Όταν μία απώλεια σε ταρακουνάει τόσο δυνατά, συνήθως θυμάσαι ακριβώς πού βρισκόσουν όταν άκουσες γι' αυτήν.
Αυτό ισχύει ακόμη και για άτομα που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ αλλά με κάποιο τρόπο έχεις συνδέσει μαζί τους στιγμές, εικόνες, ατάκες, έχεις δημιουργήσει συλλογική μνήμη, πιθανόν και μια ολόκληρη κουλτούρα. Ας πούμε υπάρχουν μερικές ανακοινώσεις θανάτου διασημοτήτων, στις οποίες μπορώ ακόμα να τηλεμεταφερθώ αμέσως στη στιγμή που άκουσα την είδηση και πώς αισθάνθηκα.
Για παράδειγμα, ο Robin Williams, ο Philip Seymour Hoffman, o Prince, o George Michael και η Amy Winehouse είναι θάνατοι που ακόμα μπορώ να θυμάμαι πού ακριβώς ήμουν και τι έκανα όταν άκουσα τα νέα.
Και πριν από ένα χρόνο, στις 28 Οκτωβρίου θυμάμαι πού με βρήκε η είδηση του Chandler, του Matthew, του «γκρινιάρη» από «Τα φιλαράκια», ενός τύπου τόσο μακριά από μένα- στο Λος Άντζελες- και τόσο κοντά –τι λέω;- μέσα στη ζωή μου. Μόλις ξυπνούσα από έναν χορταστικό ύπνο της εθνικής αργίας και σκρόλαρα στο κινητό για να μεταφερθώ από τον κόσμο μου, στην πραγματικότητα. Πρώτα μπήκα στα σόσιαλ όπου κάθε δεύτερη ανάρτηση ήταν και ένα "RIP Matthew Perry, έφυγε το φιλαράκι μας, σε ηλικία 54 ετών."
Η πρώτη σκέψη ήταν ότι είναι ένα fake new σαν αυτά που «πεθαίνουν» διασήμους κάθε τρεις και λίγο. Γι’ αυτό μπήκα στα ενημερωτικά σάιτ, για να (μην) διασταυρωθούν οι σουρεαλιστικές αναρτήσεις που διάβαζα. Κάνω κλικ στο tovima.gr και βγάζω μια κραυγή από αρχαίο δράμα. Οι άνθρωποί μου τρόμαξαν και εγώ άρχιζα να κλαίω σαν να μου είχαν πει ότι «έφυγε» από τη ζωή ένας από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Ο κολλητός μου. Το φιλαράκι μου.