Η αγάπη θέλει δύο

«Μαμά, δες το αλλιώς», μου είπε γαλήνια η Φιλίππα για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών που εδώ και λίγες ώρες, είναι νόμος του κράτους. Τίποτα και κανείς δεν κινδυνεύει. Υπάρχουν ετερόφυλα ζευγάρια- τέρατα που κακοποιούν παιδιά κάθε μέρα και βασανίζουν έως τον θάνατο μωρά, σκοτώνουν, βιάζουν, εκπορνεύουν το σπλάχνο τους, αδιάφορες μάνες που σκοτώνουν τα παιδιά τους, τα περιθωριοποιούν γιατί είναι ομοφυλόφιλα και όλοι αυτοί, θεωρούνται ΟΙ ΑΠΟΛΥΤΟΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ.

Υπάρχουν φορές που τα παιδιά σου γίνονται οι σύμβουλοί σου. Υπάρχουν φορές που έχεις ανάγκη τη μεστή σκέψη ενός πολύ νέου ανθρώπου για να «ακούσεις» από πρώτο χέρι την ωμή αλήθεια της κοινωνίας, την αλήθεια που ίσως αν είσαι άνω των 50, δεν μπορεί να φτάσει σε εσένα με την ίδια ταχύτητα που έρχεται στους νεότερους που κυκλοφορούν σε μέρη που εσύ έχεις να πας από τα 20 σου.

Η φιλική και επαγγελματική μου σχέση με ομοφυλόφιλους άνδρες και γυναίκες μετράει από τα πρώτα χρόνια μου στη μόδα, μια και πριν από αυτό, η συντηρητική εκπαίδευσή μου στο Δημοτικό Γυμνάσιο- Λύκειο Κορασίδων Αρσακείου, δεν μου άφηνε το περιθώριο να ανακαλύψω καμία διαφορετικότητα στους ανθρώπους της ηλικίας μου. «Ελαφρώς θηλυπρεπείς» τούς ονομάτιζε όταν τύχαινε να συναναστραφεί με κάποιους με ευγένεια ο πατέρας μου που ποτέ δεν εκφράστηκε αρνητικά για κανέναν άνθρωπο, καθώς ήταν το ορόσημο της ευγένειας και της καλοσύνης προς όλους.

Εν ολίγοις, ήμουν το παιδί που η γνωριμία του με τους γκέι προήλθε, όπως και για τόσους άλλους της γενιάς μου, μέσα από τον μικρόκοσμο της Finos Film, όπως από την καρικατούρα του Χρόνη Εξαρχάκου στην «Παριζιάνα», τη θρυλική ερώτηση «Αγοράκι, τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα» ή τον περιβόητο Σταύρο Παράβα ως «Φίφη». Όλη αυτή η γνωριμία με τον κόσμο των ομοφυλοφίλων ήταν κάτι το οποίο προκαλούσε γέλιο στο κοινό αλλά σαφέστατα εισέπραττε μια υποκινούμενη χλεύη.

Κατά τα σχολικά μου χρόνια, μια πολύ αγαπητή μου συμμαθήτρια και πρόεδρος στην τάξη, μου έβαλε την πρώτη υποψία ότι σκεπτόταν και ονειρευόταν κάπως διαφορετικά από όλες μας. Ενώ όλες οι κοπέλες της παρέας μου, είχαμε στην πρωινή ημερίδα θέματα που αφορούσαν τα υποτιθέμενα αγόρια μας, εκείνη απείχε συστηματικά – με το γνωστό της χιούμορ και το ανατρεπτικό στυλ της-ακόμα και από την ποδιά του Αρσακείου.

Επρόκειτο για ένα πολύχρωμο patchwork με ομοφυλόφιλες γυναίκες και άντρες που ήταν απόλυτα αποδεκτοί στον κύκλο της μόδας και της τέχνης, όπως και αγαπητοί και σεβαστοί για τα ταλέντα τους από όλους. Έγιναν στη συνέχεια οι νέοι μου συνεργάτες και μερικοί από τους καλύτερους μου φίλους. Είναι ακόμη και σήμερα, φίλοι από καρδιάς.

