Στον μικρό προσφυγικό καταυλισμό Μεϊντέν στο Μπαρ Ελιάς του Λιβάνου ζουν συνολικά εννέα οικογένειες σε αυτοσχέδιες καλύβες που παγώνουν τον χειμώνα και το καλοκαίρι υποφέρουν από τη ζέστη. «Σιγά-σιγά ο καιρός φτιάχνει. Εδώ στον καταυλισμό ήταν όλοι άρρωστοι την προηγούμενη εβδομάδα» λέει η Αμίνα Μελέμ. Κάθεται μαζί με τα έξι παιδιά της σε μια σκηνή. Στο κέντρο υπάρχει ένας μικρός φούρνος και ο χώρος χρησιμεύει για υπνοδωμάτιο και καθιστικό μαζί.
Το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων του καταυλισμού είναι παιδιά μεταξύ δύο και δεκαεπτά ετών. Ένας από τους πρόσφυγες ο Μεϊντέν αλ Αχμάτ έφτιαξε με δική του πρωτοβουλία το 2016 ένα σχολείο, το οποίο στέγασε σε μια σκηνή. Σε αυτό το σχολείο πηγαίνουν καθημερινά 60 με 70 παιδιά από διαφορετικούς καταυλισμούς. Οι τάξεις χωρίζονται βάσει των γνώσεων και όχι βάσει της ηλικίας. Δεν υπάρχουν ενδεικτικά και απολυτήρια.
Με χρήματα που κατάφεραν να μαζέψουν από διάφορες οργανώσεις έστησαν τρεις τάξεις. Στην αρχή οι παράγκες ήταν ψυχρές, αντί για καρέκλες είχαν χαλιά και αντί για παράθυρα είχαν πλαστικά. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι τοίχοι είναι πολύχρωμοι, υπάρχουν θρανία σχεδόν για όλα τα παιδιά. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει μόνωση, το κρύο και οι βροχές επηρεάζουν το μάθημα.
Το μέλλον των παιδιών είναι η μεγαλύτερη ανησυχία
«Η ψυχολογική κατάσταση των παιδιών έχει χειροτερεύσει. Πολλά παιδιά δεν έχουν ταυτότητα, διαβατήριο, κάποια μόρφωση». Οι γονείς πρέπει να εργάζονται σκληρά και αφήνουν μόνα τους τα παιδιά. Όσο για προσωπική ζωή στον καταυλισμό, ούτε λόγος.
Και ο μικρός Χάλεντ είναι πολύ θλιμμένος. Προσπαθεί να το κρύψει αλλά δεν τα καταφέρνει. Δεν θέλει να στεναχωρεί τους γονείς του. «Θέλω να έχω ένα επαγγελματικό μέλλον. Θέλω να γίνω γραφίστας». Βγάζει ένα κομπιούτερ που του χάρισαν από την τσάντα του και κοιτάζει φιλμάκια στο youtube ώστε να μάθει μόνος του να επεξεργάζεται σχέδια και φωτογραφίες. Με το παλιό του κινητό έχει γυρίσει κάποια φιλμάκια αλλά δεν μπορεί να τα ανεβάσει στο youtube διότι το ρεύμα πέφτει συχνά και η σύνδεση με το ίντερνετ δεν είναι καλή.
«Πώς θα χτιστεί το μέλλον της Συρίας εάν τα παιδιά δεν αποκτήσουν μόρφωση;» διερωτάται ο Αλάα Αλζαϊμπίκ, ο οποίος πριν από πέντε χρόνια κατάφερε να φύγει από την ανατολική Γούτα και η Αμίνα κοιτάζοντας τα παιδιά της λέει με πικρία: «Μπορώ να αντέξω τα πάντα. Μπορώ να αντέξω που χάσαμε το σπίτι μας και μένουμε σε μια σκηνή. Μπορώ να αντέξω τη διαρκή αβεβαιότητα αλλά αυτό που με ανησυχεί πάνω από όλα είναι το μέλλον των παιδιών μου» λέει απελπισμένα κρύβοντας το πρόσωπό της με τα χέρια της.
Ντιάνα Χοντάλι/ Μαρία Ρηγούτσου
