Η ηλικία χρόνια δεν κοιτά

Κοντοστάθηκε στην ανοιχτή πόρτα σαν να ήθελε να γυρίσει να φύγει. «Άργησα πολύ» φωνάζει αλλά μετά βίας ακούγεται. Κάποια ζευγάρια μάτια την κοιτάζουν διερευνητικά.

Αδύνατη και κυρτή σαν χλωρό κρεμμύδι ντυμένο με ροζ πουκαμίσα, μαύρο παντελόνι και μαύρα αθλητικά. «Είμαι η Καίτη» λέει «που είχα ραντεβού στις δύο».

«Είναι τέσσερις» διαπιστώνει αυστηρά αλλά με γλύκα η αρχικομμώτρια.

«Το ξέρω, μωρέ» απαντάει το χλωρό κρεμμύδι «ήταν που ήθελα να έρθω αλλά δεν μπορούσα, είχα πέσει και τώρα σηκώθηκα, τελικά τα κατάφερα, δε θέλω κάτι σπουδαίο, να μια ψαλιδιά, να εδώ, ήμουν στο κρεβάτι για καιρό, δεν μπορούσα να ξεβγάλω τα μαλλιά μου, να μια ψαλιδιά, δε θα πάρει ώρα».

Μιλάει λες και απαγγέλλει κάποιο μάντρα, ένα ξόρκι λευκής μαγείας, ένα κωδικοποιημένο μήνυμα.

Γυρίζει να δείξει πού θέλει την ψαλιδιά και αποκαλύπτεται μία βαριά, ασήκωτη σχεδόν, ράστα θημωνιά, μια αγριοφωλιά αετίσια, ένας τρίχινος φράχτης ανάμεσα σε αυτή την ισχνή φιγούρα και στη ζωή.

«Να, μωρέ» επαναλαμβάνει, «μια ψαλιδιά».

«Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι ένα κοντό, αγορίστικο» λέει η αρχηγός του coiffure τσαρδιού, συνοικιακό αλλά ξακουστό στα πέριξ.

«Όχι κοντό, μωρέ» παραπονιέται σαν μικρό κορίτσι απροσδιορίστου ηλικίας, σαν αιώνια μπέμπα, κάπου ανάμεσα στα 70 και τα 170, μια καλόκαρδη μαινάδα που ηγείται ενός νέου ρασταφαριανισμού που μυρίζει μαλακτική κρέμα και σαμπουάν.

Κυριολεκτικά μοσχοβολάει. Τα μαλλιά της ζυγίζουν όσο το υπόλοιπο κορμί της.

-Τι να σας πω; Αν δε θέλετε κοντά, δε γίνεται κάτι άλλο. Δε ξεμπλέκουν αυτά τα μαλλιά.

-Το ξέρω, να τα ξεφορτωθώ θέλω. Να ισιώσει η πλάτη μου. Πονάω κι αυτά με τραβάνε προς τα πίσω.

Κάπου εκεί, αναλαμβάνει δράση η δεύτερη τη τάξει κομμώτρια. «Ελάτε, κάτι θα κάνουμε».

Μισή ώρα μετά η γκρι αετοφωλιά έχει εξαφανιστεί σαν μαγική μπέρτα ταχυδακτυλουργού που ποντάρει στην οφθαλμαπάτη.

Ένα αλά γκαρσόν κούρεμα έχει πάρει τη θέση της.

Η αδύνατη γυναίκα δε μοιάζει πια τόσο αδύναμη. Μαζί με το βάρος των τζιβιασμένων της μαλλιών, έφυγαν και έννοιες ετών.

«Σε ευχαριστώ φίλη μου» φωνάζει κι αυτή τη φορά ακούγεται δυνατά. «Θα ξανάρθω, μωρέ».

Το θυμήθηκα αυτό το περιστατικό τις προάλλες που έπεσα πάνω στην ταινία του 2007, Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας, με τους Τζιοβάνα Μεζοτζιόρνο, Μπέντζαμιν Μπρατ και Χαβιέ Μπαρδέμ, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του γιγαντιαίου Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες.

«Η ηλικία δεν έχει καμία πραγματικότητα εκτός από τον φυσικό κόσμο. Η ουσία του ανθρώπου αντιστέκεται στο πέρασμα του χρόνου. Η εσωτερική μας ζωή είναι αιώνια, πράγμα που σημαίνει ότι το πνεύμα μας παραμένει τόσο νεανικό και ζωηρό όσο όταν ήμασταν σε πλήρη άνθιση.

»Σκεφτείτε την αγάπη ως μια κατάσταση χάριτος, όχι το μέσο για οτιδήποτε, αλλά το άλφα και το ωμέγα. Ένας αυτοσκοπός» γράφει ο Μάρκες και στο μυαλό μου έρχεται αυτή η εικόνα της αδύνατης γυναίκας στην πόρτα του κομμωτηρίου, κυρτής σαν χλωρό κρεμμύδι ντυμένο με ροζ πουκαμίσα.

«Είμαι τώρα 33 ετών και νιώθω ότι έχει περάσει πολύς καιρός και περνάει όλο και πιο γρήγορα κάθε μέρα» γράφει ο Αμερικανός ιδιοφυής συγγραφέας Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας στο A Supposedly Fun Thing I’ll Never Do Again, συνεχίζοντας τη φλασαριστή σκέψη του για το μοιραίο και συναρπαστικό της ανθρώπινης συνύπαρξης με τον χρόνο:

«Μέρα με τη μέρα πρέπει να κάνω όλων των ειδών τις επιλογές για το τι είναι καλό και σημαντικό και διασκεδαστικό, και μετά πρέπει να ζήσω με την απώλεια όλων των άλλων επιλογών που αυτές οι επιλογές αποκλείουν.

»Και αρχίζω να βλέπω πως όσο ο χρόνος αποκτά ορμή οι επιλογές μου θα στενεύουν και οι κατασχέσεις τους θα πολλαπλασιάζονται εκθετικά μέχρι να φτάσω σε κάποιο σημείο σε κάποιο κλαδί όλης της πλούσιας διακλαδισμένης πολυπλοκότητας της ζωής, στο οποίο τελικά εγκλωβίζομαι και κολλάω σε ένα μονοπάτι και ο χρόνος με επιταχύνει μέσα από στάδια στασιμότητας και ατροφίας και φθοράς μέχρι να βυθιστώ για τρίτη φορά, όλος ο αγώνας για το τίποτα, πνιγμένος από τον χρόνο.

»Είναι τρομερό. Αλλά αφού είναι οι δικές μου επιλογές που θα με εγκλωβίσουν, μοιάζει αναπόφευκτο - αν θέλω να γίνω έστω και λίγο μεγάλος, πρέπει να κάνω επιλογές και να μετανιώνω για τους αποκλεισμούς και να προσπαθώ να ζήσω μαζί τους».

Οι Ιανουάριοι της ζωής μας μάς ωθούν να κλείσουμε νέα συμφωνία με τον χρόνο, με τον εαυτό μας, με τις τζίβες μας, με τους πόνους στην πλάτη μας, με την αγάπη, με τις απώλειες, με τους αποκλεισμούς, με τις νίκες μας και με τις ήττες μας.