Στον αγιασμό του νέου σχολείου της Φαίδρας και του Δημήτρη ήταν τα συναισθήματά μου και των παιδιών μου, ακόμα σε μία ανεξήγητη εγρήγορση, δίχως σαφήνεια και με έναν ιδιαίτερο εκνευρισμό απέναντι στο άγνωστο. Νέο σχολείο, νέο κτίριο, εκπαιδευτικοί, διαδικασίες και κυρίως μία εσωτερική μάχη, για το πώς θα αντιδράσουν τα παιδιά μου και... εγώ στην επίσημη έναρξη της σχολικής χρονιάς.
Η επόμενη μέρα, ήξερα ότι θα είναι αυτή, που εγώ θα πρέπει να προσαρμοστώ, εγώ θα πρέπει να παλέψω με το μέσα μου, που ως κλασική Ελληνίδα μαμά, νομίζει πως τα παιδιά της, είναι ακόμα μωρά και η διαρκής παρουσία μου, θα λυτρώνει τα πάντα και για πάντα. Πόσο λάθος!
Ναι, και τα δύο έκλαψαν σήμερα. Για λίγα λεπτά. Γιατί το κάτι καινούριο, από κάθε άνθρωπο αντιμετωπίζεται διστακτικά και δίχως δυναμισμό. Γιατί λοιπόν ένα 4χρονο και 7χρονο να αντιδράσουν αλλιώς; Τα κατάφεραν όμως και μετά από πολύ λίγο, ηρέμησαν και αφέθηκαν στο ξέγνοιαστο παιχνίδι στην αυλή και στη γλυκύτητα της πρώτης γνωριμίας, με τις νέες συμμαθήτριες και τη δασκάλα τους.
Εγώ όμως; Εγώ που δεν έχω μάθει ακόμα να τιθασεύω τις αγωνίες, ανησυχίες και ανασφάλειες μου, παρέμεινα κρυμμένη μέσα στο αυτοκίνητο, φοβούμενη ότι τα παιδιά μου, δεν θα είναι καλά, φοβούμενη ότι δεν θα ανταπεξέλθουν στις νέες συνθήκες, φοβούμενη όμως εν τέλει τον ίδιο τον εαυτό μου.
