Ελάχιστοι είναι εκείνοι, που τάσσονται υπέρ της ευθανασίας, σ’ έναν οργανισμό, που διατηρείται στη ζωή, με βασανιστικές μεθόδους τεχνητής παράτασής της, ή και με παρηγορητικά ελιξήρια, δηλαδή φανταστικά φάρμακα για τη θεραπεία κάθε ασθένειας και για την εξασφάλιση της μακροζωϊας.
«Ην εγγύς έλθει θάνατος ουδείς βούλεται θνήσκειν» (Όταν πλησιάζει ο θάνατος, κανείς δεν θέλει να πεθάνει). Τηρουμένων των αναλογιών, όπως ο μελλοθάνατος θέλει να γευτεί και την τελευταία σταγόνα ζωής, έτσι και η πνέουσα τα λοίσθια, σημερινή κυβέρνηση της εγχώριας και διεθνούς αναξιοπιστίας, που περνά τα τελευταία της, μηχανεύεται τα πιο απίθανα ξόρκια, όπως τη θρυλική πικραγγουριά, ή το «νερό του Καματερού», γιατί όχι και την αξέχαστη θεομπαίχτισα και αγύρτισα, «Αγία» Αθανασία του Αιγάλεω, για ν’ αναστήσει τον κλινικώς νεκρό εαυτό της.
Και τώρα ερχόμαστε στα γιατροσόφια και τις πολιτικές αλχημείες, που ο αδίστακτος πρωθυπουργός αυτής της χώρας τα επιστρατεύει, για την μακροημέρευσή του, στην πολύφερνη αλλά και τυραννοκτόνο ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας.
Περιττό ν’ απαριθμήσουμε τις γνωστές άλλωστε μεθόδους παραπλάνησης της κοινής γνώμης, που τον κατατάσσουν στο χώρο των διασημότερων δακτυλοδεικτούμενων λαοπλάνων δημοκόπων. Ας περιοριστούμε επομένως στα πιο πρόσφατα κρούσματα φαυλοκρατικής λαοπλάνας δημοκοπίας.
Στην επιστροφή του, από το πολυδάπανο και χωρίς απτές εγγυήσεις επιτυχίας «πολύφερνο» ταξίδι του στη Λαϊκή Κίνα, ο Αλ. Τσίπρας, προκειμένου να μετριάσει την ατμόσφαιρα λαϊκής απογοήτευσης, αγανάκτησης και οργής, για τη φορολογική αφαίμαξη του λαού μας, έριξε προς τους δημοσιογράφους που τον συνόδευαν, το δόλωμα ενός νέου δημοψηφίσματος, για τη δήθεν κατοχύρωση των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων, που σχεδιάζει «υπέρ του λαού» το προπαγανδιστικό επιτελείο του.
Όμως αυτό το έργο, αυτή την κακόγουστη παράσταση την έχει ξαναδεί ο ελληνικός λαός στο περσινό δημοψήφισμα, που ξεκίνησε με την απάτη του «όχι» στους δανειστές και την Ευρώπη, για να καταλήξει, σε ελάχιστα 24ωρα, στο πιο δουλοπρεπές «ναι» προς τους μέχρι πρότινος … αποκηρυγμένους πιστωτές. Βεβαίως, το αδίστακτο προπαγανδιστικό επιτελείο του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου, στη φετινή επέτειο της περσινής δημοψηφισματικής αισχύνης, έκανε πάλι το στρεψόδικο θαύμα του, παρουσιάζοντας το Βατερλό του νόθου δημοψηφίσματος, ως … λαϊκή εξέγερση!
Έτσι, για μιαν ακόμη φορά, χρησιμοποίησε ως ανάχωμα στην κυβερνητική δημοσιονομική κατρακύλα, τους αγρίως εξαπατηθέντες ψηφοφόρους! Το εάν και κατά πόσο το τμήμα αυτό του εξαπατημένου Εκλογικού Σώματος θα εκδικηθεί τους απατεώνες, δεν είναι απολύτως σαφές. Πρώτον, γιατί οι «κοψοχέρηδες» σπανίως παραδέχονται δημοσία την πλάνη, γιατί όχι και τον καιροσκοπισμό τους. Και δεύτερον, γιατί κατά κανόνα, σερβίρουν το κρύο πιάτο της εκδίκησης στην κάλπη! Εκτός εάν κάποιοι από αυτούς, έστω και ελάχιστοι, πάσχουν από το σύνδρομο της ιδεοληψίας ή εντάσσονται στο «αιρετικόν άνθρωπον μετά μιαν και ετέραν νουθεσίαν παραιτού…»
Και κλείνει το σημείωμα αυτό με το ερώτημα: Στο μεθοδευμένο δεύτερο φετινό δημοψηφισματικό πραξικόπημα, η αντιπολίτευση θα στείλει ως πρόβατα επί σφαγήν τους ψηφοφόρους της, όπως πέρσι; Ή θα ρίξει το σύνθημα «όχι άλλες απάτες», αποκαθιστώντας , δια της αποχής, το κύρος του κατακρεουργημένου από τον κύριο Τσίπρα, κύρους του υπέρτατου θεσμού της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή του καθαρού δημοψηφίσματος;
