Μία ιστορία γεμάτη σκοτάδι, πόνο, σοκ, δεκάδες ερωτηματικά και μία ανάγκη δικαίωσης για τρεις ψυχές που σώπασαν τόσο άδικα, τόσο επώδυνα.
Απρίλιος του 2019, όταν η 3,5 ετών Μαλένα (σ.σ. το δεύτερο παιδί της οικογένειας Πισπιρίγκου/Δασκαλάκη) αφήνει την τελευταία της πνοή ενώ νοσηλεύεται στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων «Ελπίδα» με λευχαιμία. Η επιστήμη και οι ειδικοί παρακολουθούν βουβά, δίχως εξηγήσεις.
Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, τον Μάρτιο του 2020, την τελευταία της πνοή μέσα στην κούνια, αφήνει η μόλις 6 μηνών Ίριδα (σ.σ. το τρίτο παιδί της οικογένειας), ενώ στο σπίτι βρίσκονται η Ρούλα Πισπιρίγκου και η αδερφή της. Ο θάνατος του μωρού οφειλόταν σε σπανιότατη «αγενεσία βλεφοκόμβου». Πρόκειται για ένα συμπέρασμα που αμφισβητήθηκε και πάλι…
Ο μαύρος επίλογος όμως, γράφεται τέλη Ιανουαρίου του 2022, στο νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα, όταν η 9χρονη Τζωρτζίνα αφήνει την τελευταία της πνοή (σ.σ. το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας από την Πάτρα). Το κορίτσι φέρεται να είχε καρδιολογικό πρόβλημα κάτι που δεν επιβεβαιώθηκε… και πάλι.
Καμία εξήγηση. Και οι γιατροί απορούν. Και οι υποψίες ξεκινούν να κάνουν το δικό τους ταξίδι… στις σκέψεις ευτυχώς των καταλλήλων.
Μούδιασμα, παγωμένα βλέμματα, δεκάδες σκέψεις κυριαρχούν στο μυαλό πολλών, όταν ξεκινούν να διαβάζουν, τις κομβικές 21 λέξεις από τη Διεύθυνση Ασφάλειας Αττικής. «Συνελήφθη πριν από λίγο δυνάμει εντάλματος, 33χρονη ημεδαπή για την υπόθεση ανθρωποκτονίας της 9χρονης κόρης της». Η σύλληψη της Ρούλας Πισπιρίγκου, έγινε πράξη μετά από ένταλμα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών σε συνέχεια της ολοκλήρωσης των τοξικολογικών εξετάσεων που έδειξαν αδικαιολόγητη παρουσία της τοξικής ουσίας κεταμίνης στον οργανισμό της 9χρονης Τζωρτζίνας.
Η αρχή του τέλους ενός θρίλερ, που αναμφισβήτητα είναι και θα είναι, μία από τις ιστορίες εγκλημάτων αυτής της χώρας, που συγκλόνισαν κάθε γειτονιά, κάθε οικογένεια, κάθε πολίτη, κάθε ψυχή εκεί έξω, που στο απλό άκουσμα κλάματος ενός παιδιού, σπεύδει. Ριγεί. Παλεύει να το κάνει να χαμογελάσει. Να σκουπίσει τα δάκρυά του και να απαλύνει τον πόνο του.
Μάλλον εδώ, συνέβη το ανείπωτο. Ένα έγκλημα που κάποιοι θα έλεγαν ότι κρύβει πάθος. Άλλοι θα ισχυριστούν πώς κρύβει ένα σύγχρονο τέρας που πολύ άδικα έγινε μάνα.
Ο έρωτας της Ρούλας, ήταν πάνω από τα παιδιά της. Η απόρριψη από τον άντρα της, ήταν πάνω από τα παιδιά της. Η ζήλια της, ήταν πάνω από τα παιδιά της. Α βρε Μάνο! Έχεις κάθε δικαίωμα να μη τη θες, αλλά που ήσουν όταν έβλεπες τις θολές της προθέσεις, τη περίεργη συμπεριφορά της και τα «σπλάχνα» σου να υποφέρουν κοντά της;
Ιανουάριος 2024
Έπειτα από πολύωρη αγόρευση της εισαγγελέας του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Αθήνας, Ευαγγελία Σπυριδωνίδου, στη δίκη της κατηγορουμένης για τον θάνατο της 9χρονης κόρης της Τζωρτζίνας, η πρόταση της ήταν μία, μοναδική και απόλυτη. ΕΝΟΧΗ.
«Το χέρι που έδωσε την κεταμίνη στη Τζωρτζίνα δεν είναι άλλο από αυτό της κυρίας κατηγορουμένης», «η μικρή Τζωρτζίνα μια ατυχία είχε στη μικρή ζωή της. Να έχει μάνα μητέρα, τροφό, φροντιστή την κατηγορούμενη» είπε, μεταξύ άλλων, η εισαγγελέας, η οποία έδειξε ως κίνητρο της Ρούλας Πισπιρίγκου τη σχέση της με τον Μάνο Δασκαλάκη.
Όσοι παρακολουθούμε την ιστορία αυτή, λειτουργούμε λίγο ή πολύ ως συγγενείς των τριών αυτών ψυχών, που έφυγαν τόσο άδικα. Θέλουμε, απαιτούμε, κραυγάζουμε, να καταδικαστεί το χέρι αυτό που τα σκότωσε. Θέλουμε να δικαιωθούν οι τρεις αυτοί άγγελοι που μάλλον μας κοιτούν από ψηλά με απορία, κενό, πόνο και φόβο.
Η ιδέα μίας μητροκτόνου μας πνίγει, μας σκοτώνει, μας θυμώνει, όταν συνειδητοποιούμε ότι ακόμα και σήμερα υπάρχουν γυναίκες που σκοτώνουν τα παιδιά τους για έναν άντρα.
Στην αντίπερα όχθη, (ευτυχώς Θεέ μου) που είναι γεμάτη φως και ελπίδα, υπάρχουν και αυτές οι μητέρες, όπως η Μαρία Καρυστιανού, που παρότι έχασε το παιδί της, τόσο βίαια, άγαρμπα, ξαφνικά, παλεύει ακόμα και σήμερα για να δικαιωθεί εκεί ψηλά…! Εκεί που άγγελοι υπάρχουν αλλά ευτυχώς υπάρχουν και επί γης!
Μακάρι να υπάρξουν και άλλες τέτοιες μαμάδες, που σπέρνουν την αγάπη, την ελπίδα, το φως και είναι αληθινά, καθημερινά σύμβολα μητρότητας, θάρρους και μεγαλείου ψυχής.
Ρούλα Πισπιρίγκου δεν ξέρω τι σου επιφυλάσσει το μέλλον αλλά ως μάνα απέτυχες διθυραμβικά, αλλά κατάφερες να μας διδάξεις (εσύ και πολλές άλλες δυστυχώς) τι δεν σημαίνει μητρότητα!. Κοιμήσου λοιπόν ήσυχα, διότι όσες είμαστε ήδη ή επιδιώκουμε να γίνουμε μανάδες και σύζυγοι, έχουμε χαράξει την εικόνα σου μέσα μας, ως τη γυναίκα που δεν πρέπει ποτέ να μιμηθούμε. Ο έρωτας είναι έμπνευση αγάπης και όχι δολοφονιών. Άραγε το έχεις καταλάβει ή ακόμα ελπίζεις;
