Όταν το παιδί σου αποφασίζει στην ηλικία των 8 να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο, καταλαβαίνεις ότι έχει πρότυπο τον Messi και τον Ronaldo και πως ονειρεύεται ότι μπορεί να ακολουθήσει την καριέρα τους. Μεγαλώνοντας, καταλαβαίνει ότι είναι δύσκολο – αλλά όχι ακατόρθωτο – προσπαθεί όμως να μάθει. Στην ηλικία των 11 βλέπει τα παιδιά της Ακαδημίας του Ολυμπιακού να γίνονται πρωταθλητές Ευρώπης και στη συνέχεια 17χρονοι να είναι βασικοί στη μεγάλη ομάδα. Η σκέψη του είναι πως και εκείνος μπορεί να γίνει σαν αυτούς.
Εκεί χρειάζεται έναν προπονητή που θα τον καθοδηγήσει σωστά. Όχι, μόνο να μάθει να κλωτσάει σωστά τη μπάλα αλλά και να έχει τη σωστή νοοτροπία μέσα στο γήπεδο. Να το βοηθάει στην αυτοπεποίθησή του.
Τα παιδιά στην ηλικία από 6 έως 13 ετών βλέπουν τους προπονητές τους σαν «Θεούς». Είναι έτοιμοι να μπουν στην προπόνηση και στον αγώνα και να τα «δώσουν» όλα. Θέλουν να κερδίζουν πρωτίστως για τα ίδια αλλά και για τον προπονητή τους. Όταν χάνουν όμως πρέπει να είναι πάλι όλοι μαζί, μια γροθιά, μία ομάδα, μία ψυχή.
Δυστυχώς όμως ξεχνάμε τον παράγοντα γονιό. Έχετε παρακολουθήσει ποτέ αγώνα ποδοσφαίρου σε αυτή την ηλικία; Πραγματικός χαμός. Ούτε σε τελικό Champions League αυτά που συμβαίνουν. Το χειρότερο όμως είναι ότι όλοι οι γονείς νομίζουν πως είναι προπονητές και αναλυτές. Δίνουν οδηγίες στο παιδί τους από την κερκίδα για το πώς πρέπει να παίζουν και το χειρότερο, η ανάλυση. Το παιδί ρωτάει αν ήταν καλός και ο γονιός του αναλύει τα πάντα από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό με επίκεντρο τα λάθη του. Εύκολα μπορεί να πέσει σε αυτήν την παγίδα ο οποιοσδήποτε.
Σε πρόσφατο αγώνα του γιου μου, οι γονείς ήταν τόσο ενθουσιασμένοι με την απόδοσή τους που ξεκίνησαν να «κοουτσάρουν» από την κερκίδα, ώσπου ξαφνικά ακούω τον προπονητή να τους φωνάζει δυνατά «ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΑΣ ΣΕ ΜΕΝΑ». Τα έχασα. Λέω τι κάνουμε; Στην πραγματικότητα, δεν ξέρουμε τίποτα. Γιατί βάζουμε τα παιδιά μας και τον προπονητή τους σε αυτή την άχαρη διαδικασία; Και το χειρότερο είναι πως δεν καταλαβαίνουμε πόση ψυχολογική πίεση ασκούμε στο παιδί μας. Γιατί πρέπει να έχουν στο μυαλό τους την επιβεβαίωση; Ένα παιχνίδι είναι στην τελική.
Τα παιδιά πρέπει να κάνουν αυτό που αγαπούν και αυτό που νιώθουν. Χωρίς καμία πίεση. Δεν θέλω να πιστέψω ποτέ ότι Μουζακίτης, Κωστούλας, Παπακανέλλος, Κωνσταντέλιας είχαν τέτοια αντιμετώπιση. Δεν θα ήταν εκεί που είναι τώρα.
Αγαπητοί γονείς, μη γίνεστε κάτι που δεν είστε. Θα διώξετε τα παιδιά από τον αθλητισμό, θα τους διώξετε από το κοινωνικό σύνολο, μην τους αναλύετε την λάθος πάσα ή τα λάθη τους μέσα στον αγώνα. Είναι η ευκαιρία σας να τους διδάξετε το σωστό και αυτά θα κάνουν πάντα το καλύτερο δυνατό και ας χάσουν τον αγώνα.
