Το 2015 ο Σάββας Θεοδωρίδης διαγνώστηκε με καρκίνο. Ηταν 80 χρόνων, είχε γεννηθεί στις 18 Φεβρουαρίου του 1935 και είχε ζήσει κυριολεκτικά τα πάντα. Είχε ήδη υπάρξει διεθνής ποδοσφαιριστής, πρωταθλητής Ελλάδος, επιστήμονας, μπον βιβέρ, καλός πατέρας και εξαιρετικός παππούς, παράγοντας σε υψηλότατες θέσεις και στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία και παρέμεινε τρελός από την αγάπη του για τον Ολυμπιακό.
Οι δυο γιοί του, ο Θόδωρος και ο Δημήτρης, τον παρακαλούσαν να σταματήσει να τρέχει στα γήπεδα και να κοιτάξει την υγεία του – να μάθει να προσέχει. «Ξέρεις τι του είπα μια μέρα του Θόδωρου όταν με ζάλιζε; Κάθε μέρα χωρίς τον Ολυμπιακό είναι μια χαμένη μέρα. Δεν ξέρω πόσες έχω μπροστά μου, αλλά όλες θα είναι με τον Ολυμπιακό και για τον Ολυμπιακό» αποκρίθηκε κάποτε σε μια συζήτηση στη Μαδρίτη παραμονές ενός τελικού του Τσάμπιονς λιγκ και δεν χωρά αμφιβολία πως το εννοούσε. Οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά λέγοντας πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να τον σώσουν δίνοντάς του λίγους μήνες ζωής. Μαχητικός όσο κανείς, αγέρωχος και ακούραστος, ο Σάββας έζησε με τον Ολυμπιακό και για τον Ολυμπιακό πέντε ολόκληρα χρόνια και έφυγε στα 85 του, τον μήνα Αύγουστο.
«Ο Ολυμπιακός υπάρχει για να είσαι εκεί, δίπλα του, πάντα» συνήθιζε να λέει ο σπουδαίος τερματοφύλακας
Ο Σάββας Θεοδωρίδης έκανε πάρα πολλά εντός του Ολυμπιακού: κυρίως σε όλους όσοι τον γνώρισαν έδωσε σαν δώρο το δικαίωμα να διαλέξουν την εικόνα της αιώνιας μνήμης του.
Ο Σάββας Θεοδωρίδης την εποχή που στέκονταν σαν «Κέρβερος» μπροστά από την εστία του Ολυμπιακού
Υπάρχει ο Σάββας που ποζάρει 23 χρόνων σαν ποπ σταρ ανάμεσα σε δίσκους και βιβλία – η φωτογραφία είναι σπάνια αλλά και ενδεικτική τού πόσο στον καιρό του ξεχώριζε από τους άλλους ποδοσφαιριστές.
Υπάρχει ο Σάββας με τη φανέλα του Ολυμπιακού την οποία ίδρωσε για να φορέσει αφού την πρώτη χρονιά που βρέθηκε στην ομάδα είδε μια κατάκτηση πρωταθλήματος καθισμένος στον πάγκο – για τη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό από την Ενωση Αμπελοκήπων πλήρωσε (!) ο ίδιος ο πατέρας του δανείζοντας αγύριστα χρήματα στον τότε πρόεδρο της ομάδας Γιώργο Ανδριανόπουλο.
Υπάρχει ο Σάββας με τη φανέλα της Εθνικής – τη φοράει υπερήφανος και γελαστός.
Υπάρχει ο Σάββας ο επιστήμονας, που σταμάτησε το ποδόσφαιρο για να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Φαρμακευτική, γιατί το είχε υποσχεθεί στους γονείς του πως θα το κάνει – όταν τις ολοκλήρωσε επέστρεψε στα γήπεδα κρυφά από αυτούς κι έπαιξε ποδόσφαιρο σε ομάδες του τοπικού της Αθήνας ως σέντερ φορ!
Υπάρχει ο Σάββας, γενικός αρχηγός του Ολυμπιακού, επικεφαλής στις αποστολές, ο άνθρωπος που έμπαινε πρώτος στη Λεωφόρο, στη Φιλαδέλφεια, στην Τούμπα. Υπάρχει ο Σάββας στα πρωτοσέλιδα του αγαπημένου του «Φωτός», έτοιμος να τα βάλει ακόμα και με τον φίλο του, εκδότη Θόδωρο Νικολαΐδη, αν χρειαστεί, μιλώντας στην ίδια την εφημερίδα του!
