Διαβάσαμε όλοι, την ανακοίνωση της επίσημης Ορθόδοξης Ελληνικής Εκκλησίας για την άποψη της- που δεν της ζητήθηκε- σχετικά με τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Δεν σοκαριστήκαμε από το ομόφωνο «όχι» των Ιερών Πατέρων μας αν και η αλήθεια είναι ότι βλέποντας την ελληνική κοινωνία να προχωράει, την Ελλάδα να κάνει βήματα για να πλησιάσει τις πιο προοδευτικές χώρες και να αποκαθίστανται με πιο γρήγορα από τα αργά βήματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ισοτιμία, η αξιοπρέπεια χωρίς διακρίσεις, είχαμε μία κάποια ελπίδα… Φρούδα. Αλλά Ελπίδα. Δε βαριέσαι…
Η απάντηση της συντεταγμένης Πολιτείας δια του κυβερνητικού εκπροσώπου αρχικά και του ίδιου του Πρωθυπουργού αργότερα ήταν αυτή που έπρεπε όχι κυρίως γι’ αυτά που έλεγε αλλά γι’ αυτά που δεν έλεγε: «Σεβόμαστε την άποψη της Εκκλησίας. Η Εκκλησία έχει κάθε δικαίωμα να έχει την άποψη της, έχουμε Δημοκρατία, ο καθένας εκφράζει ελεύθερα την άποψη του». Αυτό που δεν έλεγε η δήλωση ήταν ένα «αλλά»…
…«Αλλά εμείς θα προχωρήσουμε κανονικά σ’ αυτό που έχουμε αποφασίσει γιατί είναι θέμα ισότητας».
… «Αλλά μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα».
… «Αλλά εκτίθεστε».
Γιατί άλλωστε αν το σκεφτούμε με την κοινή λογική, αφενός μεν δεν μιλάμε για θρησκευτικό γάμο, αφετέρου δε, δε ζητήθηκε η γνώμη τους.
Δεν θίγονται άλλωστε ούτε το «ιερό μυστήριο του γάμου», ούτε η… ηθική που το περιβάλλει, ούτε θα αλλάξει ο αριθμός των γάμων που θα τελούνται στην Εκκλησία μεταξύ ετερόφυλων ζευγαριών και πολλά ακόμα συμπαρομαρτούντα που επικρέμανται μιας τέτοια πιθανής (απίθανης) απόφασης. Έχει γίνει γνωστό και σεβαστό ότι η Εκκλησία δεν πρόκειται να ιερολογήσει γάμους ομόφυλων ζευγαριών. Τελεία και παύλα. Άρα γιατί κόπτεται; Τι διακυβεύεται;
Αν και, να το πούμε και αυτό, σε κάποια μέρη η Εκκλησία φαίνεται να ακολουθεί τις εξελίξεις, να προσαρμόζεται, να συμβιβάζεται:
Η Αγγλικανική, Επισκοπική και Πρεσβυτεριανή Εκκλησία της Σκωτίας, επιτρέπουν τους θρησκευτικούς γάμους ομόφυλων ζευγαριών και λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, το Βατικανό σε μια πρωτοφανή απόφαση-έκπληξη επιτρέπει ρητά την ευλογία ζευγαριών του ίδιου φύλου με την υπογραφή του Πάπα Φραγκίσκου, ακολουθώντας τον τίτλο από το θεατρικό έργο του Άρθουρ Μίλερ «Ήταν όλοι τους παιδιά μου». Προφανώς αυτό δεν ισχύει για όλους τους εκπροσώπους της δικής μας Εκκλησίας.
Η Αγάπη τους δεν διαμοιράζεται ισόποσα σε όλα τα παιδιά της. Έχει κριτήρια η Αγάπη τους.
Στα αναμενόμενα λοιπόν μέχρι στιγμής, μαζί με το ηχηρό όχι, «η Ιεραρχία αποφάσισε τα τρία βήματα -την αποστολή επιστολής στους βουλευτές των κομμάτων, τη σύνταξη κειμένου που θα αποσταλεί στις Μητροπόλεις για να αναγνωστεί στις 4 Φεβρουαρίου και τέλος, την εξουσιοδότηση των Μητροπολιτών να αναλάβουν πρωτοβουλίες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης ως προς την επικείμενη νομοθέτηση και τον θεσμό της οικογένειας».
Αυτά τα περιμέναμε… Αυτό που δεν περιμέναμε ήταν ότι μέσα στην 5ωρη –Χριστέ μου- συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου ο πιο μορφωμένος, ο πιο σπουδαγμένος ιεράρχης της Εκκλησίας ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής και Πρόεδρος Βιοηθικής της Εκκλησίας, Νικόλαος, παρουσίασε εν έτει 2024 την ομοφυλοφιλία ως μια ψυχιατρική νόσο «που τη γέννησε η διάχυτη κοινωνική αμαρτία και μπορεί ασφαλώς να τη θεραπεύσει η Εκκλησία», συνεχίζοντας στην πολυσέλιδη εισήγηση του «όταν αυτός ο τύπος ζωής και οικογένειας προβάλλεται ως κάτι σύγχρονο, εύκολα μπορεί να γίνει μόδα και αντί να βοηθήσει κάποιους λίγους που βρίσκονται σ αυτήν την κατάσταση, να πολλαπλασιάσει επικίνδυνα την παρέκκλιση από την φυσική οδό και εκτροπή». Εν έτει 2024 αν όχι πια επικίνδυνη μια τέτοια άποψη, μοιάζει βγαλμένη από την ντουλάπα με τους σκελετούς.
