Το επταήμερο του Διόδωρου

Βαθιά στράτα στη Δράκεια

Δεν πήρε το μάτι μου φέτος το μονίμως επαναλαμβανόμενο τέτοια εποχή «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις» –και η σημαντικότερη είδηση, η ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, πέφτει 13 του μηνός· ας μην είμαστε όμως προληπτικοί, ημερολόγιό μου, ένα ακόμη μνημόνιο θα είναι και αυτό, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Υπάρχουν μάλιστα κάποιες ελπίδες πως, ύστερα από πέντε χρόνια άγονων αντιμνημονιακών αγώνων, τούτο το τρίτο και φαρμακερό Μνημόνιο που θα υπερψηφιστεί από τέσσερα κόμματα θα εφαρμοστεί· και ίσως αρχίσουμε να γινόμαστε κανονική χώρα.

• Τα πράγματα δεν είναι τόσο σοβαρά όσο ισχυρίζονται οι δημοσιογράφοι γιατί στο κάτω-κάτω οι βουλευτές και όχι ο λαός έχασαν τα μπάνια τους. Και τα πανηγύρια έχασαν: τούτη την εβδομάδα πριν από τον Δεκαπενταύγουστο έχουμε τα περισσότερα πανηγύρια και γιορτές σε όλη την ύπαιθρο χώρα. Πάντα ήταν ευκαιρία για εορταστικά ανταμώματα στην παραδοσιακή Ελλάδα ο Αύγουστος που δεν υπήρχαν αγροτικές δουλειές να γίνουν.

Τώρα την ευκαιρία τη δίνουν η άδεια και οι διακοπές στους πατρομητρικούς τόπους –επωφελούνται και οι ξενομερίτες βέβαια, όπως εγώ στη Δράκεια με τη «Γιορτή της Ελιάς» που διοργανώνουν τα νέα παιδιά. Θα έπρεπε να έχουν γιορτές και για τα άλλα τοπικά προϊόντα, τα μήλα, τα κάστανα, τα καρύδια –αν και τα δύο τελευταία είναι παραμελημένα, ελάχιστοι τα μαζεύουν, αγριεύουν τα δέντρα και οι τόποι που βρίσκονται. Ακόμη, για τα τσιτσίραβλα, τα άγρια σπαράγγια και τις παραμελημένες σε άλλες περιοχές φτέρες –τις τρυφερές κορφές τους που είναι εφάμιλλες των σπαραγγιών, όπως έχει διαπιστώσει ο ουρανίσκος μου.

• Εντάξει, δεν είναι για όλους γιορτινές αυτές οι ημέρες –σκέφτομαι τους μετανάστες και πρόσφυγες στην Κω και στη Μυτιλήνη, ημερολόγιό μου. Πριν από 93 χρόνια, Αύγουστο έφθαναν στα ίδια νησιά από την απέναντι πάντα ακτή κάποιοι άλλοι πρόσφυγες θύματα πολέμου, οι Ρωμιοί της Μικράς Ασίας, οι «τουρκόσποροι». Για να γλιτώσουν από τους άτακτους –τα πολεμικά στίφη που έσφαζαν, βίαζαν, πλιατσικολογούσαν. Οπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα με τους τζιχαντιστές της Συρίας.

Ούτε εκείνοι ήσαν καλοδεχούμενοι τότε στα νησιά και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Και ας ήσαν θύματα της Μεγάλης Ιδέας του ελληνικού κράτους –όχι τα τελευταία: στην Κύπρο το 1974 τέτοιες ημέρες είχαν και εκεί πρόσφυγες, θύματα της «Ενωσης», της συρρικνωμένης Μεγάλης Ιδέας. Πάντα λοιπόν υπήρχαν ειδήσεις τον Αύγουστο –και ας λέει ό,τι θέλει ο Ουμπέρτο Εκο.

Εναν αιώνα αργότερα, οι πόλεμοι στην καθ’ ημάς Ανατολή γίνονται με τον ίδιο τρόπο. Με σύγχρονα όπλα βέβαια, οι αποκεφαλισμοί βιντεοσκοπούνται, οι άτακτοι στρατολογούνται από το Διαδίκτυο. Αλλά οι πόλεμοι είναι πάντα προσωποποιημένοι, γίνονται για τον πολέμαρχο, τον σεΐχη, τον βασιλιά, τον φύλαρχο –όχι για το απρόσωπο εθνικό κράτος.

Και για τούτο δεν ισχύει κανείς από τους περιορισμούς που έχουν συμφωνήσει μεταξύ τους τα εθνικά κράτη, ας πούμε για την προστασία του άμαχου πληθυσμού ή τον σεβασμό των αιχμαλώτων. Τα πάντα είναι λεία πολέμου και ο αρχηγός ορίζει πώς θα μοιραστούν τα πλούτη και τι τύχη θα έχουν οι άνθρωποι. Το αποτέλεσμα είναι η μαζική φυγή των αμάχων.

