Δυστυχώς, όσο οι προεκλογικοί τόνοι ανεβαίνουν (εν προκειμένω με πρωτοβουλία της μέχρι χθες κυβέρνησης) τόσο το επίπεδο κατεβαίνει και συσκοτίζονται εκ νέου η αλήθεια και το αύριο – τελικά τα θλιβερά πολιτικά ήθη αποδεικνύονται ανθεκτικότατα και επί… «Αριστεράς». Ηταν αναμενόμενο: για κάποιο λόγο διαμορφώθηκαν…
Εχουμε πάντως πέντε δεδομένα που θα πρέπει κυρίως να σταθμιστούν σχετικά με το τι πρόκειται να γίνει στις εκλογές και, κατά συνέπια από τις 20 του μηνός και μετά στην Ελλάδα. Αυτά τα δεδομένα δεν αφορούν όμως μόνον τους πολίτες που θα ψηφίσουν αλλά και τους πολιτικούς που εκτίθενται σε αυτή την ψήφο. Και τους αφορούν πολύ βαθύτερα. Τόσο πολύ, που τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται πλέον λογικό και αυτονόητο…
Πρώτον το πιο πρόσφατο από αυτά τα δεδομένα: τα ποιοτικά στοιχεία των ως τώρα μετρήσεων δείχνουν ξεκάθαρα έναν εκτεταμένο «επαναπατρισμό» ψηφοφόρων της Ν.Δ. που, για διάφορους λόγους, στις προηγούμενες εκλογές είχαν ψηφίσει ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ – και ήταν τόσο μαζική αυτή η ψήφος ώστε πολλοί έλεγαν τότε, δικαίως ή αδίκως, ότι «η δεξιά τον έκανε κυβέρνηση»… Στην εξέλιξη αυτή συμβάλουν αποφασιστικά δύο παράγοντες: αφενός η αλλαγή ηγεσίας στη Ν.Δ. με την άμεση αλλαγή ευρύτερης πολιτικής στάσης που τη συνόδευσε και αφετέρου η στέρεη πλέον πεποίθηση ότι ο Τσίπρας δεν κατάφερε εν τέλει να κάνει τίποτα διαφορετικό από τους προηγούμενους – μάλλον δε το αντίθετο συνέβη.
Δεύτερον ότι την ίδια ώρα η εσωτερική κρίση του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. όχι απλώς δεν υποχωρεί αλλά φουντώνει. Το κυβερνητικό κόμμα κατέρχεται στις κάλπες με τη μεγαλύτερη εσωτερική, εν προκειμένω δε εξ αριστερών, κρίση, με την οποία πήγε ποτέ κυβέρνηση σε εκλογές. Όπως συμβαίνει και με το προηγούμενο, εδώ, το αποτέλεσμα αυτής της πορείας, είναι ακόμα πιο δύσκολο να εκτιμηθεί: τα πάντα μπορούν να γίνουν όταν ακόμα και στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού φεύγουν ή πάνε απέναντι.
Τρίτον, ότι μετά το 251 της προηγούμενης Βουλής και τη συμφωνία που πέρασε από αυτήν (και μάλιστα ως πολιτικό αποτέλεσμα του πάνω από 60% «Όχι» στο δημοψήφισμα!), η πορεία της χώρας είναι απολύτως δεδομένη, ουσιαστικά «κλειδωμένη» και οι κάλπες δεν θα κάνουν τίποτα άλλο παρά να επικυρώσουν αυτή την εξέλιξη και, κυρίως, να διαμορφώσουν το νέο συσχετισμό που θα την υπηρετήσει μετά τις εκλογές.
Ετσι λοιπόν φτάνουμε στο τέταρτον και πιο ουσιώδες στοιχείο: βαδίζοντας σε εκλογές που, όπως όλα δείχνουν, θα κριθούν τελικά σε βραχεία κεφαλή μεταξύ του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και της Ν.Δ. χωρίς να μπορεί να ειπωθεί με ασφάλεια το ποιος θα είναι μπροστά, ο μόνος πραγματικός δρόμος που προβάλλει πλέον ως αποτέλεσμα είναι ο σχηματισμός δικής τους συμμαχικής κυβέρνησης – πολλοί θα πουν ότι «αυτά δεν γίνονται». Ας το ξανασκεφτούν. Γίνονται και μάλιστα, πλέον, στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί, μάλλον εύκολα.
