Δεν έχω καθαρή εικόνα του τι συμβαίνει σε άλλες δυτικές χώρες, αλλά εδώ και χρόνια η πλειονότητα των Ειδήσεων στην Ελλάδα δεν είναι ειδήσεις αλλά άποψη. Οχι απλά άποψη, αλλά στο όριο της επιβολής ιδεολογίας. Στα ειδησεογραφικά sites η κατάσταση δεν είναι καλύτερη, αντιθέτως εκεί το πρόβλημα ξεκινάει νωρίτερα, από την επιλογή του τίτλου. Πρέπει ο τίτλος να προβοκάρει ή να υπόσχεται ωμή ανθρωποφαγία για να κλικάρουμε. Σε τι ακριβώς αποσκοπεί η προτροπή να διαβάσουμε την «προκλητική» δήλωση του τάδε ή τη «χυδαία» άποψη του δείνα; Γιατί βιάζονται να τις βαφτίσουν προκλητικές και χυδαίες; Αν μας προκαταβάλλουν, τότε σε εμάς τους αναγνώστες τι μένει να κάνουμε; Δεν μας εμπιστεύονται ότι θα φτάσουμε στο ίδιο συμπέρασμα ή αντιθέτως ξέρουν πολύ καλά με ποιους έχουν να κάνουν και μας δίνουν αυτό που έχουμε ανάγκη, να πάρουμε κι εμείς ένα κομματάκι από τη σάρκα επωνύμου.
Οι χαρακτηρισμοί «αιρετικό», «προκλητικό» ή «ανήθικο» έχουν να κάνουν με τις εμπεδωμένες αξίες της κάθε εποχής, οι οποίες διαφέρουν στον χρόνο. Καμία «εφημερίδα» του 5ου π.Χ. αιώνα δεν θα εγκαλούσε την Πολιτεία για τη χρησιμοποίηση δούλων στην ανέγερση κάποιου ναού.
Ομως και στην ίδια εποχή, οι αξίες είναι τόσο διαφορετικές σαν να μεσολαβούν αιώνες. Ακόμη και σε θέματα που θεωρητικώς θα έπρεπε να είχαμε κατακτήσει κάποια στοιχειώδη συναίνεση.
Εχουμε όλοι ακόμη στα αφτιά μας τις ντόπιες κυρίες που αποκαλούσαν «γκαστρωμένες σκύλες» τις νεαρές μανάδες που έπιασαν ελληνική ακτή μέσω των καραβανιών προσφύγων. Οι ίδιες κυρίες ίσως να είναι ανάμεσα σε όσους καταριούνται εκείνους που εκφράζουν επιφυλάξεις απέναντι στην Εκκλησία. Μπορούμε να φανταστούμε ποιες άλλες απόψεις θεωρούν ως «αιρετικές».
Τα ΜΜΕ όμως – κυρίως τα ιντερνετικά, για να είμαστε δίκαιοι – γιατί μπαίνουν σε αυτή την αρένα, σε αυτή την κούρσα κολακείας των πλέον ταπεινών ενστίκτων; Γιατί βιάζονται να φωνάξουν «είμαστε κι εμείς μαζί σας»; Μα γιατί ξέρουν σε ποια χώρα διακονούν. Γνωρίζουν από ψυχολογία του όχλου, δεν τη θέλουν απέναντί τους. Ανεξάρτητα που αν μιλήσεις με τον καθένα χωριστά θεωρούν και οι ίδιοι τους τίτλους που βάζουν απαράδεκτους. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Η Βουγιουκλάκη και ο Παπαμιχαήλ ουρλιάζουν «άλλος με τη βάρκα μας» προς άγραν επιβατών γιατί η πελατεία είναι συγκεκριμένη και οι βάρκες λίγες.
Η επιλογή που κάνουν τα περισσότερα από αυτά τα ΜΜΕ είναι αποφασισμένη και εντελώς παγιωμένη: επιλέγουμε αναγνώστες. Σαν το timeline μας δηλαδή στο facebook που μαζευόμαστε όλοι οι ίδιοι ανταλλάσσοντας αφειδώς like σε έναν κουβά ασφάλειας ενώ ο κόσμος έξω είναι αγριεμένη θάλασσα.
Σίγουρα υπάρχουν έρευνες που το υπαγορεύουν αλλά ακόμη κι εκείνες δεν χρειάζονται, αρκεί να ακούσει ο καθένας μας τον δικό του φτηνό εαυτό, τη δική του ατελή εκδοχή και να προτιμήσει να βάλει ως τίτλο «Διαβάστε τη χυδαία άποψη του…» αντί για «Διαβάστε την άποψη του…».
Δίνουν γραμμή για την ηθική αλλά κανείς ποτέ δεν έχασε τοκίζοντας την υποκρισία. Πρόσκαιρα έστω.
ΥΓ.: Συγγνώμη για τον τίτλο του κειμένου.
