Γιατί η Demi Moore είναι το resolution μας για το 2025

Η Demi Moore κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου ρόλου για την ταινία The Substance. Ήταν η πρώτη φορά που κέρδισε ο,τιδήποτε για την μέχρι τώρα καριέρα της γιατί μέχρι τώρα στα 62 της χρόνια και αφού έγινε μία από τις πιο ακριβοπληρωμένες ηθοποιούς του Χόλιγουντ, την είχαν πείσει ότι δεν είναι η ηθοποιός εκείνη που αξίζει να αναγνωριστεί το ταλέντο της.

Και εμείς είχαμε πειστεί από τη δεκαετία του 90 ότι βλέποντάς την στο Ghost  ή στην «Ανήθικη Πρόταση» θα χαζεύαμε το pixie κούρεμά της, τη σέξι φωνή ή τους κοιλιακούς της αντίστοιχα και σίγουρα όχι το ταλέντο της. Δεν μας ένοιαζε καν αν έχει.

Εχθές το βράδυ όμως μας έκανε να τη δούμε όταν για το ρόλο της ως μια ηλικιωμένη ηθοποιός που κάνει τρομερές προσπάθειες για να διατηρήσει τη νεότητά της, απέσπασε μια Χρυσή Σφαίρα και την προσοχή μας, όταν στον ευχαριστήριο λόγο της αποκάλυψε μια αποκαρδιωτική ιστορία: ότι ένας παραγωγός της, της είχε πει ότι δεν θα γινόταν ποτέ ερμηνεύτρια κύρους. Ακόμα πιο τρομακτικό: Αυτό συνέβη όταν ήταν μια από τις πιο περιζήτητες σταρ του Χόλιγουντ.

«Είμαι σε σοκ αυτή τη στιγμή. Κάνω αυτή τη δουλειά για πολύ καιρό, πάνω από 45 χρόνια, και αυτή είναι η πρώτη φορά που κερδίζω κάτι ως ηθοποιός. Πριν από τριάντα χρόνια, ένας παραγωγός μου, μού είπε ότι  ήμουν "ποπ κορν ηθοποιός". Εκείνη την εποχή, το έκαναν να σημαίνει για μένα ότι δε μου επιτρεπόταν να κάνω κάτι άλλο. Θα μπορούσα μόνον να κάνω ταινίες που ήταν επιτυχημένες, που έβγαζαν πολλά χρήματα, αλλά δεν θα μπορούσα να αναγνωριστώ ως μία ηθοποιός μεγάλων ρόλων και ερμηνειών.

Μου το πούλησαν καλά και εγώ το πίστεψα», είπε συγκινημένη κρατώντας δυνατά στα χέρια της, την επιβεβαίωση ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, όσο και αν τα σκληρά λόγια που της είπαν πριν 30 χρόνια πονάνε ακόμα. Γιατί παρά την ιδιότητά της ως power player στη βιομηχανία του κινηματογραφικού πλανήτη,  της καρφώθηκαν στο μυαλό. «Αυτό με διάβρωσε με τον καιρό, σε σημείο που σκέφτηκα πριν από μερικά χρόνια ότι ίσως μέχρι εδώ ήταν η καριέρα μου.  Ίσως ήμουν πλήρης. Ίσως να έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω». Ή αυτό που την είχαν πείσει ότι αξίζει.

Και στο μεταίχμιο πριν τα παρατήσει όλα,  το The Substance της σεναριογράφου και σκηνοθέτιδας Coralie Fargeat, έγινε το σωσίβιο που την τράβηξε έξω από τον προσωπικό της Τιτανικό. «Καθώς βρισκόμουν στα κάτω μου, στο πιο χαμηλό σημείο της καριέρας μου, βρήκα αυτό το μαγικό, τολμηρό, θαρραλέο, αυθόρμητο, απολύτως τρομακτικό σενάριο στο γραφείο μου που ονομάζεται The Substance. Και το σύμπαν μου είπε, «Δεν τελείωσες».

Και εδώ κάπου τα λόγια της είναι το μάθημα όλων μας:  « Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα μου, ειδικά τους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα, ενώ εγώ δεν πίστεψα στον εαυτό μου. Θα σας αφήσω μόνο με ένα πράγμα που νομίζω ότι μεταδίδει αυτή η ταινία.

Σε εκείνες τις στιγμές, που δεν πιστεύουμε ότι είμαστε αρκετά έξυπνοι, ή αρκετά όμορφοι, ή αρκετά αδύνατοι, ή αρκετά επιτυχημένοι, ή βασικά απλά όχι αρκετοί… μία γυναίκα βρέθηκε στο δρόμο μου να μου πει: «Απλά να ξέρεις, ποτέ δε θα είσαι αρκετή. Αλλά μπορείτε να γνωρίσετε το μέγεθος της αξίας σας αν απλώς αφήσετε κάτω τη μεζούρα που μετράει το πόσο αρκετοί είστε. Αυτό το βραβείο είναι μια υπενθύμιση ότι ανήκω».

Μέχρι να δούμε αν η Demi Moore θα κερδίσει και τον θείο Όσκαρ, μήπως να αφήσουμε και εμείς κάτω τη μεζούρα που δεν μας «βγάζει» αρκετούς σε σχέση με όποιον, μήπως να πετάξουμε στα spam εκείνες τις τοξικές σκέψεις ή τα λόγια άλλων που μας βάζουν τρικλοποδιά, να μη φερόμαστε βίαια και κακοποιητικά στον εαυτό μας και φέτος να είναι η χρονιά που δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν –ουτε στον ίδιο μας τον κακό εαυτό- να παραγνωρίσει την αξία μας; Είναι από τις αποφάσεις εκείνες που θα μας αλλάξουν τη ζωή. Σκεφτείτε το!