Ας ξαναθυμίσουμε ότι αυτές οι απόψεις εκτός από το γεγονός ότι βγαίνουν από τα χείλη ανθρώπων που αγαπούν επίσημα τον Άνθρωπο, συνεδρίασαν χωρίς να τους ρωτήσει κανείς για κάτι που δεν τους αφορά και το οποίο συνιστά ανθρώπινο δικαίωμα. Αλήθεια, συνεδρίασαν ποτέ σε τόσο υψηλό επίπεδο, για παράδειγμα, για τη φτώχεια, για την ανεργία, για τον πόλεμο στην Ουκρανία ή στη Λωρίδα της Γάζας; Μην απαντήσετε.
Για να σοβαρευτούμε πάντως, τα πράγματα έχουν ως εξής:
«Μια ηθική που κατισχύει σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ηθική αντίληψη, θρησκευτική ή φιλοσοφική και στην οποία καταφεύγει και η Εκκλησία όταν την έχει ανάγκη», όπως είπε σε παρέμβασή του ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Στα ανθρώπινα δικαιώματα, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνεται η «ισότητα ενώπιον του νόμου». Η μη νομοθετική πρόβλεψη γάμου ομόφυλων ζευγαριών αποτελεί διάκριση εις βάρος των φύλων. Κάτι που καταστρατηγεί τα ανθρώπινα δικαιώματα για μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Εδώ λοιπόν μιλάμε για συνταγματική ηθική που δεν πρέπει να αφορά μόνον στους πολλούς αλλά και στους λίγους.
«Μια ηθική που κατισχύει σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ηθική αντίληψη, θρησκευτική ή φιλοσοφική και στην οποία καταφεύγει και η Εκκλησία όταν την έχει ανάγκη», όπως είπε σε παρέμβασή του ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Το επόμενο «επιχείρημα» που προέβαλε η Ιερά Σύνοδος είχε να κάνει με τα παιδιά που θα αποκτήσουν μέσω υιοθεσίας τα ομόφυλα ζευγάρια, επειδή θα έχουν «κακά» πρότυπα. Θα πρωτοτυπήσουμε και δε θα φέρουμε μπροστά το αστυνομικό δελτίο της επικαιρότητας, αλλά την επιστημονική έρευνα τόσο φρέσκια που το μελάνι της ακόμα δεν έχει στεγνώσει:
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦΙΜ), στο πλαίσιο του δημοσίου διαλόγου που έχει ανοίξει για το ζήτημα, παρέθεσε τα συμπεράσματα μελετών που έχουν εκπονηθεί από επιστημονικούς φορείς. Όπως αναφέρεται, «σύμφωνα με την Αμερικανική Ακαδημία Ψυχιάτρων Παιδιού και Εφήβου η σύγχρονη έρευνα καταδεικνύει ότι τα παιδιά με γονείς ομοφυλόφιλους άνδρες ή λεσβίες δεν διαφέρουν από τα υπόλοιπα παιδιά ως προς τη συναισθηματική τους ανάπτυξη και τη σχέση τους με συνομηλίκους τους και ενήλικες. Η ανάπτυξη των παιδιών δεν επηρεάζεται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων τους, αλλά την ποιότητα της σχέσης γονέων/παιδιού».
Επιπλέον, σύμφωνα με το ΚΕΦΙΜ «οι έρευνες έχουν καταδείξει ότι τα παιδιά με γονείς ΛΟΑΤ+ σε σύγκριση με τα παιδιά ετερόφυλων γονέων:
- δεν έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να έχουν ΛΟΑΤ+ προσανατολισμό,
- δεν έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να κακοποιηθούν σεξουαλικά,
- δεν αντιλαμβάνονται την ταυτότητα φύλου με διαφορετικό τρόπο, και
- δεν συμπεριφέρονται με διαφορετικό τρόπο ως άνδρες ή γυναίκες
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να επιχειρηματολογεί κάποιος γιατί πρέπει να έχουν όλοι τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα, όμως σκέφτομαι ότι αυτό που συμβαίνει με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και την αντίρρηση της Εκκλησίας δεν είναι πρωτόγνωρο.
Έτσι είχε συμβεί στην δεκαετία του 80 με τον πολιτικό γάμο, την αποποινικοποίηση της μοιχείας, την αφαίρεση του θρησκεύματος το 2000 από τις ταυτότητες, την καύση αντί για την ταφή πιο πρόσφατα…Όλα όμως οδήγησαν στον αναγκαίο συμβιβασμό. Ή ρεαλισμό. Έτσι, μάλλον θα συμβεί και τώρα, ίσως ακόμα περισσότερο, καθώς ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι ένας σύγχρονος ιεράρχης που αφουγκράζεται τις συνθήκες και δεν αγαπάει τις κορώνες. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν επέτρεψε τα συλλαλητήρια με κλωνοποιημένες Ελένες Λουκά.
Με τη νομοθετική ρύθμιση για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών να είναι προ των πυλών οι διαφορετικές απόψεις Κοινωνίας/Πολιτείας- Εκκλησίας μοιάζουν με διελκυστίνδα: οι πρώτες τραβούν μπροστά και η δεύτερη προς τα πίσω. Είναι όμως τόσο δυνατές οι φωνές για ισότιμη ευτυχία και καθολικότητα στα ανθρώπινα δικαιώματα που η Εκκλησία αργά ή γρήγορα θα αφήσει το σκοινί και θα την συμπαρασύρει αυτή η υπέροχη βελούδινη επανάσταση που αγκαλιάζει όλους, όλες, όλα.
Γιατί νικητής θα είναι ο Άνθρωπος και γιατί όταν πιστεύεις στα ίσα ανθρώπινα δικαιώματα, πιστεύεις στον Θεό.
