Η κυβέρνηση δεν τιμά τις θυσίες του ελληνικού λαού!

Δεν υπάρχει χώρα στην υφήλιο που να κατάφερε σχεδόν να εξαφανίσει τα λεγόμενα δίδυμα ελλείμματα, εκείνα των δημοσίων οικονομικών και του ισοζυγίου πληρωμών. Το 2009 το δημοσιονομικό έλλειμμα έφθανε το 15% του ΑΕΠ και τώρα έχει περιορισθεί στο ελάχιστο, εντός των ορίων της συνθήκης του Μάαστριχ.

Για το 2016 προβλέπεται να ανέλθει στο 3,1% του ΑΕΠ και το 2017 εκτιμάται ότι θα υποχωρήσει σε μόλις 1,7% του ΑΕΠ.

Ταυτόχρονα στα χρόνια της κρίσης η ελληνική οικονομία κάλυψε το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και εκμηδένισε το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών που επίσης ανερχόταν το 2009 στο 15% του ΑΕΠ. Το 2015 μάλιστα επέτυχε και μικρό πλεόνασμα.

Επιπλέον η ελληνική οικονομία.άλλαξε δραματικά τα τελευταία χρόνια. Άνοιξε, ελευθερώθηκε και όλες οι επιμέρους αξίες της υποχώρησαν σημαντικά.

Η Ελλάδα είναι πλέον μια φθηνή και ελκυστική χώρα για τις ανήσυχες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη..

Κανονικά η ελληνική οικονομία θα έπρεπε τώρα, μετά τις δημοσιονομικές και διαρθρωτικές επιδόσεις στον καιρό της κρίσης, να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη των αγορών και να αντιμετωπίζεται ως βάση μεγάλων ευκαιριών από τη διεθνή επενδυτική κοινότητα.

Γιατί ωστόσο παραμένει στο περιθώριο; Γιατί δεν έχει πρόσβαση στις διεθνείς αγορές; Για τα επιτόκια δανεισμού παραμένουν στα ύψη; Γιατί οι επενδυτές παραμένουν επιφυλακτικοί και εκτός του χάρτη των διεθνών επενδύσεων;

Η απάντηση είναι απλή και διατυμπανίζεται από όλες τις πλευρές: Επειδή διατηρείται ανέπαφο το έλλειμμα αξιοπιστίας, γιατί το πολιτικό μας σύστημα και ιδιαιτέρως η κυβέρνηση δεν εμπνέει εμπιστοσύνη, δεν πείθει ότι θα διατηρήσει τις επιδόσεις αυτές στο χρόνο και επειδή όλοι είναι πεπεισμένοι ότι στην πρώτη στροφή θα κλωτσήσει την καρδάρα με το γάλα, που με τόσο κόπο και τόσες θυσίες μαζεύτηκε.

Τροφοδοτείται και διατηρείται η καχυποψία από τις αναδεικνυόμενες κάθε τόσο πολιτικές, κυβερνητικές πρωτοβουλίες. Η απλή αναλογική αντιμετωπίζεται από τους ξένους ως βάση αποσταθεροποίησης, παρά ως κίνηση σταθερότητας όπως λέει η κυβέρνηση. Και οι πιο πρόσφατες προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση την αμφιβολία διατυμπανίζουν. Όπως και των υπουργών οι παλινωδίες μόνο εμπιστοσύνη δεν δημιουργούν.

Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός μάλλον παραγνωρίζουν ή καλύτερα δεν τιμούν τις θυσίες του ελληνικού λαού. Αν τις αναγνώριζαν και τις τιμούσαν θα έκαναν ότι περνά από το χέρι τους προκειμένου να τις εδραιώσουν και να τις ενισχύσουν.

Αντί της τιμής λοιπόν στις θυσίες του λαού, την εξουσία τους επιχειρούν να καλύψουν και να προστατεύσουν.

Είναι ζήτημα προτεραιοτήτων και τίποτε άλλο η ανάκαμψη της χώρας και η έξοδος από την μακροχρόνια κρίση.