Απέναντι στον πρωθυπουργό και στην πολιτική του σταθήκαμε πολλοί, σχεδόν πάντοτε, επικριτικοί –κάποτε στον βαθμό της υπερβολής. Ωστόσο η σκληρή δοκιμασία του κ. Τσίπρα στην τελευταία Ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής και η ομολογουμένως δεινή θέση του απέναντι στους ανήθικους και προπετείς εκβιασμούς, αφαιρούν πλέον από όλους εμάς τους επικριτές της πολιτικής του το δικαίωμα της εύκολης, πλην -φευ- δικαιολογημένης κριτικής. Τουλάχιστον σε αυτό το κρίσιμο διάστημα. Ανέλαβε, έστω και την τελευταία στιγμή, τη μεγάλη ευθύνη να κρατήσει τη χώρα στην Ευρώπη. Θα μπορούσε να το είχε κάνει νωρίτερα και μάλιστα με λιγότερο κόστος. Κατανοητό. Δεν είναι εύκολο να αποβάλει κάποιος ιδεοληψίες και εμμονές πολλών χρόνων. Παρά ταύτα ακόμη και έτσι η υπόθεση δεν είναι χαμένη ολοκληρωτικά. Άλλωστε αυτό πιστεύει το 75% περίπου του ελληνικού λαού. Απομένει να επανασυγκροτηθούμε και όλοι μαζί να προσπαθήσουμε να βγάλουμε το κεφάλι μας «απ’ τσ’ ερμιές».
Πάρα πολλοί από τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος δεν θα είχαν δει τα έδρανα της Βουλής ούτε από μακριά αν ο κ. Τσίπρας δεν ήταν ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός συνένωσε (όσο τουλάχιστον μπόρεσε) τις συνιστώσες, αυτός συνήρπασε (με τον τρόπο του) τους ψηφοφόρους. Χωρίς αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ακόμη ένα μικρό κόμμα. Χωρίς αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει ένα μικρό κομμα. Το γεγονός λοιπόν ότι ο πρωθυπουργός τόλμησε τη μεγάλη υπέρβαση (όλοι ελπίζουμε πως αυτό ήταν το σωστό) αποδείχνει, ακόμη και στους αντιπάλους του, πως όχι μόνο ωρίμασε, βίαια έστω, αλλά και πως έθεσε σε δεύτερη μοίρα μια ούτως ή άλλως αδιέξοδη πολιτική. Αυτό καταλαβαίνει η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, σε αντίθεση με διάφορους τριτοκοσμικούς πολιτικάντηδες συριζαίους, πολλούς γραφικούς και ανιστόρητους βουλευτές και υπουργούς. Γυναίκες και άνδρες. «Στηρίζουμε την κυβέρνηση, δεν ψηφιζουμε τα μέτρα» τουτέστιν «Αγαπάμε την εξουσία, αλλά, προς θεού, δεν ψηφίζουμε τα μέτρα. Εμείς είμαστε πολύ προοδευτικοί. Πολύ υπερήφανοι. Πολύ ΣΥΡΙΖΑ».
Αυτό περίπου έγραψε σε μια δακρύβρεκτη και κακοσυνταγμένη επιστολή η κυρία Βαλαβάνη προς τον «Αλέξη», αναγγέλλοντάς του ότι αδυνατεί να ψηφίσει τα νέα μέτρα και προς τούτο παραιτείται από τη θέση της. Προφανώς η πρώην Αναπληρώτρια έγινε μανούλα στα οικονομικά το τελευταίο εξάμηνο διότι, όπως είχε παραδεχθεί παλαιότερα, «Ούτε τη φορολογική μου δήλωση δεν έφτιαχνα μόνη μου, έβαζα λογιστή και τα μαθαίνω τώρα [τα φορολογικά]». Μπορεί. Άλλωστε καθόταν με καλό δάσκαλο η πρώην Αναπληρώτρια υπουργός Οικονομικών. Όμως δεν είναι αυτό που έχει τελικά σημασία. Με αυτή την επιστολή της η κυρία Βαλαβάνη λέει κατάμουτρα στον Πρόεδρο της ότι αυτή (και οι συν αυτή) είναι πιο τίμια, πιο υπερήφανη, πιο ΣΥΡΙΖΑ από τον «Αλέξη». Όμως η αλήθεια είναι άλλη: η σεμνή παραίτησή της (ελπίζουμε να παραδώσει και τη βουλευτική έδρα της) δεν είναι τίποτε άλλο παρά λιποψυχία. Λιποταξία. Ανευθυνότητα. Δειλία. Πολιτική υποκρισία στον βαθμό της αυτογελοιοποίησης.
