Γλυφάδα: Το τραύμα της 14χρονης υπάρχει και σε όλους όσοι το βίωσαν μαζί της -Πόσο μάλλον σε αυτούς που το επιχείρησαν

«Γλυφάδα: Σοκαρισμένος ο ιατροδικαστής από τα χτυπήματα στην 14χρονη».

«Γλυφάδα: Σοκάρουν οι λεπτομέρειες του άγριου ξυλοδαρμού της 14χρονης από συνομήλικες – Ο εφιάλτης που βίωνε».

«Γλυφάδα: Βίντεο ντοκουμέντο από τον άγριο ξυλοδαρμό 14χρονης – Σοκάρει η αγριότητα».

«Ξυλοδαρμός 14χρονης στη Γλυφάδα: “Ο ιατροδικαστής φρίκαρε, δεν βρήκε σημείο στο σώμα της που να μην έχει μελανιά”».

«Τρομάζει η έκρηξη στα περιστατικά βίας ανηλίκων – Είχε πέσει ξανά θύμα ξυλοδαρμού η 14χρονη στη Γλυφάδα».

Αυτοί είναι μόνο μερικοί από τους τίτλους ειδήσεων που τρεντάρουν τις τελευταίες ημέρες στην επικαιρότητα και δεν πρόκειται για ακόμη μια είδηση που τα media δραματοποιούν. Αντιθέτως είναι από τις περιπτώσεις που το δράμα και η πραγματικότητα, δυστυχώς γίνονται ένα και χωρίς υπερβολές των μέσων ενημέρωσης.

Ο άγριος ξυλοδαρμός της 14χρονης στη Γλυφάδα είναι ένα από τα πολλά περιστατικά που υπενθυμίζουν με τον πιο σκληρό τρόπο την πραγματικότητα όπως αυτή σχηματίζεται. Μια πραγματικότητα την οποία πολλοί μπορεί να αγνοούμε, άλλοι μπορεί να ενισχύουν δυσάρεστα -ακόμη και ασυνείδητα-, και άλλοι μπορεί απλά να αδιαφορούν.

Οι εικόνες από τις κάμερες ασφαλείας που φτάνουν στις οθόνες μας και δείχνουν τα όσα διαδραματίστηκαν στην υπόθεση της 14χρονης, αφήνουν οργή, ένα αίσθημα κενότητας, και θλίψης, μέσα σε τόσα ακόμη. «Βullying», θύμα, θύτης. Έννοιες που όλοι γνωρίζουμε, φαινόμενα τόσο οικεία, που τελικά αντιμετωπίζονται ως ένα κοινότυπο, κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο για ακόμη μια φορά η πολιτεία και η κοινωνία, φαίνεται ανίκανη να αντιδράσει, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσει.

Το αν θεραπεύεται ποτέ το τραύμα της 14χρονης και εκατοντάδων ακόμη παιδιών που βιώνουν ανάλογες σκληρές εμπειρίες, είναι μια άλλη υπόθεση όπου θα χρειαστεί να πάρουν θέση οι ειδικοί. Για την ώρα, χαραγμένα μένουν μερικά από τα λόγια της. «Είχα ματώσει, δεν μπορούσα να αντιδράσω», είπε η ίδια. Την ίδια στιγμή ο ιατροδικαστής που την εξέτασε, «φρίκαρε» όπως αναφέρεται. «Δεν βρήκε σημείο στο σώμα της που να μην έχει μελανιά». Δεν ξέρω πόσοι από εμάς το έχουμε συνειδητοποιήσει,ότι στις σύγχρονες ημέρες με την έννοια «bullying» εννοούμε οργανωμένες επιθέσεις, άνισες, επικίνδυνες και δυναμικά ακόμη και θανατηφόρες.

Τέτοιες επιθέσεις δεν είναι απλώς μέρος των σχολικών χρόνων. Και δεν θα έπρεπε ποτέ να ήταν. Γιατί ξεκάθαρα τα παιδιά και οι έφηβοι είναι ο μεγαλύτερος και καλύτερος καθρέφτης της κοινωνίας. Όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό, δεν υπάρχει καλύτερη αποτύπωση της κοινωνίας από την ανήλικη παραβατικότητα. Η βία, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό έρχεται από παντού. Από οθόνες, από την κουλτούρα που προωθείται, από το επαγγελματικό περιβάλλον, από τις σχέσεις και όπως φαίνεται φυσικά από τους γονείς. Από τους προβληματικούς γονείς. Από εκείνους που γυρίζουν σπίτι τους κουρασμένοι, οργισμένοι, απογοητευμένοι και γεμάτοι απωθημένα ξεπλένουν στους κοντινούς τους ανθρώπους όλον αυτόν τον θυμό και την ματαίωση. Και εκεί ξεκινά ο φαύλος κύκλος.

