Γράμμα στον Αντώνη

Αντώνη,

Πώς μπορεί μια εσαεί μαθητευόμενη να αποτίσει φόρο τιμής στο μέντορα της; Πώς μπορεί μια φίλη να αποχαιρετήσει τον καλύτερο φίλο της ζωής της; Πώς μπορεί μια πιστή ερωμένη να πει αντίο για πάντα στον παντοτινό της εραστή της; Πώς μπορείς να πεις καλή αντάμωση στον πατέρα των παιδιών σου; Πώς μπορείς να φιλήσεις για τελευταία φορά την αγάπη της ζωής σου;

Δεν υπάρχουν απαντήσεις εδώ και κάποιες ημέρες, και συγκεκριμένα από τα ξημερώματα της 25ης Νοεμβρίου, όταν με μάζεψαν τα παιδιά μου κομματάκι κομματάκι και με απίθωσαν σε ένα κρεβάτι στο σπίτι. Από τότε, όλα συνεχίζουν γύρω μου να κινούνται. Κινούμαι κι εγώ μαζί τους, περπατώ, τρώω, κοιμάμαι, μιλάω, δουλεύω, κι όμως ούτε το 1/3 μου λειτουργεί -κάπου έχει απομείνει, σε κάποια διαδρομή, σκαλωμένο, απείθαρχο να συνεχίσει μαζί με το υπόλοιπο σώμα μου.

Δεν υπάρχει χειρότερο από το ζωντανό χωρισμό. Τόσες φορές τον έζησα, και πάλι ήρθε και με βρήκε. Τι να γράψω... Όσοι ξέρετε ξέρετε, όσοι θα μάθετε θα καταλάβετε.

Ένα μόνο θέλω να σας αφηγηθώ. Δύο ημέρες μετά, ήρθε στα χέρια μου ένα μήνυμα του, που φρόντισε να μου το στείλει με έναν με έναν επιστήθιο φίλο του μέσα σε ένα φάκελο. Είχε κανονίσει, αν πάθει κάτι, να μου το δώσει. Είναι ένα ποίημα γραμμένο από ένα θεολόγο του προηγούμενου αιώνα, τον Χένρι Σκοτ Χόλαντ (1847-1918), ένα ποίημα που τον άγγιξε εκεί όπου πονούσε –κι εκείνος κι εγώ–, αλλά που τον βρήκε όμως τόσο σύμφωνο. Ως γνήσιος Τοξότης, θέλησε να έρθει στα χέρια μου για να το διαβάζω κάθε βράδυ και να κοιμάμαι όσο μπορώ πιο εύκολα.

Σας το παραθέτω για να απαλύνω τη φωτιά σας –όσοι πάσχετε και τυραννιέστε από το ίδιο θηρίο πόνου όπως κι εγώ, από την ίδια σιωπή που δεν πρόκειται να διακοπεί από κανένα τηλεφώνημα ή σημάδι ζωής πια.

Μια σιωπή για πάντα…

Ο ΘΆΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΊΠΟΤΑ

Ο θάνατος δεν είναι τίποτα
Έχω μονάχα ξεφύγει στο διπλανό δωμάτιο
Εγώ είμαι εγώ και εσύ είσαι εσύ
Ό,τι ήμασταν ο ένας για τον άλλον,
αυτό δεν έχει αλλάξει

Φώναζέ με όπως πάντα με φώναζες
Μίλα μου άνετα όπως πάντα μου μίλαγες
Μην αλλάζεις τον τόνο της φωνής σου
Μην έχεις ύφος σοβαρό και λυπημένο
Γέλα όπως πάντα γελούσαμε
μ’ αυτά τα αστεία που πάντα μας άρεσαν

Παίξε, χαμογέλα, σκέψου με,
προσευχήσου για μένα
Άσε το όνομά μου γνώριμο
ν’ ακούγεται, όπως πάντα,
να λέγεται δίχως κόμπιασμα,
χωρίς σκιά φαντάσματος

Η ζωή δεν έχει αλλάξει
είναι ό,τι ήταν πάντα
Μία αδιάσπαστη συνέχεια
Τι είναι ο θάνατος, παρά
ένα αμελητέο ατύχημα;
Eπειδή δε με βλέπεις
δεν μπορεί να ’μαι στο νου σου;

Σε περιμένω για μια ανάπαυλα, κάπου εδώ κοντά
πίσω από τη γωνία
Όλα καλά
Τίποτα δεν είναι παρελθόν,
τίποτα δεν χάνεται

Μια στιγμή μόνο
και όλα θα είναι όπως ήταν
Και πόσο θα γελάσουμε στον
πόνο του χωρισμού όταν σμίξουμε ξανά
Henry Scott - Holland

Έλενα Μακρή.