Γενικά, ποτέ δεν είχα περιορισμό στην επιλογή των φίλων μου, ούτε δέχθηκα ποτέ κριτική από τους δικούς μου για αυτούς. Αντίθετα η μητέρα μου αν και μεγάλωσε ως Αρσακειάδες τις δύο κόρες της, ήταν προοδευτική και ανοιχτή με τους ανθρώπους. Λάτρευε ειδικά την ευαισθησία του τότε κολλητού μου γκέι φίλου, ενός ανθρώπου που μου στάθηκε όσο κανείς στον πρόωρο θάνατο του πατέρα μου.

Στην πορεία έχασα αρκετούς φίλους από AIDS, αλλά και συναδέλφους που δουλεύαμε καθημερινά μαζί στο διπλανό γραφείο, σε φωτογραφίσεις ή ακόμα μοιραζόμασταν δωμάτια σε περιόδους φωτογραφίσεων στο εξωτερικό. Το πρώτο μεγάλο κοινωνικό σοκ της ζωής μου ήρθε με όλη αυτή τη συναναστροφή. Η συνδιαλλαγή με αυτά τα πρόσωπα με βοήθησε νωρίς να αντιληφθώ τον ρατσισμό της εποχής των ‘80s που έπεσε στις πλάτες τους, τον αδικαιολόγητο φόβο, την υστερία της εποχής για το πώς κολλάει ο ιός με την αναπνοή, ή για τη συναναστροφή και το άγγιγμα με ομοφυλόφιλους.

Το πιο σημαντικό είναι ότι όλα αυτά με άγγιξαν και άλλαξαν τον τρόπο που τους έβαλα στην ζωή μου. Οι φιλικές εξομολογήσεις τους για τη μοναξιά που βίωναν από το οικογενειακό τους περιβάλλον, την απόρριψη από γονείς τους, οι αιώνιες τύψεις και το βάρος που κουβαλούσαν μέσα τους από παιδιά, το άγνωστο μέλλον που τους φόβιζε… όλα αυτά μαζί με επηρέασαν βαθιά. «Έχει πολύ και μακρύ μοναχικό δρόμο αυτή η επιλογή μου», μου έλεγε στωικά ένας φίλος μου, καθώς αναλύαμε τα εσώψυχά μας και σιδερώνοντας εγώ ρούχα για τη φωτογράφιση, ενώ εκείνος χτένιζε το μοντέλο μας που δεν ήταν άλλη από τη 18χρονη τότε, Σαρλίζ Θερόν. Ήταν ο Γιάννης, που δεν ζει πια. Πέθανε από AIDS λίγο μετά από αυτή τη συνάντηση στο Miami.

Τα χρόνια πέρασαν ώσπου ένα καλοκαίρι του 1995 έγκυος στην κόρη μου τη Φιλίππα στη Μύκονο στο ξενοδοχείο Σάντα Μαρίνα, καλημερίζαμε με τον άντρα μου κάθε μέρα στο πρωινό, ένα πολύ ευγενικό ζευγάρι γκέι Αμερικανών που είχαν μαζί τους ένα μελαμψό τρίχρονο αγοράκι. Μας πήρε δύο μέρες για να καταλάβουμε πως ήταν το πρώτο παντρεμένο ζευγάρι γκέι που θα γνωρίζαμε με υιοθετημένο παιδί. Η αγάπη που του έδειχναν, η φροντίδα και η αφοσίωση ήταν η πρώτη έκπληξη μετά το πρώτο σοκ γιατί πρώτη φορά ζούσαμε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Και οι δύο ήταν γιατροί σε μεγάλα νοσοκομεία της Νέας Υόρκης και μετά από 10 χρόνια κοινής ζωής, αποφάσισαν να υιοθετήσουν αυτό τον μικρό από την Κούβα.

Εκεί κάπου, είδα μια άλλη πλευρά του θέματος ενώ αναλογιζόμουν πόσα χρόνια πριν για εμένα και για τους περισσότερους Έλληνες, ο ομοφυλόφιλος ισούταν με τη φιγούρα του κινηματογραφικού Φίφη ή με τον Ανδρέα τη φτερού στην Ερμού που πούλαγε φτερά ξεσκονίσματος.

