Τα μάθατε τα νέα από το grace.gr ότι το πρώτο μέρος του δεύτερου κύκλου του Maestro ξεκίνησε να προβάλλεται κάθε εβδομάδα στο Mega και όλα τα επεισόδια στο Netflix, και εγώ είμαι από αυτούς τους σταθερούς binge-watchers που το Σάββατο αντί να βγω για το ποτάκι μου, είδα όλα τα επεισόδια σε μορφή… ολονυχτίας. Γι’ αυτό και τώρα μπορώ να σας παραθέσω με τον ανάλογο ενθουσιασμό και με καθαρό μυαλό γιατί αναπλήρωσα ύπνο την επομένη, όλους εκείνους τους λόγους που αξίζει τον κόπο να δείτε τη δεύτερη σεζόν έχοντας (ξανα)δεί φυσικά την πρώτη.
- Ο Παπακαλιάτης στη δεύτερη σεζόν του Maestro βρίσκεται σεναριακά και σκηνοθετικά στην πιο ώριμη, εξελιγμένη, ανοδική στιγμή της καριέρας του. Η δεύτερη σεζόν της σειράς που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα μα τίποτα από διεθνείς παραγωγές που στριμάρουν στις μεγάλες πλατφόρμες, βάζει με κάθε τρόπο τη γυναίκα σε πρώτο πλάνο. Αν ήταν αγγλική, αμερικάνικη ή ισπανική σειρά από αυτές που σαρώνουν στις πλατφόρμες, οι διθυραμβικές κριτικές δεν θα τελείωναν για την πλοκή, τα πλάνα, τα κάδρα- ζωγραφικούς πίνακες που στήνει ο Christopher Papakaliatis, (δεν ξέρω τι θα κάνανε με το όνομα).
2. Δεν είναι εύκολο το σκηνοθετικό τρικ να πηγαίνει μπρος πίσω στα γεγονότα και να βλέπουμε την διαφορετική οπτική των πρωταγωνιστών επάνω στην ίδια ιστορία χωρίς να χάνουμε κομμάτια της υπόθεσης. Το κάνει πιο υποδειγματικά και ακόμα πιο καθαρά από την πρώτη σεζόν. Το δίπολο θύματος- θύτη που κάνει επίκληση στο συναίσθημά μας, οι δυναμικές-αδύναμες γυναίκες, τα σπουδαία θέματα που θίγει – πατριαρχικά συμπλέγματα, αποδοχή, τοξικές σχέσεις, σεξισμός, ρατσισμός- όλα είναι τόσο δυνατά δοσμένα χωρίς υπερβολές. Θέματα όμως που ο Παπακαλιάτης θέλει πάντα -εδω καλύτερα παρά ποτέ- να θίγει.
3. Εκτός από τους Παξούς που ήταν το εύκολο στοίχημα γιατί η ομορφιά της φύσης του νησιού είναι αδιανόητος αρωγός, η Αθήνα που παρουσιάζει είναι μία Αθήνα που θέλεις να μείνεις, θέλεις να έρθεις, θέλεις να ζήσεις, θέλεις να γνωρίσεις ακόμα και αν είσαι βέρ@ Αθηναί@.
Το δίπολο θύματος- θύτη που κάνει επίκληση στο συναίσθημά μας, οι δυναμικές-αδύναμες γυναίκες, τα σπουδαία θέματα που θίγει - πατριαρχικά συμπλέγματα, αποδοχή, τοξικές σχέσεις, σεξισμός, ρατσισμός- όλα είναι τόσο δυνατά δοσμένα χωρίς υπερβολές.
4.Ο Χαράλαμπος παραμένει και μετά θάνατον ο μεγαλύτερος μ@@@κας της ελληνικής τηλεόρασης και του Netflix μαζί. Σου φέρνει αηδία, μίσος, οργή. Όμως αυτό συμβαίνει γιατί ο Γιάννης Τσορτέκης παραμένει ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχουμε στην Ελλάδα και τον (ανα)γνωρίσαμε όπως του έπρεπε μέσα από το Maestro. Στη δεύτερη σεζόν οι σκηνές όπου ο Χαράλαμπος «στοιχειώνει» μετά θάνατον τις σκέψεις και τις ζωές του Αντώνη (Ορέστη Χαλκιά), του Σπύρου (Σπύρου Μπένου) και της Μαρίας (Μαρία Καβογιάννη) σε τρομάζουν, σου φέρνουν δάκρυα και ακροβατούν σε όλη την γκάμα των συναισθημάτων. Εγώ τα έπαθα όλα αυτά.
