Τελικά, η µεγάλη µάχη στα κόµµατα είναι η εσωκοµµατική. Η πιο προφανής είναι η ιδεολογική μάχη, εκεί όπου όλοι πρέπει να πουν σε ποια όχθη θα σταθούν. Η πιο ύπουλη είναι η προσωπική μάχη, για την επικράτηση του ενός και των συν αυτώ. Η επικράτηση απαιτεί να κοπούν τα ποδάρια των αντιπάλων και ο εύκολος δρόμος είναι αυτός του εξευτελισμού.
Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι σε ένα κόμμα αναδεικνύεται κάποιο άτομο που αίφνης έχει απότομη, υψηλή δημοτικότητα, χάρη σε μια ευκαιρία που του δόθηκε για προβολή. Ο ένας και οι συν αυτώ ταράζονται. Από τη μία χρειάζονται το χάρισμα του νεοπρόβλητου, από την άλλη φοβούνται την ανάδειξή του. Συμβάλλουν, λοιπόν, στη διάδοση ενός ταπεινωτικού βίντεο, σεξουαλικού περιεχομένου, που επιμελώς φυλασσόταν σε κάποιον σκληρό δίσκο. Και για άλλους υπάρχει υλικό, έτοιμο να διακινηθεί την κατάλληλη στιγμή, με τη βοήθεια πρόθυμων, ρυπαρών δημοσιογράφων, με τη βοήθεια της αρένας των social media, με τη βοήθεια των αστικών μέσων που χειρίζονται το θέμα «διακριτικά».
Τα βίντεο µε προσωπικό περιεχόµενο χρησιμοποιούνται ποικιλοτρόπως. Είναι, ας πούμε, ένα στέλεχος που μιλάει, μιλάει, μιλάει, θυμώνει και εξανίσταται με τις πολιτικές επιλογές του αρχηγού. Εν ολίγοις, είναι ένα στέλεχος που ενοχλεί. Για τη φίμωσή του είναι χρήσιμο το υλικό από την προσωπική του ζωή, ας πούμε εικόνες με αγκαλίτσες και οικειότητες με το τρίτο πρόσωπο. Ο ένας και οι συν αυτώ στέλνουν ένα αθώο, ανώνυμο ηλεκτρονικό μήνυμα, με την ένδειξη «ψιτ, θα τα πούμε όλα στη γυναίκα σου». Βεβαίως, όλα αυτά είναι υποθέσεις, ανακύκλωση και σύνθεση σκόρπιων πληροφοριών που συνθέτουν μια εικόνα. Μη ζητήσετε ονόματα και διευθύνσεις.
Μία ακόμη μέθοδος για την εξόντωση εσωκομματικών αντιπάλων είναι η συκοφάντηση διά της οικογενειακής ευθύνης. Καλά, θα αναρωτηθείτε, υπάρχει στην πολιτική «οικογενειακή ευθύνη», είναι άραγε κάτι που το αποδέχεται η Αριστερά; Φυσικά και υπάρχει, όταν βολεύει. Καταγράφονται, λοιπόν, τεκμήρια για έναν παππού δωσίλογο και μια γιαγιά κλεφτοκοτού. Μόλις ο εσωκομματικός αντίπαλος αρχίσει να κάνει νερά, να διαφωνεί με την κεντρική γραμμή, να εκφράζει διαφορετική άποψη και να συγκρούεται παρά τα γαλόνια που φορεί, τότε ο ένας και οι συν αυτώ διακινούν τις πληροφορίες. «Οι πρόγονοι του τάδε και της δείνα τελούν αδικήματα». Και χειρότερα: «Οι πρόγονοι δεν έχουν τελέσει αδικήματα, αλλά δεν πολυγουστάρουμε τα πεπραγμένα τους». Και χείριστα: «Οι πρόγονοι είχαν λεφτά, δεν τα έκλεψαν, δεν ποδοπάτησαν κανέναν, όμως φθονούμε τους έχοντες». «Οι πρόγονοι ήταν δραστήριοι, ανέλαβαν θέσεις ευθύνης».
Για τη διαπόμπευση είναι απαραίτητοι οι ισχυροί διακινητές της πληροφορίας, το κατεστημένο της ενημέρωσης, αυτό που αποκαλείται και «το σύστημα». Δεν θα προβούμε σε χαρακτηρισμούς, αν είναι έξυπνο, αν είναι θλιβερό, αν είναι ύπουλο, αν είναι αποτελεσματικό. Θα μείνουμε στις πράξεις. Στον δημόσιο λόγο, ο ένας και οι συν αυτώ επιτίθενται στους ολιγάρχες, στους καπιταλιστές, στο σάπιο σύστημα της διαπλοκής. Ιδιωτικά, τρώνε και πίνουν με τους ολιγάρχες, συνομιλούν, συμβουλεύονται, κάθονται σαν πειθήνια μαθητούδια και ακούνε για τη λειτουργία του συστήματος. Και το σύστημα αναλαμβάνει τη δουλειά. Το σύστημα παραινεί για το πώς θα γίνει η δουλειά.
Είναι θέµα επιβίωσης η εξόντωση των εσωκομματικών αντιπάλων. Αν φύγουν, να φύγουν ταπεινωμένοι, εξευτελισμένοι, αδύναμοι. Να μην κάνουν ζημιά στον έναν και στους συν αυτώ. Αυτά είναι πρακτικές που γνωρίζουμε από άλλα χρόνια, από άλλες χώρες. Παραπέμπουν σε Ανατολική Γερμανία, σε Βόρεια Κορέα, σε Νότια Βαλκάνια. Είναι ασήμαντες ψηφίδες οι οποίες δεν βγάζουν νόημα από μόνες τους, αλλά βγάζουν νόημα όταν συνδεθούν η μία με την άλλη.
Nota bene: Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. (Μειδίαμα)
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 9 Αυγούστου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
