Γιατί πανηγυρίζουμε τους Παραολυμπιακούς θριάμβους μόνο στο «ταρτάν»;

Μήπως οφείλουμε πρωτίστως μία τεράστια συγγνώμη στους Ήρωες Παραολυμπιονίκες μας, των οποίων τα μετάλλια (πρώτο φάουλ μας ως λαός, διότι ήρωες είναι όλοι οι αθλητές Παραολυμπιακών Αγώνων), γιορτάζουμε/ αναρτούμε/ ζητωκραυγάζουμε μονάχα όταν είναι στο βάθρο;

«5 λεπτάκια θα κάνω», «σε παρακαλώ, έχω βάλει alarm», «κοίτα τη δουλειά σου, κυρά μου» και άλλα πολλά τέτοια χαριτωμένα, έχουν ακουστεί (και φοβάμαι δεν θα πάψουν ποτέ) χιλιάδες φορές από συμπολίτες μας, που από τη μία αισθάνονται υπερήφανοι ως Έλληνες για τις νίκες άλλων αλλά για τους ίδιους Έλληνες που συγχαίρουν για τις νίκες τους, παρκάρουν σε ράμπες αναπήρων, διπλοπαρκάρουν σε δρόμους, δεν βοηθούν ανθρώπους με προβλήματα όρασης και η λίστα μπορεί να γίνει ατελείωτη.

Το πρόβλημα όμως είναι ευρύ και καθρεφτίζει όλη την προβληματική και τοξική νοοτροπία του Έλληνα, που τον ενδιαφέρει μονάχα το «βάθρο» και τίποτα άλλο. Μπορεί αυτό να αλλάξει; Μπορεί το DNA μας να γίνει πιο ανθρώπινο και να αποκτήσει επιτέλους έστω ψίχουλα ενσυναίσθησης; Όχι, ο όρος αυτός δεν είναι τρεντιά!

Άρα όταν μας βρίζετε που σας λέμε ότι έχετε παρκάρει παράνομα, αγνοώντας τις ανάγκες συμπολιτών μας και μας ζητάτε να κάνουμε τη δουλειά μας… Την κάνουμε! Εσείς αγνοείτε τα αυτονόητα και κάνετε άλλους να νιώθουν ντροπή για τα αίσχη σας.

Θα έπρεπε λοιπόν, αφού το κράτος δεν μεριμνά όσο θα έπρεπε για τη στήριξη ανθρώπων με ειδικές ικανότητες, να αισθανόμαστε όλοι περήφανοι μεταξύ μας και όχι εσείς για εκείνους, όταν ανεβαίνουν μονάχα στο βάθρο. Μετά δεν έχει σεβασμό, εκτίμηση, αλληλοστήριξη;

Νάσο, Αλεξάνδρα, Θανάση, Αντώνη, Λάζαρε, Λήδα, Γρηγόρη, Κωνσταντίνε, Μανώλη, Θεοδώρα, Χριστίνα και Ελένη, (και συνολικά 37 αθλητές και τρεις συνοδοί), ευχαριστούμε που είδαμε την Ελληνική σημαία να κυματίζει ψηλά και συγγνώμη για όσες φορές δεν μπορούσε το αμαξίδιο σας να κατέβει ένα πεζοδρόμιο ή που απλά δείξαμε το αληθινό -και άσχημο- προσωπείο μας.

Οι άνθρωποι αυτοί, με αφορμή το Παρίσι, μας διδάσκουν κάθε μέρα ανθρωπιά, ήθος, αμείωτο σθένος αλλά εμείς πάλι κοιτάμε από την άλλη, φροντίζοντας με μοναδική απαξίωση να μας υπενθυμίζουν ότι η ενσυναίσθηση είναι ένας όρος άγνωστος για εκείνους αλλά και μία δεξιότητα που ποτέ δεν θα αποκτήσουν.

Άλλωστε το να μάθεις να βλέπεις το πρόβλημα όπως το βλέπει ο άλλος, το να κατανοείς και να νιώθεις πραγματικά τον άλλον, είναι μία από τις πολυτιμότερες αρετές που μπορούμε να αναπτύξουμε.

Η  καλοσύνη λοιπόν, η αγάπη και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπό σου, είναι στάση ζωής! Το χαμόγελο όσων μας χρειάζονται, ας γίνει η αμοιβή μας. Διότι πίσω από αυτό θα κρυβόμαστε εμείς. Δεν είναι αυτό αρκετό;