offstage

Ας επιχειρήσουμε κάτι ιδιαίτερα δύσκολο. Με αφορμή τη μεγάλη απώλεια του Δημήτρη Μαρωνίτη, ας δανειστούμε μερικές φράσεις, ουσιαστικά απόψεις του μεγάλου αυτού δασκάλου, έτσι όπως αυτές διατυπώθηκαν σε μία από τις σπάνιες τηλεοπτικές συνεντεύξεις του, στην εκπομπή «Δρόμοι» του Αρη Σκιαδόπουλου στην ΕΡΤ και ας αποπειραθούμε να τις τοποθετήσουμε στο εγχώριο τηλεοπτικό σύμπαν κάνοντας τους ανάλογους συσχετισμούς.

Ο Δημήτρης Μαρωνίτης επισημαίνει λοιπόν σε ένα σημείο της συνέντευξης ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα και χαρακτηριστικά του λαού και του τόπου μας. Λέει ο σημαντικός δάσκαλος: «Κάτι που συνιστά μεγάλο πρόβλημα τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας είναι το φαινόμενο του μειωμένου μόχθου. Απαιτείται περισσότερος μόχθος και λιγότερη φιγούρα». Η συνέντευξη είχε δοθεί το 2010, αρκετά χρόνια πριν αλλά σίγουρα μέσα στα χρόνια της κρίσης και παρά το γεγονός ότι το σύστημα είχε ήδη σειστεί συθέμελα και η φιγούρα συνεχιζόταν και συνεχίζεται ακάθεκτη και ο μόχθος συνιστά άγνωστη λέξη για πολλούς.

Στην ίδια συνέντευξη ο Δ. Μαρωνίτης επεσήμαινε πως αυτό που τον γοήτευε σε όλο τον βίο του ήταν το «να μαθητεύω διδάσκοντας και να διδάσκω μαθητεύοντας». Δυστυχώς τόσο η μαθητεία όσο και η διδασκαλία είναι όροι οι οποίοι δεν αφορούν παρά ελάχιστα τηλεοπτικά πρόσωπα. Στην πλειονότητά τους οι παρουσιαστές και οι παρουσιάστριες το θρανίο λογικά το χρησιμοποίησαν απλώς ως τραπέζι.

Το τελευταίο σημείο το οποίο δανείζεται η υπογράφουσα για τις ανάγκες του κειμένου είναι το εξής: «Αν μπορούμε να διασώσουμε 5 με 10 διανοούμενους μέσα σε αυτόν τον χώρο θα ήταν μεγάλο κέρδος για τον χώρο και τη χώρα».

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δούμε πόσοι διανοούμενοι έχουν θέση στην τηλεόραση, πόσοι έχουν βρει θέση στο τηλεοπτικό τοπίο. Ας αποφύγουμε όμως να δούμε πόσους από αυτούς τους διανοούμενους γνωρίζουν οι περισσότεροι εκ των παρουσιαστών-τριών. Θα σοκαριστούμε και δεν χρειάζεται περαιτέρω ψυχολογική πίεση στους καιρούς που διανύουμε.

Η απώλεια του Δ. Ν. Μαρωνίτη έρχεται σε μία περίοδο που η αίσθηση απώλειας είναι περισσότερο από έντονη σε όλη τη χώρα. Ερχεται να επιβεβαιώσει ότι η ουσία της απώλειας δεν είναι απλώς οικονομική αλλά πολύ βαθύτερη: δηλαδή πολιτισμού, παιδείας, γνώσης, ευαισθησίας και τέχνης. Ολες οι παραπάνω έννοιες απουσιάζουν από το τηλεοπτικό λεξιλόγιο. Γι’ αυτό μάταια οι περισσότεροι θεωρούν πως το τηλεοπτικό μέλλον απειλείται μόνο από την απουσία διαφήμισης. Σε μία μεταβατική περίοδο όπως αυτή που διανύουμε ίσως θα ήταν χρήσιμο με τη νέα σεζόν να επιχειρηθεί ένας επαναπροσδιορισμός του τηλεοπτικού συστήματος αξιών το οποίο πλέον δεν θα τοποθετεί στην κορυφή της πυραμίδας την μπούκλα και την αγραμματοσύνη.

ΥΓ.: Συγχαρητήρια στην ΕΡΤ για την άμεση αντίδραση μέσω της προβολής αφιερώματος στον Δ. Μαρωνίτη. Πολύτιμο το αρχείο της.