Πέμπτον, να μην ξεχνάμε ποτέ το… καλύτερο, τη βάση όλων αυτών που συμβαίνουν: αμέσως μετά από τις εκλογές, έρχονται οι εφαρμοστικοί νόμοι του Μνημονίου Τσίπρα / Καμμένου, οι οποίοι, πολιτικά, θα κάψουν ζωντανό όποιον πάει να τους κάνει πράξη – αυτό που η Ελλάδα έμαθε από το Πα.Σο.Κ να λέει «υλοποιήσει» – μετάφραση από τα αγγλική την οποία έφερε μαζί του ο Ανδρέας…
Με αυτά τα πέντε δεδομένα λοιπόν, ένα ερώτημα, ρητορικό ή ίσως όμως και πραγματικό, προβάλλει πλέον για τον Αλέξη Τσίπρα όχι ως αρχηγό του πρώτου, ως τώρα, κόμματος, αλλά ως ψηφοφόρο – γιατί κι ο ίδιος είναι: τι θα ψηφίσει πίσω από το παραβάν;
Αν ψηφίσει τον εαυτό του… κινδυνεύει να είναι πρώτος και να πρέπει, με τον α ή τον β τρόπο, να παραμείνει πρωθυπουργός, ειδικά αν δεν μπορεί να κάνει αλλιώς σε περίπτωση εισόδου στη Βουλή των παλιών του εκ δεξιών συνεταίρων, αλλά και ακόμα και με τη Ν.Δ. αν και σε αυτό μάλλον πρέπει να τον πιστέψει κανείς ότι σε τέτοιο ενδεχόμενο δεν επιστρέφει στο Μέγαρο Μαξίμου. Τώρα πια, ο Αλέξης Τσίπρας έχει αρκετή εμπειρία για να ξέρει ότι κάτι τέτοιο ίσως δεν θα πρέπει να το θέλει για τον εαυτό του…
Αν ψηφίσει Μειμαράκη, κινδυνεύει να γίνει ο… δεύτερος εταίρος μιας μεγάλης κυβέρνησης: δηλαδή, μια άλλη μορφή καταστροφής: και μέσα και έξω και μάλιστα χωρίς τα όποια λίγα καλά έχουν απομείνει στο να κάνει κανείς «κουμάντο»… Η Ιστορία, εκτός από όλα τα άλλα, θα του χρεώσει και την «αριστερή παρένθεση».
Δεν του μένουν και πολλές επιλογές: Καμμένο πάντως δεν ψηφίζει σίγουρα γιατί όσο… πιο μέσα μπουν οι ΑΝΕΛ στη Βουλή τόσο πιο δύσκολη καθίσταται η αποφυγή μιας επόμενης πρωθυπουργίας. Οσο για τα άλλα κόμματα της απελθούσας Βουλής, μάλλον δύσκολο κι αυτό.
Τελικά, δεν θα ήταν τόσο εντυπωσιακό αν, μια μέρα, μετά από πολλά πολλά χρόνια γράψει το βιβλίο που ουσιαστικά προανήγγειλε σε πρόσφατη τηλεοπτική του συνέντευξη χωρίς κανείς να σταθεί σε αυτό το τόσο ενδιαφέρον ζήτημα, ίσως η μόνη λύση που του μένει είναι να ψηφίσει… Λεβέντη.
Και, τελικά, γιατί όχι; Ούτως ή άλλος, στον Τσίπρα προσωπικά χρωστά ο Βασίλης Λεβέντης ότι μετά από τόσα χρόνια φαίνεται ότι θα δει το πιο μεγάλο του όνειρο να γίνεται πραγματικότητα. Στο κάτω κάτω Λεβέντης είναι κι ο ένας, στην ταυτότητα, λεβέντης είναι και ο άλλος, στη ζ(Ζ)ωή…