5. Ένα κεφάλαιο από μόνη της είναι η Μαρία Καβογιάννη και σ’ αυτή τη σεζόν. Δεν υποδύεται τη Μαρία, τη μητέρα του Σπύρου. Είναι η Μαρία. Στο πρώτο επεισόδιο καθήλωσε με τη σκηνή που μαζεύει τα πράγματά του Χαράλαμπου από το σπίτι, κάνοντας εκκαθάριση. Ειδικά όταν πέταξε σε ένα κουτί τις αλυσίδες με τις οποίες ο Χαράλαμπος έδερνε και εκείνη αλλά και τον γιο τους. Τότε ακόμα δεν ήξερε ποια ήταν η συμμετοχή του γιου της στο φονικό. Στα επόμενα επεισόδια συγκλονίζει σε όλες τις σκηνές. Ο σκοπός του ταξιδιού της στην Κέρκυρα με την Χάρις αφήνει τα δάκρυα να πέσουν χωρίς καν να προσπαθήσω.
Το βλέμμα της μιλάει πέρα από το σενάριο, το ταλέντο πλημμυρίζει την οθόνη και τα δικά μας μάτια, η ερμηνεία της είναι τόσο συγκλονιστική, τόσο σπουδαία που εκτός από την τεράστια υπόκλιση που της οφείλουμε ως κοινό, να σας πω την αμαρτία μου όταν κάνει τα αστεία βιντεάκια για το no spoiler, λέω από μέσα μου «μα καλά, σου συμβαίνουν τόσα και εσύ κάνεις αστεία». Αν υπήρχαν πάντως Emmy ή Χρυσές Σφαίρες για ξενόγλωσση σειρά η Μαρία Καβογιάννη αξίζει από ένα από αυτά.
Το βλέμμα της Μαρίας Καβογιάννη μιλάει πέρα από το σενάριο, το ταλέντο πλημμυρίζει την οθόνη και τα δικά μας μάτια, και η ερμηνεία της είναι συγκλονιστική.
6. Ένα άλλο κεφάλαιο είναι το «είδωλο» Χάρις Αλεξίου. Δεν το πιστεύεις ότι η Χάρις του Maestro είναι η Χαρούλα μας. Στη δεύτερη σεζόν έχει έναν πολύ σημαντικό, κομβικό και ενδιαφέροντα ρόλο που ξετυλίγεται μπροστά μας, άλλες φορές απόλυτα διασκεδαστικό, άλλες απόλυτα συγκινητικό, με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών της μέσων σαν να ήταν από πάντα και μόνον ηθοποιός. Μία από τις σκηνές που ξεχώρισαν στο πρώτο επεισόδιο, «Μother», που έχετε δει και στο Mega και δεν κάνω spoiler, ήταν αυτή στην οποία η Χάρις ακούει μουσική στην κουζίνα του σπιτιού της ψήνοντας μπισκότα με ιατρική κάνναβη, χωρίς να γνωρίζει ακόμα όσα βιώνει ο εγγονός της και η κόρη της. Φορώντας τα ακουστικά της, ακούει το τραγούδι «Και μόνο που με κοιτάς λιώνω. Και μόνο που με κοιτάς. Και μόνο που με κοιτάς λιώνω. Σκέψου να μ’ αγαπάς“, που είναι του αδελφού της Γιώργου Σαρρή, με την ίδια να τραγουδά και να γίνεται meme. Όπως λέει και ένας φίλος μου, όποιος δεν αγαπάει τη Χαρούλα, δεν είναι καλός άνθρωπος.
7. Η Στεφανία Γουλιώτη απλά δ-ε-ν υ-π-ά-ρ-χ-ε-ι. Δεν ξέρω από πού άντλησε όλη αυτή την τρέλα, αυτή την delulu συμπεριφορά και παράλληλα αυτή την (κατά)θλιψη στο βλέμμα. Η Αλεξάνδρα είναι ένας ρόλος που έπαιξε με τα δίπολα μέσα μας στην πρώτη σεζόν. Τώρα την νιώθεις, την συμπονάς καθώς προσπαθεί να διαχειριστεί όσα συνέβησαν στους Παξούς, την εγκυμοσύνη της και τα συναισθήματα της όταν ξέρει ότι ο πατέρας του παιδιού της δεν την θέλει. Ο πόνος στα μάτια της όταν ουρλιάζει βοήθεια, είναι ανατριχιαστικός. Μετά τη γέννα, ίσως να υπάρξουν νέες μαμάδες που θα ταυτιστούν μαζί της (δεν λέω περισσότερα). Θα υποκλιθείτε.
8. Θα πρέπει να μάθουμε το όνομα του ηθοποιού που στον πρώτο κύκλο, είχε έναν μικρότερο ρόλο ως Θάνος και τώρα είναι όλα τα red flags που κυματίζουν στο ρόλο του ως δυνάμει κακοποιητικός σύντροφος της Κλέλιας. Ό,τι είδατε στο πρώτο επεισόδιο δεν είναι τίποτα. Ο Δημήτρης Κίτσος είναι εξαιρετικός ως εκείνος ο σύντροφος που συνοψίζει όλους τους απαγορευτικούς όρους που οφείλουμε να αναγνωρίζουμε: χειρισμός, ναρκισσισμός, love bombing, gaslighting, κακοποίηση τόσο σωστά δοσμένα από το σενάριο στον ηθοποιό τόσο που μ@@@@ τον ανεβάζεις, μ@@@@ τον κατεβάζεις.