Από τότε πέρασαν 28 χρόνια. Σήμερα το πρωί λοιπόν χτύπησα την πόρτα της κόρης μου, που έμεινε σπίτι λόγω γρίπης, και την ρώτησα μπερδεμένη την άποψή της για το νομοσχέδιο. Γιατί δεν ντρέπομαι να ομολογήσω πως νοιώθω μπερδεμένη και μουδιασμένη με την απόφαση του νομοσχεδίου που πέρασε χθες το βράδυ στην Ελληνική Βουλή.

Από τη συντηρητική ελληνική οικογένεια μου, που με έστειλε όλα μου τα χρόνια σε σχολείο θηλέων μέχρι σήμερα, έγινα μητέρα τριών παιδιών, πέρασε σχεδόν μισός αιώνας προόδου, καταιγιστικών αλλαγών αλλά και προσωπικής αναπροσαρμογής στην παγκόσμια κοινωνία, η οποία άλλαξε άρδην, και στην οποία αποτελώ – ακόμα και με τη δουλειά μου- γρανάζι της.

«Είμαι πολύ χαρούμενη», μου είπε στωικά η κόρη μου με μια ευθύτητα απλή, καθόλου επιτηδευμένη απάντηση. «Η καλύτερη μου φίλη είναι Ισραηλινή. Η ανιψιά της είναι ένα πανέξυπνο κορίτσι που είναι κόρη δύο υπέροχων επιχειρηματιών, οι οποίοι είναι πολλά χρόνια παντρεμένοι και αποφάσισαν να κάνουν παιδί. Η μικρή είναι μια χαρούμενη έφηβη, που, αν και δεν είναι όλα ρόδινα στην παρούσα φάση, ανταπεξέρχεται με χαρά και είναι τόσο ευτυχισμένη και περήφανη για τους γονείς της!».

«Μαμά, δες το αλλιώς», μου είπε γαλήνια η Φιλίππα. Τίποτα και κανείς δεν κινδυνεύει. Υπάρχουν ετερόφυλα ζευγάρια – τέρατα που κακοποιούν παιδιά κάθε μέρα και βασανίζουν έως τον θάνατο μωρά, σκοτώνουν, βιάζουν, εκπορνεύουν το σπλάχνο τους, αδιάφορες μάνες που σκοτώνουν τα παιδιά τους, τα περιθωριοποιούν γιατί είναι ομοφυλόφιλα και όλοι αυτοί, θεωρούνται ΟΙ ΑΠΟΛΥΤΟΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΙ.

Δεν θα διαταραχθεί η οικογένεια έτσι. Μόνο η αγάπη να κυριαρχήσει στους ανθρώπους, θα καλυτερέψουμε ως κοινωνία. Όσο υπάρχει περισσότερη αγάπη μεταξύ μας και ο απαραίτητος σεβασμός, θα γεννιούνται καλύτεροι άνθρωποι.

Είμαστε στην καμπή του ανθρώπινου πολιτισμού. Άλλοι το λένε εξέλιξη, άλλοι τα ύστερα του κόσμου και κάποιοι σαν εμένα ορίζονται ως μπερδεμένοι, αναποφάσιστοι και δεν ντρέπομαι για αυτό. Αυτό μπορεί να συμβαίνει ίσως, εξαιτίας της άκαμπτης και αυστηρής εκπαίδευσης τους. Ίσως γι’ αυτό να στέκονται στο σταυροδρόμι, σκεπτικοί κοιτώντας ποιον δρόμο να πάρουν τελικά.

Δεν έχουμε περιθώριο για να πάμε πίσω όμως ,όπως κι αν έχει.

Θα προχωρήσουμε μπροστά. Προχωράμε μπροστά και οψόμεθα πως οι αλλαγές αυτές θα ενώσουν τους ανθρώπους ,όλους τους ανθρώπους, όλες τις πονεμένες και περιθωριοποιημένες ψυχές που έχουν τελικά ίσα δικαιώματα!