Και εκεί η κοινωνία και οι γονείς περιμένουν από τα παιδιά τους να είναι «χαρούμενα». Η χαρά όμως, όπως όλα σε αυτή τη ζωή, μαθαίνεται. Έτσι και η επίθεση. Αν κάθε μέρα έχω το πρότυπο του πόνου, της επιβολής, του ναρκισσισμού, «της λανθασμένης επίδειξης ισχύος», της κακοποίησης και της «εξουσίας», αυτό ακριβώς θα καθρεφτίσουν οι θύτες, είτε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (δηλαδή στις συντροφικές τους σχέσεις), είτε με παραπλήσιο.

Η αφιλτράριστη εφηβική ψυχή είναι πλέον αποδεδειγμένα γεμάτη με οργή και θυμό. Όχι με έμπνευση, ούτε με θέληση για μια καλύτερη ποιότητα ζωής και σχέσης. Και δυστυχώς δεν υπάρχει τίποτα πιο μάταιο από αυτή την συνειδητοποίηση.

Το αντίθετο στο καθεστώς φόβου, δεν είναι η ασφάλεια. Είναι η εμπιστοσύνη. Και κυρίως η εμπιστοσύνη εις τον εαυτό -και αυτό αναφέρεται στους θύτες, και όχι στα θύματα. Για να γίνει η αρχή αυτή όμως, η πρωταρχική σχέση με τη μητέρα είναι αυτή που παίζει τον πολύ σημαντικό έως και καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη της προσωπικότητας του παιδιού.

Εάν το παιδί δεν έχει αισθανθεί από βρέφος ότι είναι επιθυμητό από τη μητέρα και από τους γονείς, αν οι φροντιστές του δεν κατάφεραν να το προστατέψουν, να επενδύσουν στη σχέση τους με αυτό, αν δεν υπήρξε ποτέ θαυμασμός και φροντίδα, τότε πολύ πιθανό το παιδί να αναπτύξει έντονα αισθήματα χαμηλής αυτοεκτίμησης και καταθλιπτικής προσωπικότητας που οδηγούν στις βαριές παθολογίες που συναντάμε σήμερα.

Αυτά τα αισθήματα έχουν ως αποτέλεσμα την ανάγκη του παιδιού να επιβληθεί στους άλλους όταν το ίδιο νοιώθει μέσα του πολύ αδύναμο και ανασφαλές. Γιατί ποτέ δεν διδάχτηκε, ούτε γνώρισε τι σημαίνει πραγματική ισχύς. Αυτός που εκφοβίζει, είναι ανίκανος να αντέξει τα αισθήματα απόγνωσης και ευαλωτότητας που κάθε άνθρωπος νοιώθει, και βιώνει ανυπόφορο άγχος ότι η μάσκα της υπεροχής του μπορεί να πέσει. Δεν αντέχει την ιδέα ότι μπορεί να κριθεί ή να απορριφθεί για τις ατέλειές του. Έτσι ο φόβος του μετατρέπεται σε οργή ως ένας μηχανισμός άμυνας επιβίωσης, απέναντι σε κάποιον που είναι διαφορετικός ή για κάποιο λόγο κοινωνικά πιο αδύναμος.

Δεν μπορούμε ωστόσο άλλο να δικαιολογούμε αυτά τα προβληματικά παιδιά, τους θύτες που γίνονται όλο και περισσότεροι. Που μεγαλωμένοι σε προβληματικά περιβάλλοντα, βρίσκουν το σαθρό σχολικό περιβάλλον το οποίο ίσως και να δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για να εκφράσουν αυτές τις εκφάνσεις τους. Και ενώ στην επιφάνεια το «bullying» φαίνεται να είναι μια πράξη κυριαρχίας και υποδούλωσης, ο εκφοβισμός δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια βαθιά πράξη απόγνωσης. Αυτό ακριβώς χρειάζεται να προωθηθεί στην εκπαιδευτική κουλτούρα και όχι μόνο.

Το τραύμα της 14χρονης υπάρχει και σε όλους όσοι το βίωσαν μαζί της, και πόσο μάλλον σε αυτούς που το επιχείρησαν.