Το πρωί που ερχόμουν στη δουλειά, πέρασε από δίπλα μου μία μαμά με την κόρη της. Μόλις είχε τελειώσει ο αγιασμός στο σχολείο και συζητούσαν για την (μάλλον, καθόλου) πολυπόθητη επιστροφή. Κάποια στιγμή ακούω τη μαμά να απαντά σε έντονο ύφος, σε κάποια αυθόρμητη και χαρούμενη φράση της μικρής: «Στη ζωή δεν μπορούμε να έχουμε πάντα αυτό που θέλουμε». Η μικρή ξαφνιάστηκε, συννέφιασε και έδειξε να σκέφτεται σοβαρά αυτό που μόλις άκουσε.
Κάπου εκεί το μυαλό μου έκανε ένα μικρό rewind, επέστρεψε στα θρανία και έζησε σε replay όλες εκείνες τις φορές που μου είχαν πει κάτι παρόμοιο. Η φράση από μόνη της δεν είναι τόσο κακή όσο ό,τι την περιβάλλει και την προεκτείνει. Αν αρχίσεις να λες σε ένα παιδί πως δεν μπορεί να έχει αυτό που θέλει, το μαθαίνεις να ζει από νωρίς με πρέπει. Περιορίζεις τον κόσμο του και τα «πινέλα» με τα «χρώματα» που θέλει να τον ζωγραφίσει.
Ως ενήλικες, έχουμε αυτό που "πρέπει" και όλο αυτό ξεκινά από την παιδική ηλικία, από κάποια τυχαία φράση που ξεστόμισε κάποτε είτε ο γονιός είτε ο εκπαιδευτικός μας και "έγραψε" έντονα μέσα μας.
Έπειτα, η σκέψη μου επέστρεψε στο τώρα. Άρχισα να σκέφτομαι πόσο πολύ έχουμε ξεχάσει να κάνουμε (και συνεπώς να έχουμε) αυτό που θέλουμε. Έχουμε αυτό που «πρέπει» και όλο αυτό ξεκινά από την παιδική ηλικία, από κάποια τυχαία φράση που ξεστόμισε κάποτε είτε ο γονιός είτε ο εκπαιδευτικός μας και «έγραψε» έντονα μέσα μας.