«Φίλε Αχμέτ» προσφώνησε ο Αλέξης Τσίπρας τον Τούρκο ομόλογό του Αχμέτ Νταβούτογλου φτάνοντας χθες στη Σμύρνη. Δυστυχώς όμως, εν προκειμένω, δεν ισχύει το «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», αλλά το ακριβώς αντίθετο…
Ο Τσίπρας είναι πρωθυπουργός μιας χρεοκοπημένης χώρας, στην τραγική κατάσταση της οποίας έχει πια κι ο ίδιος μετρήσιμη, συγκεκριμένη «συμβολή» ως πρωθυπουργός – και το… έργο του μετριέται σε αρκετά δις ευρώ επιβάρυνσης για την Ελλάδα. Φυσικά, όλα αυτά έγιναν πριν καταλάβει, όπως ο ίδιος έχει πει, την πραγματικότητα, οπότε έχει… άλλοθι.
Επίσης, είναι πρωθυπουργός μίας χώρας που έχει γεμίσει πρόσφυγες τους οποίους του στέλνει κατά εκατοντάδες ή και χιλιάδες κάθε μέρα ο «φίλος» του ο Αχμέτ, ο οποίος, επίσης καθημερινά, του κάνει το Αιγαίο σουρωτήρι…
Αλλά τι σημασία έχουν όλα αυτά μπροστά σε μια τέτοια, έστω και νεόκοπη, φιλία;
Αλλωστε είναι δείγμα ακομπλεξάριστου ανθρώπου το να κάνει φίλιες με καλύτερούς του, όπως ο Αλέξης με τον Αχμέτ.
Γιατί δηλαδή θα έπρεπε η φιλία τους να περιορίζεται ή και να εμποδίζεται από όλα τα παραπάνω, ή από άλλα γεγονότα;
Όπως λ.χ. ότι ο «φίλος» ηγείται μίας μεγάλης αναθεωρητικής δύναμης, που κύρια προσπάθειά της είναι να ανατρέψει το καθεστώς που διέπει τις σχέσεις της με την Ελλάδα;
Ή όπως ότι ηγείται μιας χώρας που καλπάζει σε όλα τα επίπεδα με τη διαφορά δυναμικού μεταξύ των δύο πλευρών να είναι πλέον απροσμέτρητη, την ώρα δε που ισχύει και το αμέσως προηγούμενο; Χθες ακόμα και οι ευρωπαίοι αναλυτές άρχισαν επιτέλους να αντιλαμβάνονται ότι δεν μιλάμε πια για την Τουρκία όπως την ξέραμε μέχρι τώρα, αλλά, ουσιαστικά, για την αναβίωση της Υψηλής Πύλης.
Ούτε φυσικά έχει καμία σημασία το γεγονός ότι ο Αχμέτ είναι -ήταν και πολύ πριν γίνει υπουργός Εξωτερικών και πρωθυπουργός – μια μεγάλη προσωπικότητα με διεθνές ακαδημαικό εκτόπισμα και, κυρίως, με μεγάλη εθνική φιλοδοξία για τη χώρα του και το ρόλο της και, σε πλήρη αντίθεση φυσικά με τον δικό μας, που η εξουσία του πατάει σε θεμέλια ασύλληπτα πιο γερά απ’ ότι τα ψέματα του τύπου «σκίζω τα μνημόνια»….
Ο Αλέξης κι ο Αχμέτ, τα φιλαράκια (κατά δήλωση του πρώτου πάντως κι όχι του δεύτερου) μοίρασαν χθες λουλούδια στη Σμύρνη, στην ημέρα της γυναίκας, σε γυναίκες στο δρόμο.
Ας ελπίσουμε ότι έμειναν εκεί κι ότι ούτε το μοίρασμα θα πάει παραπέρα, ούτε και τα λουλούδια θα μας χρειαστούν και γι άλλη χρήση…
Αλλά, δυστυχώς, αυτή η ελπίδα είναι πολύ ωραία για να είναι αληθινή…
