λικ Μπεσόν, μιλώντας για την ατίθαση ομάδα από καμιά τριανταριά πανέξυπνα και πανέμορφα σκυλιά, τα οποία είναι οι φίλοι του, οι συγκάτοικοι, η οικογένεια και οι φύλακες-άγγελοί του.
Ο Ντάγκλας Μάνροου βρέθηκε από πολύ μικρή ηλικία σε αμαξίδιο με παράλυση στα πόδια μετά από σφαίρα στην σπονδυλική στήλη που σφήνωσε εκεί εκτινασσόμενη από το όπλο του ίδιου του χεριού του κακοποιητή πατέρα του.
«Αγαπάς τα σκυλιά, ε; Περισσότερο απ' ότι αγαπάς την οικογένειά σου» ρωτάει ο Μάικ Μάνροου, ένας αγροίκος, χωριάτης, άξεστος εκτοφέας σκύλων για κυνομαχίες μέσα από τα σάπια δόντια του και τη σακάτικη καρδιά του.
«Ναι» του απαντάει ο τρυφερός Ντάγκλας Μάνροου σφραγίζοντας με αυτή την απάντηση τη βέβαιη τιμωρία του -ο πατέρας του τον έριξε στο κλουβί με τους σκύλους που εξέτρεφε αφήνοντάς τον να ζει μαζί τους, να τρώει από το πιάτο τους και να πίνει από το νερό τους.
Τα σκυλιά έσωσαν τη ζωή του Ντάγκλας Μάνροου, τα σκυλιά σώζουν τις ζωές των φρικαρισμένων, αγχωμένων και στρεσαρισμένων ανθρώπων των πόλεων ως ζώα συντροφιάς, τα σκυλιά σώζουν τις ζωές των αρρώστων στα νοσοκομεία ως «κυνοθεραπευτές».
