Απάντησα κι εγώ σε έναν φίλο, αλλά δεν έπρεπε. Το μετανιώνω. Γενικά, όταν βλέπεις τσακωμούς, αποψάρες και τοξικότητα στα κοινωνικά δίκτυα και σέβεσαι τον εαυτό σου, πρέπει να απέχεις. Λένε πως η τοξικότητα αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι κατάφερε να αρθρώσει λόγο ο οποιοσδήποτε δεν μπορούσε πριν. Μπα, εγώ τους ίδιους και τους όμοιους βλέπω, που ούτως ή άλλως υπογράφουν και κείμενα και έχουν λόγο.
Αλλά για δες αυτή τη μανία. Να πω και εγώ. Να πω την άποψή μου. Να την πω στον άλλον που δεν συμφωνεί είτε με πανίσχυρα (λέμε τώρα) επιχειρήματα είτε με ειρωνεία και κακία. Για όλα. Από τα σοβαρά πολιτικά ή κοινωνικά ως τα πιο γελοία, όπως το αν μας άρεσαν τα φορέματα της Κατράντζου για την αφή της φλόγας που προκάλεσαν μέγα αλαλαγμό.
Δεν θα πλατιάσω καθόλου. Κυρίως γιατί δεν θα ήθελα να δώσω τόση μεγάλη σημασία σε όλους αυτούς που βγάζουν χολή απλώς επειδή δεν τους αρέσουν οι Coldplay!
Θα πω όμως πως δεν καταλαβαίνω καθόλου, δεν υπάρχει εννοώ σε κανένα κύτταρο του εγκεφάλου μου, το γιατί πειράζει να μας αρέσουν άλλα πράγματα. Γιατί πειράζει να τρελαίνομαι εγώ για κάτι κι εσύ να βαριέσαι; Γιατί πρέπει να δηλώσουν οι επαΐοντες πόσο mainstream συγκρότημα είναι, και να αναλύσουν πως κατά βάθος δεν αξίζουν τίποτα σε σχέση με την ποιότητα στη μουσική και πως αν ήταν καλύτεροι δεν θα γέμιζαν το ΟΑΚΑ. Το γέμισαν επειδή εμείς που πήγαμε δεν ξέρουμε μωρέ από καλή μουσική και είμαστε όρνια του συρμού. Που προφανώς απαγορεύεται να χορέψουμε με τον Κρις και πάλι να ακούμε Νικ Κέιβ ή Ντίλαν.
