Ξεκινώντας ένα γράμμα στην ανήλικη μικρή Έλενα, σκοντάφτω στο ίδιο σκαλοπάτι που τρώω τα μούτρα μου κάθε πρωί που ξυπνώ… Κάθε μα κάθε βράδυ στον ύπνο μου, στα έντονα όνειρα που με κατακυριεύουν, δεν είμαι εγώ η -πατημένη μεσήλικας πια- Έλενα αλλά εγώ η μικρή ανήλικη ακόμα Ελενίτσα (όπως με αποκαλούσαν οι παππούδες μου). Το ανήλικο ακόμα κοριτσάκι που έχει γονείς, παππούδες, που εξαρτάται ακόμα από τους μεγάλους και που ακόμη και τώρα βρίσκεται χέρι- χέρι με κάποιους από αυτούς.
Ζει προστατευμένη ακόμα από μια σπάνια οικογενειακή προστασία (σκέτο fake news) αφού ποτέ δεν αισθάνθηκα προστατευμένη ως παιδί, μια ζωή έρμαιο στη χίμαιρα που μας παρέσερνε οικογενειακώς. Μια ζωή πιο πολλά τα κάτω από τα πάνω… τι να γράψω λοιπόν στη μικρή Έλενα; Ίσως κάτι σαν δεκάλογο προστασίας αν είχα την δυνατότητα να συναντήσω ένα 12χρονο κορίτσι απέναντι μου ασχημάτιστο και σχεδόν καχεκτικό όπως ήμουν, το οποίο ντρεπόταν για τις πιο λεπτές γάμπες του Γυμνασίου.
Μετά από τόσα και τόσα χρόνια εμπειρίας που μεσολάβησαν κι έγιναν πια γνώση, το πιο πολύτιμο απόσταγμα από το χαρμάνι που σιγόβρασε στη ζωή μου, θα ήθελα να της το εξιστορούσα παράμερα, κάνοντας μαζί της μια βόλτα σε μια ακροθαλασσιά. Όλα τα σημεία και τα τέρατα, όλες τις λάθος διαδρομές που θα ακολουθούσε στο μέλλον. Αν ήταν έξυπνη, ας προλάβαινε να στρίψει το τιμόνι της έγκαιρα.
1.Να είσαι έτοιμη να πληγωθείς, να πονέσεις πολύ. Συνήθισέ το από τώρα, η ζωή έχει πολύ πόνο και λίγη χαρά. Αλλά όταν χαίρεσαι, θα πρέπει να κρατάς μέσα σου απόθεμα αρκετό για να σε ισορροπήσει, να σου ισοσταθμίσει τα πολλά και σοβαρά που θα έρθουν.