Υπάρχει κάποια ελπίδα – τουλάχιστον στην Ευρώπη. Οι Ισπανοί ψηφοφόροι διέψευσαν δημοσκόπους, πολιτικούς αναλυτές (καθώς και ορισμένους γραφικούς πολιτικούς που τούιταραν από την ασφάλεια των Βρυξελλών) και ψήφισαν με την πραγματική έννοια της συντήρησης: διαφυλάσσοντας την ευρωπαϊκή πορεία και ελπίζοντας σε μια κουρασμένο, θαμπό αλλά ταυτόχρονα δοκιμασμένο πολιτικό σύστημα.
Η άνοδος του Ραχόι τόσο σε ποσοστό όσο και αριθμητικά (5% και 600.000 αντιστοίχως περίπου) σε συνδυασμό με την ουσιαστική πτώση των ενισχυμένων (με συμμαχία) Ποδέμος που κατάφεραν να χάσουν ψηφοφόρους επιδεικνύουν την ελπίδα αυτή.
Άλλωστε ο λαϊκισμός έχει όρια και οι πολίτες της Ισπανίας μάλλον πρέπει να θυμήθηκαν την εισαγωγή στο βιβλίο του Χέμινγουη για τον Ισπανικό Εμφύλιο “κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί” και ότι “η καμπάνα χτυπάει για εσένα”.
Παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα της πρώτης και δεύτερης φοράς αριστερά στην Ελλάδα καθώς και το άμεσο τραπεζικό σοκ του Brexit οι ψηφοφόροι επέλεξαν σταθερότητα αντί λαϊκισμού. Αλλωστε ο λαϊκισμός των αδελφών κομμάτων των Ποδέμος και Φάρανζ οδήγησαν την Ελλάδα σε κλείσιμο τραπεζών, αύξηση του ΦΠΑ, αύξηση φόρων, αύξηση εισφορών, αύξηση ανεργίας, ταμείο 99 χρόνων- η λίστα μακρά. Φυσικά οι πολιτικοί στην Μαδρίτη θα πρέπει να εκμεταλλευτούν την (τελευταία;) ευκαιρία που τους δίδεται.
Η καμπάνα όμως χτυπάει και για τους πολιτικούς στην Αθήνα. Τα υπεύθυνα πολιτικά κόμματα θα πρέπει, επιτέλους, και όπως έχει γράφει πολλάκις και από πολλούς, να προσφέρουν πραγματικές λύσεις για ανάπτυξη της ιδιωτικής οικονομίας και ένα κράτος που διευκολύνει τον πολίτη. Οι ίδιοι υπεύθυνοι πολιτικοί θα πρέπει να παραδειγματιστούν από ιστορικά παραδείγματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη όπου κάποιοι για να εξασφαλίζουν την παραμονή τους στην εξουσία ή την ακυβερνησία “εκβίασαν” έναν εκλογικό νόμο παρωδία.