Υπάρχει ο Σάββας, μαχητικός παράγοντας στα διοικητικά συμβούλια της ΕΠΟ, σε καιρούς που εντός της ομοσπονδίας η λέξη «Ολυμπιακός» ήταν απαγορευμένη.
Υπάρχει ο Σάββας που αγκαλιάζει σαν στοργικός πατέρας τον Δεληκάρη, τον Αναστόπουλο, τον Τζιοβάνι, τον Τσόρι, τον Μήτρογλου, ο Σάββας για τον οποίο οι παίκτες του Ολυμπιακού είναι οι καλύτεροι του κόσμου, όπως κι αν λέγονται.
Υπάρχει ο Σάββας του «Γ. Καραϊσκάκης», όρθιος μπροστά στην έξοδο των αποδυτηρίων, που νόμιζες πως έπρεπε να βρίσκεται εκεί υποχρεωτικά γιατί αυτό πρόβλεπε το πλάνο του προπονητή.
Υπάρχει ο Σάββας που κάνει το μπολ μπόι στη Λιβαδειά για να βρει κάποτε ένα γκολ νίκης ο Ολυμπιακός στις καθυστερήσεις.
Υπάρχει ο Σάββας που φωνάζει πως θα πάρει την ομάδα και θα φύγει από το γήπεδο, αν η αστυνομία δεν σεβαστεί τους κανόνες ασφαλείας σε τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος.
Υπάρχει ο Σάββας που πρέπει να εξηγήσει στον Βαλβέρδε, στον Ζαρντίμ, στον Σίλβα, στον Μαρτίνς τι είναι το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.
Υπάρχει ο Σάββας που μιλάει με τους μεγαλύτερους παίκτες του καιρού μας στο φουαγέ των ξενοδοχείων πριν τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ κι ενώ ο Καμπιάσο εξηγεί σε όλους πως «πρόκειται για Legend του ελληνικού ποδοσφαίρου».
Υπάρχει ο Σάββας που σολάρει κατά πάντων μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες όταν κρίνει πως ο Ολυμπιακός του αδικείται.
Υπάρχει ο Σάββας που δεν έμπαινε σε αεροπλάνα, αλλά γυρνούσε όλη την Ελλάδα εκατοντάδες φορές με το αυτοκίνητο για να είναι παρών σε κάθε ματς που ο Ολυμπιακός δίνει εκτός έδρας.
Υπάρχει ο Σάββας που κρατά τη φανέλα του Μπουφόν σαν να είναι παιδάκι και λάμπει από τη χαρά του γιατί μόλις του έχει πει πως κι αυτός υπήρξε τερματοφύλακας.
Υπάρχει ο Σάββας που μιλά στην τηλεόραση μετά από μια νίκη του Ολυμπιακού και τα εγγόνια του πανηγυρίζουν στην Ελβετία φωνάζοντας «παππούς, παππούς».
Υπάρχει ο Σάββας που τηλεφωνεί από τη Μαδρίτη στον Κώστα Φορτούνη για να του πει ότι από τον Ολυμπιακό δεν πρέπει να φύγει ποτέ.
Υπάρχει ο Σάββας που στέκεται ανιδιοτελώς δίπλα στους προέδρους του Ολυμπιακού, αλλά και που βάζει και λεφτά στον σύλλογο σε εποχές που χρηματοδότης δεν υπήρχε.
Υπάρχει ο Σάββας, ο μπον βιβέρ, που λατρεύει τη Μύκονο, ο Σάββας που πανηγυρίζει με τις γροθιές σηκωμένες, ο Σάββας που εμφανίζεται στο γήπεδο μια ώρα αργότερα μετά από μια χημειοθεραπεία αφήνοντας τους πάντες με ανοιχτό το στόμα.
Υπάρχει ο Σάββας που όχι μόνο δεν φοβήθηκε τον καρκίνο, αλλά του ‘κανε και πλάκα πέντε χρόνια ολόκληρα!
Υπάρχει ο Σάββας που υποβασταζόμενος από τον Καρεμπέ εμφανίζεται το 2020 για να πάρει το μετάλλιο του πρωταθλητή κάνοντας όλα τα αστέρια του ουρανού να λάμψουν ερυθρόλευκα, όταν ο πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης του αφιερώνει εκείνο το πρωτάθλημα.
Υπάρχει ο Σάββας στον τάφο του οποίου ο Μαρινάκης ζητά να πάει το τρόπαιο του UEFA Conference League προκαλώντας ανατριχίλες σε όποιον στον Ολυμπιακό τον αγαπάει.