Ο κόσμος είναι απρόβλεπτος

Θα μου έλεγες, αν είχες φωνή, ημερολόγιό μου, «ναι, αλλά τα απρόσωπα κράτη οργάνωσαν το Ολοκαύτωμα και τη Χιροσίμα» –Χιροσίμα! Αλλη αυγουστιάτικη είδηση. Ο πόλεμος είναι βαρβαρότητα, έτσι ή αλλιώς. Και κερδισμένοι πόλεμοι είναι μόνο αυτοί που δεν έγιναν· και για τις δύο πλευρές.

• Βέβαια, αυτοί οι νέοι πρόσφυγες δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, στη Βόρεια Ευρώπη θέλουν να πάνε, τι να κάνουν εδώ, στη χώρα των 25% ύφεση και ανεργία και των μεγάλων φιλομεταναστευτικών και αντιρατσιστικών λόγων του αέρα, της Τασίας Χριστοδουλοπούλου δηλαδή. Που βγαίνει και ασκεί κριτική στους δημάρχους της Αθήνας και της Κω ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά που έπρεπε να κάνει εκείνη. Είναι υπέρ της αποκέντρωσης η κυρία υπουργός –των ευθυνών· αλλά υπέρ της συγκέντρωσης αξιωμάτων.

Το πρόβλημα είναι πως ούτε στη Βόρεια Ευρώπη θέλουν νέους πρόσφυγες/μετανάστες. Τι θα γίνει λοιπόν; Από τη στιγμή που από τις περιοχές φυγής δεν υπάρχει νόμιμη εξουσία να διαπραγματευθείς, δεν υπάρχει λύση. Ολα θα γίνονται τυχαία και αναγκαστικά: αυτοί θα προσπαθούν να έρθουν και εμείς θα προσπαθούμε να τους εμποδίσουμε –τηρώντας φυσικά το διεθνές δίκαιο και τις συμβάσεις, δεν είμαστε ασκέρι άτακτο.

Ούτε φρούριο μπορεί να γίνει η Ευρώπη ούτε ξέφραγο αμπέλι. Πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση είναι αναπάντητο ερώτημα –ο κόσμος είναι απρόβλεπτος, το μάθαμε και εμείς πριν από πέντε χρόνια, με το πρώτο Μνημόνιο.

• Μα είναι αυγουστιάτικες σκέψεις αυτές; Αργία μήτηρ πάσης κακίας, φταίει που σήμερα είπα να ξεκουραστώ από τα μαστορέματα, ξεμπέρδεψα σχεδόν με τα παντζούρια. Το δυσκολότερο ήταν το στοκάρισμά τους, μου πήρε κάπου 10 φύλλα παντζουριών μέχρι να τελειοποιηθώ και να κάνω σωστά τα επόμενα δέκα. Τώρα όμως είμαι τέλειος –όταν γυρίσω στην Αθήνα, θα αναλάβω τη συντήρηση ξύλινων κουφωμάτων και επίπλων. Μάθε τέχνη και πιάσε την την εποχή της κρίσης.

• Οχι για παντζούρια αλλά για την Τοπική Αυτοδιοίκηση την εποχή της κρίσης μιλάει στα Λεχαινά ο Γιώργος Καμίνης σήμερα που γράφω, Πέμπτη και 13. Με ειδοποίησε η Ιζαμπώ, μέσω του δικτύου των φάρων, από το Τρίκκερι ήρθε το μήνυμα. Αυτή θα πάει· σκέφτεται, λέει, από κληρονομική να γίνει αιρετή αρχόντισσα –τρελάθηκε, φαίνεται· είναι που της λείπω.

• Ωραία είναι εδώ κάτω από τη φλαμουριά τώρα που βραδιάζει. Καλά περνάω στη Δράκεια και εκείνοι στα Λεχαινά θα περάσουν ακόμη καλύτερα. Τους δημοσιογράφους λυπάμαι που θα ξενυχτήσουν δεκαπενταυγουστιάτικα για να καταγράψουν τι θα γίνει στη Βουλή. Καλύτερα μάστορας.

Είμαστε στη μέση του μήνα που τρέφει τους έντεκα, ημερολόγιό μου. Το αν και πόσους μήνες θα μας θρέψουν αυτά που θα γίνουν απόψε στο Κοινοβούλιο είναι άλλο αναπάντητο ερώτημα. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με τα πανηγύρια, τις γιορτές, τα μπάνια, τα μαστορέματα. Και το φθινόπωρο, βλέπουμε.