Εάν η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση, προς μεγάλη απογοήτευση των αψίθυμων, η ευτυχία βρίσκεται κέντρο, καράκεντρο, καταμεσής στο τρίπτυχο του Κήπου των Επίγειων Απολαύσεων, του αριστουργηματικού πίνακα του Ιερώνυμου Μπος.
Εντάξει, αυτή είναι μια προσωπική ένταξη στον χώρο και τον χρόνο -όμως η ευτυχία ως άπιαστη, ενίοτε και άπιστη, πάντα όμως πολυπόθητη φίλη έχει απασχολήσει φιλοσόφους, ψυχολόγους, κομπογιαννίτες, μπλογκμπαστεράδες, χαρτορίχτρες, συγγραφείς, ποιητές, τροβαδούρους, life coaches, δάσκαλους, μαθητές. Τους πάντες.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των αυτόκλητων connaisseur του είδους οι θεωρίες πάνε κι έρχονται ενώ η χαρά ενοχοποιείται σταδιακά και μεθοδικά ως αφασική, ως εκτός τόπου και χρόνου.
«Μη νομίζεις, κι αυτό μια νεύρωση είναι» απαντάει ο Χάρβεϊ Καϊτέλ ως Νικ Μπόιλ στον Φρεντ Μπάλιν, τον οποίο υποδύεται ο Μάικλ Κέιν, στην ταινία «Νιότη» του 2015, του Πάολο Σορεντίνο, όταν ο δεύτερος τον ρωτάει πώς αντέχει τόση ελαφρότητα, πώς μπορεί να αναζητά τη σαχλαμάρα και την τέρψη νομίμως.
@offthe__grid Monday morning thoughts… shoutout to the internet for sharing this wisdom so passing it along 💖❤️🩹 #therapytiktok #advice #anxiousattachment #fyp ♬ original sound – faye