Την τελευταία πενταετία η Ευρώπη αναλώθηκε στο γνωστό από παλιά αγαπημένο της αντικείμενο: να τρώει τις σάρκες της. Το έπραξε (πολύ περισσότερο) με αφορμή την κρίση χρέους, ιδίως της Ελλάδας, και (πολύ λιγότερο) με αιτία τα προβλήματα που αυτή η κρίση από μόνη της γεννούσε. Δηλαδή ουσιαστικά πριν από τη στιγμή που η κρίση «αξιοποιήθηκε» στο όνομα του νέου γερμανικού ηγεμονισμού.
Μέχρι προχθές όλα έδειχναν ότι αυτή η ολέθρια πορεία θα συνεχιστεί αδιατάρακτα – και πιθανότατα, τελικά, αυτό θα συμβεί. Όμως ξαφνικά δύο παράμετροι άλλαξαν, προς στιγμή τουλάχιστον, την συνολική ισορροπία και κάνουν την Ευρώπη να δείχνει ότι ίσως και να ξυπνά από τον βαθύ της λήθαργο.
Η πρώτη ήταν η αντίδραση που ήρθε από πολλές πλευρές στη γερμανική γραμμή στην ελληνική υπόθεση: αυτό, συνέβη για πρώτη φορά. Και χωρίς να σημαίνει ότι η Ελλάδα βρέθηκε σε ένα καλύτερο πρόγραμμα, σημαίνει ότι έγινε ένα πρώτο, έστω και ελάχιστο, βήμα ανάσχεσης της απόλυτης ηγεμονίας του Βερολίνου όπως τη ζούμε τα πέντε τελευταία χρόνια.
Η δεύτερη, και πιθανότατα πολύ πιο σημαντική, είναι η αφύπνιση που φαίνεται να προκαλεί ακόμα και στον πολιτικό και γραφειοκρατικό δεινόσαυρο της Ευρώπης η φρίκη της φυγής των κυνηγημένων αμάχων του πολέμου. Ενός πολέμου για τον οποίο την ευθύνη φέρει στο ακέραιο η Δύση και ο οποίος υπήρξε εντελώς απερίσκεπτος.
Εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται αυτή τη στιγμή με το ένα πόδι στη θάλασσα διακινδυνεύοντας να πνιγούν προκειμένου να γλυτώσουν από τη βαρβαρότητα που έχει ορκιστεί να τους αφανίσει.
Ολοι αυτοί οι άνθρωποι, τραγικές μορφές ενός 21ου αιώνα ο οποίος κάθε άλλο παρά αξίζει το σεβασμό της Ιστορίας, είναι τα τραγικά θύματα μιας πολιτικής που χαράχθηκε ανεύθυνα, επιπόλαια, λανθασμένα, αναίτια. Ισως όμως γι αυτόν ακριβώς το λόγο μπορεί τελικά και να καταστούν, άθελά τους και χωρίς ευθύνη τους, θύτες των θυτών τους.
Η Ευρώπη είναι ανέτοιμη να σηκώσει αυτό που, όπως όλα δείχνουν, έρχεται. Και μόλις τώρα η καγκελάριος της Γερμανίας διαπιστώνει ότι το πρόβλημα μπορεί να αποδειχθεί μεγαλύτερο κι από την ελληνική κρίση. Είναι όμως μια διαπίστωση πολύ ασθενής, που έρχεται πολύ αργά και που δεν συνοδεύεται από όσα πραγματικά θα έπρεπε να γίνουν.
Η υπερφίαλη, ανεύθυνη, υποκριτική Ευρώπη, θα δοκιμαστεί από την τραγωδία των εκατομμυρίων αυτών ανθρώπων που αναίτια και ακατάληπτα ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους έχοντας ήδη πίσω τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Και θα δοκιμαστεί σκληρά.
Αντί λοιπόν να επιδίδεται σε αυτό τον κανιβαλισμό των πέντε τελευταίων ετών, ας δει πώς μπορεί να προχωρήσει την ενοποίησή της όχι μέσα από την εσωτερική διαίρεση, αλλά μέσα από την οργάνωση μιας ουσιαστικής Ενωσης που θα απαντά στα αληθινά, τεράστια προβλήματα που μας ζώνουν.
Ισως αυτή η τραγωδία να καταστεί η αιτία επιτέλους η Ευρώπη να ξυπνήσει.
Αν όχι…