Ο Δημήτρης Κίτσος είναι εξαιρετικός ως εκείνος ο σύντροφος που συνοψίζει όλους τους απαγορευτικούς όρους που οφείλουμε να αναγνωρίζουμε: χειρισμός, ναρκισσισμός, love bombing, gaslighting, κακοποίηση.
9. H σχέση της Κλέλιας και του Ορέστη περνάει σ’ ένα άλλο επίπεδο (υπάρχει και η σκηνή που θέλουμε να δούμε- μιλώ με γρίφους γέροντα), όπως και η ερμηνεία της Κλέλιας Ανδριολάτου. Δεν είναι μόνον η όμορφη πρωταγωνίστρια. Συνεχίζεις να τη χαζεύεις και να μην πιστεύεις στα μάτια σου με την ομορφιά που βλέπεις όταν την αντικρίζεις όμως, εκείνη βουτάει μέσα της και στα επόμενα επεισόδια αναδύεται μία πολυδιάστατη Κλέλια αυτή που βιώνει σιωπηρά και τόσο ηχηρά την απώλεια, που γίνεται θύμα, που είναι πιο γυναίκα, πιο ώριμη, γενικά πιο…
10. Η μουσική είναι συγκλονιστική όπως συμβαίνει σε όλες τις σειρές του Παπακαλιάτη, όμως τώρα είναι αλλιώς. Είναι δυνάμει πρωταγωνιστής. Σαν οι εικόνες να γίνονται το νέο video clip για τα τραγούδια. Εγώ ήμουν συνέχεια στο shazam για να μάθω τραγούδια που δεν ήξερα. Τσεκ το Run From Me από τους Καναδούς Timber Timbre. Το ακούω στο repeat. H δε Μαρίζα Ρίζου δίνει μία νέα διάσταση στη “Σωτηρία της Ψυχής” των Κραουνάκη/Νικολακοπούλου στο ανακαινισμένο θέατρο του Λυκαβηττού και ένα κρακ ακούγεται καθώς σώζεται η ψυχή σου. Ο Ορέστης Χαλκιάς εκτός από ένας εξαιρετικός Αντώνης είναι και φοβερή φωνή. Το μάθαμε στον πρώτο κύκλο με το Τυχερό Αστέρι του Κ. Βήτα. Σε αυτόν τον κύκλο, ματωμένος, πληγωμένος, σε απόλυτα εκκρεμότητα δίνει δύο τρυφερές ερμηνείες στο No Surprises των Radiohead και το Drew των Goldfrapp.
11. Τα μαθήματα που παίρνει κάποιος που θέλει στη δεύτερη σεζόν, είναι πολλά. Ας πούμε, η συνειδητοποίηση πόσο οι γονείς παίζουν ρόλο στο μεγάλωμά μας αλλά και στην αγάπη που τους “χρωστάμε”. Ή ότι η ψυχοθεραπεία είναι ένα δώρο που οφείλουμε στον εαυτό μας. Ότι οι άνθρωποι που ήταν εκεί στα δύσκολα μας, πρέπει να έχουν μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Όλοι «υποδυόμαστε» τον καλύτερο εαυτό μας ή προσπαθούμε να είμαστε ανάλογα με την περίσταση, η καλύτερη εκδοχή του. Ότι η αληθινή αγάπη δεν τελειώνει ποτέ και δεν την εμποδίζει τίποτα εις τους αιώνες των αιώνων.
Τέλος, είναι σίγουρο ότι θα ψάξουμε να βάλουμε όλοι όσοι έχουμε δει ή δούμε όλη τη σεζόν “Επαφή Κληρονομιάς” στο κινητό μας. Δεν λέω άλλα…
Υ.Γ. Έξτρα credits στον «γιατρό» Αντίνοο Αλμπάνη για την τόσο τρυφερή ερμηνεία του και για τα επίμονα υγρά μάτια του όταν κοιτάει τη Σοφία και για όσα υπομένει μαζί της. Στον Φάνη Μουρατίδη για την ανθρώπινη διάσταση ενός αδίστακτου πολιτικάντη-πατέρα και στην Μαρίσσα Τριανταφυλλίδη για τη μητέρα που θέλει αλλά δεν μπορεί μέχρι να μπορέσει.
Υ.Γ.2 Δεν μπορώ να πω τίποτε για τα πρόσωπα-κλειδιά, ούτε για το συγκλονιστικό τέλος του πρώτο μισού του δεύτερου κύκλου. Θέλω όμως να πω ότι ζηλεύω την παρέα που έφτιαξε ο Χριστόφορος και πόσο όμορφα αλληλεπιδρούν εντός και εκτός κάμερας όλοι μεταξύ τους.
Υ.Γ. 3 Μετά από τέτοιο τέλος, που παθαίνεις ό,τι σου βρίσκεται κληρονομικό (καρδιά, εγκεφαλικό κτλ), δεν μας λυπάται κανείς που θα περιμένουμε τη νέα σεζόν για τα 4 τελευταία επεισόδια;
