Ο κόσμος γίνεται όλο και πιο όμοιος με τον εαυτό του. Υπάρχουν σπίτια στην Αθήνα, τη Νέα Υόρκη, τη Μαδρίτη, την Πόλη του Μεξικού και την Κοπεγχάγη που μοιάζουν μεταξύ τους τόσο που τα μπερδεύεις: τα εμβληματικά κτίρια γίνονται όλο και λιγότερα και οι προσόψεις των νέων σπιτιών είναι σχεδόν πάντα ασπρόμαυρες.
Στο εσωτερικό, τα έπιπλα έχουν παρόμοιο σχεδιασμό, τα χρώματα είναι ουδέτερα και λευκά, και μοιάζει σαν να μη ζει κανείς εκεί. Υπάρχουν νέοι άνθρωποι που περπατούν στο δρόμο με παρόμοια ρούχα, φορώντας αθλητικά παπούτσια Adidas Samba, ένα oversized πουκάμισο, παντελόνι που σέρνεται -ακόμη και τα «περίεργα» ρούχα είναι το ίδιο είδος περίεργων ρούχων παντού. Όλοι μοιράζονται ένα στυλ που σε κάνει να σκέφτεσαι: «Το έχω ξαναδεί αυτό».
Η γλώσσα μας, οι χειρονομίες μας, ο τρόπος ομιλίας μας μοιάζουν με χορογραφία, σαν να ακολουθούμε κάποιον κανόνα. Υπάρχουν πρόσωπα των οποίων τα χαρακτηριστικά θα μπορούσαν να έχουν δημιουργηθεί από τον ίδιο χειρουργό, επειδή υπάρχουν κανόνες στην αισθητική χειρουργική, όπως το λεγόμενο «πρόσωπο του Instagram», όπως πολύ έξυπνα εξήγησε η δημοσιογράφος Jia Tolentino στο The New Yorker.
Η γλώσσα μας, οι χειρονομίες μας, ο τρόπος ομιλίας μας μοιάζουν με χορογραφία, σαν να ακολουθούμε κάποιον κανόνα.
Ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσης ή την εθνικότητα, τα ζυγωματικά τείνουν να είναι μεγάλα και ψηλά, τα μάτια επιμηκύνονται προς τους κροτάφους σε αιλουροειδές σχήμα, οι μύτες είναι μικρές και ζωηρές και τα χείλη είναι παχιά και γεμάτα.
