Το λιμάνι της αγωνίας

Στιγμές απείρου γέλιου μάς προσέφερε τις τελευταίες ημέρες η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου. Αρχικά, τα ειρωνικά γέλια των πρωθυπουργών – εταίρων εις βάρος του κ. Τσίπρα (και των ψηφοφόρων του) που δημοσίευσαν οι «Financial Times» και δεν τόλμησε το Μαξίμου να τα αποδώσει στα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Αλλωστε θα κάνει καιρό να αναφερθεί σε αυτά μετά τις αλλεπάλληλες αποκαλύψεις για την εφημερίδα που εκδίδουν.

Τα γέλια των πολιτών όμως με την υπόθεση του ΟΛΠ και των συντάξεων ήσαν τρανταχτά. Τα συνεχή ψέματα, η αυξανόμενη φορολογία και η μείωση συντάξεων «ισοφαρίζονταν» με την εφαρμογή των θετικών πλευρών του Μνημονίου: αποκρατικοποιήσεις και ριζικές θεσμικές αλλαγές. Αλλωστε οι κ.κ. Τσίπρας και Καμμένος συμφώνησαν στα πάντα προκειμένου να παραμείνουν στις καρέκλες τους (κάποια φράση χρησιμοποιούσε συνεχώς αρχηγός κινήματος για το θέμα).

Τελικά και σε αυτό απέτυχε. Ο κ. Τσίπρας υπογράφει τα πάντα και οι υπουργοί του τον αναιρούν! Μετά τα δάκρυα του κ. Σπίρτζη, ήταν η σειρά του κ. Δρίτσα. Οφείλουμε όμως να του αναγνωρίσουμε την ικανότητα να εξευτελίζει το κράτος και την κυβέρνηση, αφού άλλα υπογράφονται και άλλα βαίνουν προς κύρωση. Ο κ. Δρίτσας ανάγκασε τον Πρωθυπουργό να ξανασυνεδριάσει άμεσα η Βουλή, να ξαναψηφίσει και να βάλει σε μια «καινούργια» βάση της σινοελληνικές σχέσεις. Τα αποτελέσματα θα φανούν άμεσα, από την επίσκεψη του κ. Τσίπρα στην Κίνα. Οπως θα φανούν και στην απροθυμία ξένων επενδυτών να έρθουν στην Ελλάδα. Ποια εμπιστοσύνη μπορούν να έχουν στην κυβέρνηση όταν ο κάθε υφιστάμενος υπουργός μπορεί να αμφισβητεί με νόμο αυτά που έχει συμφωνήσει και υπογράψει ο Πρωθυπουργός;

Η ιστορία όμως έχει αποδείξει ότι οι κυβερνήσεις πέφτουν όταν ο Πρωθυπουργός απολέσει τον σεβασμό (αλλά και τον φόβο) των υπουργών και βουλευτών του. Οταν ο κ. Δρίτσας αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα ουσιαστικής αμφισβήτησης του κ. Τσίπρα, ποιος είναι αυτός που θα εμποδίσει τον επόμενο που θα το πράξει;

Ο κ. Τσίπρας ζει «Το λιμάνι της αγωνίας» του. Η ατάκα του Μάρλον Μπράντο «I coulda been somebody, instead of…» θα χαρακτηρίζει τη χαμένη ευκαιρία που απλόχερα του προσέφεραν η προηγούμενη κυβέρνηση με τα λάθη της και οι πολίτες με την τριπλή ψήφο τους.