Μια ζωή δίπλα στους παίκτες, σαν πατέρας, φίλος και αληθινός στρατιώτης του Ολυμπιακού
Ορθιος και περήφανος
Ο Σάββας έδωσε τόσες πολλές εικόνες του στις επτά περίπου δεκαετίες που υπηρέτησε τον Ολυμπιακό που ο καθένας, φίλος ή εχθρός του, μπορεί να κρατήσει όποια θέλει. Η αγαπημένη ίσως είναι μια μοναδική που τη διηγούνται λίγοι: τον Μάρτιο του 2020, κουρασμένος από την καθημερινή πλέον μάχη του με την αρρώστια, αλλά με ηθικό ακμαιότατο, ο Σάββας κατέβηκε και άνοιξε την πόρτα του προπονητηρίου του Ρέντη για να μπει η ομάδα και να επιστρέψει στις προπονήσεις μετά την καραντίνα.
Καλωσόρισε τους παίκτες έναν-έναν χτυπώντας τους στην πλάτη, καταβεβλημένος αλλά όρθιος, περήφανος και μοναδικός, κλειδοκράτορας της ιστορίας ενός συλλόγου του οποίου υπήρξε πάντα ταπεινός στρατιώτης. Ο τότε προπονητής της ομάδας Πέδρο Μαρτίνς κυριολεκτικά τα έχασε και του είπε πως για αυτόν θα είναι πάντα ο μεγαλύτερος άνθρωπος που γνώρισε στο ποδόσφαιρο! Στα play off εκείνου του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός έκανε περίπατο. Πώς θα μπορούσαν οι παίκτες να τον κοιτάξουν στα μάτια αν δεν τον έκαναν για τελευταία φορά περήφανο;
Εδωσε μάχες, πανηγύρισε, πάλεψε ενάντια σε όλα και τελικά έφυγε όπως έζησε: όρθιος και περήφανος, αφήνοντας πίσω του μια ανεκτίμητη κληρονομιά
Στάση ζωής
Η εικόνα αυτή του Σάββα μπροστά στην είσοδο του Ρέντη είναι μια εικόνα στάσης ζωής. Γίνεται το μανιφέστο του οπαδού του Ολυμπιακού: ο Ολυμπιακός, θυμίζει ο Σάββας, υπάρχει για να είσαι εκεί δίπλα του πάντα και σε κάθε περίσταση. Ολα τα άλλα, καταστροφές και θρίαμβοι, νίκες και ήττες, πανηγύρια και απογοητεύσεις, έχουν μικρότερη σημασία: αυτό που μετράει είναι «να ζεις με τον Ολυμπιακό και για τον Ολυμπιακό», όπως έλεγε.
Ο Σάββας Θεοδωρίδης είχε την ακλόνητη πίστη ότι ο Ολυμπιακός στον οποίο αγωνίστηκε ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών γιατί οι παίκτες του ήταν μεγάλοι οπαδοί της ομάδας. «Εγώ έπαιξα οκτώ χρόνια μπάλα και σταμάτησα σε ηλικία 26 ετών. Μη μας συγκρίνεις με τα τωρινά. Τότε τα κατορθώματά μας ταξίδευαν από στόμα σε στόμα, δεν υπήρχαν τηλεοράσεις, η φήμη της ομάδας εξαπλωνόταν από όσους είχαν την τύχη να την παρακολουθήσουν.
Ξέρεις πόσο τον αγαπούσε ο κόσμος εκείνον τον Ολυμπιακό; Μία φορά πήγαμε να παίξουμε στη Δράμα και μας ακολούθησαν 5.000 οπαδοί από τον Πειραιά. Δέκα χιλιάδες ανθρώπους μαζεύαμε στις προπονήσεις» μου έχει πει σε μια συνέντευξή του. Οταν κερδίσαμε τη Σάντος του Πελέ στη Λεωφόρο εμένα με σήκωσαν στους ώμους.
Κατέβηκε ο κόσμος στην Ομόνοια με τα πόδια από την Αλεξάνδρας και κατάλαβαν όλοι ότι η ομάδα που σάρωνε τους τίτλους στην Ελλάδα μετρούσε και διεθνώς, ήταν τεράστια ικανοποίηση» πρόσθεσε. Κέρδισε 5 πρωταθλήματα και 5 κύπελλα παίζοντας ως τερματοφύλακας αλλά ως άνθρωπος του Ολυμπιακού κέρδισε κάτι πιο σημαντικό: την αθανασία. Οποιος τον γνώρισε και κοιτάζει τον έφηβο στο σήμα του Ολυμπιακού βλέπει τον Σάββα.
