Ο γάτος του Τσεσάιρ

«Ενας γάτος μπορεί να κοιτάζει έναν βασιλιά;» είπε η Αλίκη.

«Το ‘χω διαβάσει σε κάποιο βιβλίο, μα δεν θυμάμαι σε ποιο».

Δεν με εξέπληξε η λεζάντα των «Νέων» της περασμένης Δευτέρας κάτω από τη φωτογραφία του Τσίπρα που ανεβαίνει δυο-δυο τα σκαλιά του Μαξίμου με το σακάκι του στον ώμο και τη ματιά του χαμηλά στο πλάι («Ρίχνει πλάγια ματιά στο πολιτικό σκηνικό του ΣΥΡΙΖΑ»). Δεν με εξέπληξε γιατί περιμένω τη «στροφή» του Πρωθυπουργού. Σαν την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων (και των θυμάτων) δεν ζει πολλές περιπέτειες, μα μία και μοναδική: την άνοδό του στη θαυματουργή και πάντα κινούμενη «επιφάνεια» και την αποστροφή για τα λεγόμενα «βάθη». Αλλά αυτήν την «επιφάνεια» προκρίνουν και οι Στωικοί για να ξεδιπλώσουν τα ομοιώματά τους και για να είναι συνεπείς με ό,τι κάθε φορά απαιτεί ο καιρός: ένα «γίγνεσθαι συνεχώς άλλος» από ό,τι στατικό διαθέτουμε ζώντας σε ένα υποτιθέμενο «βάθος» που μας αποτελματώνει. Δεν πρέπει κανείς να συγχέει αυτό το επιφανειακό «γίγνεσθαι» με καιροσκοπισμό αλλά με την οξυδέρκεια και με τη διαίσθηση αυτού που πρόκειται να συμβεί σαν ένας σωρείτης: ένας σύνθετος συλλογισμός που αποτελείται από πολλούς αλληλένδετους απλούς συλλογισμούς.

Θα μου άρεσε οι βαρύγδουποι Μητρόπουλοι του ΣΥΡΙΖΑ να καταψηφίσουν στη Βουλή τη συμφωνία για να ξεκαθαρίσει το τοπίο: ο Καμμένος, εκτός, να ωρύεται για τον ΦΠΑ στα νησιά και η Ζωή, εντός, να υποδύεται στην έδρα του Προεδρείου τον Ροβεσπιέρο χωρίς αποκεφαλισμούς και καρμανιόλες.

Αν δεν καταλάβουμε ότι από τα πολιτικά ζώα του παρελθόντος που συγκροτούσαν μια πολιτική του υποτιθέμενου βάθους περάσαμε στα τραπουλόχαρτα που παίζουν στην πράσινη τσόχα του Eurogroup την υπόστασή μας, δεν θα εννοήσουμε τη σημασία της επιφάνειας όπου κανείς, γλιστρώντας, περνά από την άλλη μεριά του καθρέφτη.

Εφτασε ο καιρός για μια ελληνική ευρωπαϊκή Αριστερά που θα περάσει όπως η Αλίκη από τον κόσμο της παλαιοκομμουνιστικής άρνησης στην κατάφαση των κινούμενων ορίων και από την αμετάλλακτη μουτσούνα του Λεουτσάκου στο απροσδιόριστο χαμόγελο του Αλέξη. Ο Βανεγκέμ, στο Γράμμα στα παιδιά μου και στα παιδιά του κόσμου που έρχεται, κλείνει με το εξής: «Δεν έχω παρά τη φιλοδοξία να διατηρηθώ στους αιώνες με τη μορφή αυτού του διαχρονικού και φευγαλέου χαμόγελου με το οποίο ο Λούις Κάρολ περιβάλλει τον γάτο του Τσεσάιρ. Περιμένετε τη στιγμή που θα εμφανιστεί, όταν θα ανοίγετε αυτόβουλα τον δρόμο σας σ’ έναν κόσμο όπου το είναι θα έχει αντικαταστήσει το έχειν».