Η διάσωση του βρέφους στην Τήλο και η ανάγκη ευχάριστων ειδήσεων

Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν καλές ειδήσεις θα λέγαμε πειράζοντας την αρχική φράση του Ιταλού σημειολόγου, Ουμπέρτο Έκο -ο οποίος αρνείτο οποιαδήποτε είδηση τον τρίτο μήνα του καλοκαιριού- εστιάζοντας στην ακατάσχετη επιθυμία να αισθανθούμε ελαφρώς ελαφρύτεροι μέσα στην ανθρώπινη φύση μας, να «περιδινηθούμε γύρω από τον ατέρμονα κοχλία της ζαλισμένοι, μπαίνοντας αναπόφευκτα όλοι στη σπείρα της Ιστορίας».

Η είδηση της διάσωσης του 50 ημερών βρέφους μέσα από τα επιθετικά και απόκρημνα βράχια της Τήλου χάρισε μια λάμψη αισιοδοξίας στην καταχνιά των ημερών, με τα καμένα δάση και σπίτια της Πάρνηθας, τον πνιγμό της 8χρονης στην πισίνα της κατασκήνωσης στην Χαλκιδική, τον θάνατο του 19χρονου σε λούνα παρκ, πάλι στη Χαλκιδική, το θανατηφόρο τροχαίο τριών νέων ανθρώπων στα Χανιά, την εγκληματική αμέλεια των υπευθύνων και της πολιτείας για όλα αυτά.

Η γλυκόπικρη ιστορία έχει ως εξής: Διακινητές εγκατέλειψαν στις ακτές της Τήλου δεκάδες πρόσφυγες, μεταξύ τους έγκυες γυναίκες και μωρά, αφήνοντας τους στο έλεος της μοίρας τους. Οι κάτοικοι του ακριτικού νησιού αποδεικνύοντας έμπρακτα την ανθρωπιά και αλληλεγγύη τους έφτασαν μέσω θαλάσσης στη δύσβατη πλευρά του νησιού σώζοντας το βρέφος, το οποίο επί τρεις ημέρες ήταν αποκλεισμένο στο βουνό, με τους γονείς του να αναγκάζονται να χρησιμοποιούν θαλασσινό νερό για να του φτιάχνουν το γάλα.

«Επιτέλους, κάτι καλό» λέει σε μια συζήτησή μας στο τηλέφωνο η 80χρονη θεία μου, η οποία συμβαδίζει με την εποχή ως επί το πλείστον μέσα από τα δελτία ειδήσεων και κάθε φορά, λίγο πριν κλείσει την κουβέντα μας φροντίζει να μου υπενθυμίσει ότι «δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το πάψει κανείς να είναι άνθρωπος, παιδί μου».

«Όποιος παρακολουθήσει τις ειδήσεις μας έχει την εντύπωση ότι ζούμε σε έναν κύκλο κόλασης…» γράφει ο Ουμπέρτο Έκο στα «Χρονικά Μιας Ρευστής Κοινωνίας» και συνεχίζει:

«…όπου όχι μόνο μαμάδες δολοφονούν ένα παιδάκι την ημέρα, αλλά οι δεκατετράχρονοι πυροβολούν, οι εξωκοινοτικοί βιάζουν, οι ιερείς κόβουν αυτιά, οι πατεράδες καθαρίζουν με τουφεκιές όλη την οικογένεια, οι σαδιστές κάνουν ενέσεις χλωρίνης μέσα στα μπουκάλια του νερού, οι στοργικοί ανιψιοί κάνουν φέτες τους θείους».

Στο ίδιο κεφάλαιο με τίτλο «Δος ημίν σήμερον το καθημερινό μας έγκλημα» ο Ουμπέρτο Έκο παρατηρεί: «Μη θέλοντας να εκτεθούν υπερβολικά με ειδήσεις πολιτικά και οικονομικά επικίνδυνες, οι διευθυντές των τηλεκαταρακτών μας έκαναν την επιλογή Crimen (αιματοβαμμένες εκδόσεις εγκλημάτων της Ιταλίας). Μια ωραία ακολουθία από ανοιγμένα κεφάλια με το τσεκούρι κρατάει τον κόσμο φρόνιμο και δεν του περνάνε κακές ιδέες από το μυαλό».

Κι ενώ η ανοχή μας και η αντοχή μας απέναντι στην άγρια ροή ειδήσεων γιγαντώνεται επικίνδυνα και ύπουλα κάθε μέρα, το αισιόδοξο άκουσμα της διάσωσης του βρέφους στην Τήλο ξύπνησε την ελπίδα. Ευτυχώς, τα αντανακλαστικά μας δεν έχουν μουδιάσει εντελώς, δεν τα έχει καταπιεί η αδυσώπητη αυτοαναφορικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μπορούμε ακόμα να χαμογελάσουμε με κάτι που δεν έχει άμεσο όφελος προς εμάς.

Επιμύθιο: «Κάθε πόνος που δε βοηθάει κανέναν είναι παράλογος» θα μου πει η 80χρονη θεία μου σε ένα τετ-α-τετ μας και πραγματικά, δε μπορώ να σκεφτώ καμία σωστότερη φράση για να συνοψίσει τη θλιβερή μας πραγματικότητα.