Αν ήταν κάτι που έκανε τον Βασίλη Λογοθετίδη να αποτελεί μία κατηγορία από μόνος του στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο αυτό ήταν απίθανη ικανότητά του να λέει τα πιο αστεία πράγματα με τον πιο σοβαροφανή τρόπο. Ούτε γελούσε, ούτε είχε καμιάς μορφής υπερβολή στην έκφραση ή τις κινήσεις του κι ας έλεγε ατάκες με τις οποίες άλλοι κωμικοί θα χτυπιόντουσαν ολόκληροι για να τις τονίσουν. Ο Λογοθετίδης όχι. Ποτέ.
Ετσι σοβαρός και ατάραχος ήταν και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο στο οποίο έκανε την αποτίμηση του προχθεσινού Eurogroup.
Ως άλλος, νέος, Λογοθετίδης, ο Τσίπρας είπε τα πιο αστεία πράγματα με τον πιο σοβαροφανή τρόπο. Εκανε το άσπρο μαύρο, παρουσίασε μίαν εικόνα εντελώς εξωπραγματική, που δεν υπάρχει, έφερε την ανάπτυξη και δεν αρκέστηκε σε αυτήν: έκανε και εξαγγελλία της… δικαιότερης κατανομής του πλούτου που θα παράξει(!!!) η Ελλάδα στο επόμενο διάστημα, η Ελλάδα του τρίτου Μνημονίου, της περεταίρω αύξησης των φόρων και της θεσμοποίησης του λεγόμενου «κόφτη», ο οποίος, για να μείνουμε στο σινεμά, δυστυχώς, πολύ περισσότερο θα θυμίζει (σύντομα) τον «δολοφόνο με το ηλεκτρικό πριόνι», παρά τον θρυλικό παγοκόφτη της Σάρον Στόουν…
Οσοι δεν είδαν αυτό το χθεσινό μνημείο διαστρεύλωσης της πραγματικότητας που ήταν αυτή η ομιλία Τσίπρα, έχασαν.
Και οφείλουν να την αναζητήσουν και να τη διαβάσουν.
Βέβαια, όταν τη διαβάσουν, θα φανεί και η βαθιά διαφορά με τον μεγάλο Λογοθετίδη: εκείνο ήταν ένα ηθικό γέλιο, ενώ, αυτό, θα φέρει, πολύ βαθιά και ανήθικα, χωρίς αιδώ, το κλάμα…
