Η Μις Πίγκι τιµήθηκε για τους κοινωνικούς αγώνες της (ναι, κοινωνικούς αγώνες, καλά διαβάσατε) με το βραβείο του Κέντρου Φεμινιστικής Τέχνης Ελίζαμπεθ Σάκλερ, του Μουσείου Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Η ίδια δήλωσε ενθουσιασμένη. Εγώ ακόμη προσπαθώ να καταλάβω το σκεπτικό πίσω από τη βράβευση. Η πρόεδρος του Κέντρου εξήγησε ότι η σταρ του «Μάπετ σόου» «ενσαρκώνει ένα ιδιαίτερο πνεύμα, αποφασιστικότητα και ανυποχώρητο θάρρος, και έχει διδάξει σε πολλές γενιές ένα σημαντικό μάθημα: πώς να υπερπηδά κανείς όποιο εμπόδιο βρεθεί μπροστά του». Εγώ παραμένω έκπληκτος και απορημένος: Τι θέλει να πει η φεμινίστρια; Κάνει πλάκα ή σοβαρολογεί; Και αν σοβαρολογεί, γιατί την Πίγκι και όχι την Νταίζη Ντακ για το θάρρος της να μεγαλώνει σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία κινουμένων σχεδίων μόνη τις τρεις ανιψιές της, παραμένοντας αστεφάνωτη; (Αυτά είναι μαθήματα φεμινισμού!) Γιατί όχι τη Μάγια τη μέλισσα που ψυχαγώγησε τόσες γενιές παραδίδοντας μαθήματα ελευθερίας, ευγένειας, άμιλλας και καταγγέλλοντας τους κηφήνες αυτού του κόσμου; Γιατί όχι την Κλάραμπελ για τον αγώνα της για τα δικαιώματα της αγελάδας στον έρωτα (βλέπε Οράτιο), την Ολιβ του Ποπάι που ενίοτε αποδεικνύεται εξίσου θαρραλέα με το ατρόμητο ναυτάκι της, την καρτερική γιαγιά των Σιλβέστερ και Τουίτι για τις προσπάθειές της να συμβιώσουν αρμονικά ένας γάτος και ένα καναρίνι; Αυτές θα μπορούσαν να είναι μερικές από τις επικρατέστερες υποψηφιότητες για διάκριση σε έναν κόσμο όπου (και) ο ακτιβισμός αντιμετωπίζεται με όρους ψυχαγωγίας, γίνεται νούμερο σε ένα «made in America» σόου, σερβίρεται ως topping σε μια τούρτα με συνθετικά υλικά, πλαστικά φρούτα και παντεσπάνι από πασπαλισμένο με χρυσόσκονη αφρολέξ.
Στην πραγµατικότητα είµαι µεγάλος θαυµαστής της Πίγκι και του θιάσου της. Τους θεωρώ από τα πιο εμπνευσμένα προϊόντα της σόουμπιζ τα οποία αξίζει να τιμηθούν με Οσκαρ, με Τόνι, με Γκράμι, ακόμη και με την ανώτατη διάκριση της Διεθνούς Ενώσεως Vegan, καθώς προάγουν το μήνυμα «Τα ζώα υπάρχουν για να μας συντροφεύουν / ψυχαγωγούν, όχι για να μας τρέφουν!». Ωστόσο την εποχή που εκατομμύρια γυναίκες εξακολουθούν να υποφέρουν, να καταπιέζονται και να κακοποιούνται, δούλες των συζύγων και των οικογενειών τους, θύματα απολυταρχικών κυβερνήσεων και οπισθοδρομικών θρησκειών που τους συμπεριφέρονται σαν να είναι ζώα, η βράβευση μιας άψυχης κούκλας για τους φεμινιστικούς αγώνες της, ακόμη και αν αυτή είναι η πιο διάσημη κούκλα στην υφήλιο, μοιάζει με κακόγουστο ανέκδοτο. Το οποίο έρχεται όχι για να μας κάνει να γελάσουμε, αλλά για να μας θυμίσει πόσο παράλογος είναι ο κόσμος μας. Αυτόν τον παραλογισμό επιβεβαίωσα βλέποντας τη βράβευση της Πίγκι να αποκτά μεγαλύτερη δημοσιότητα από μια πραγματικά συγκλονιστική είδηση, την ποινικοποίηση της κλειτοριδεκτομής στη Νιγηρία (μια αφρικανική χώρα όπου κάθε χρόνο χιλιάδες γυναίκες ακρωτηριάζονται) έπειτα από δεκαετίες αγώνων. Ξαφνικά η ανάδειξη της χαριτωμένης γουρουνίτσας σε ηρωίδα σταμάτησε να φαίνεται αστεία, έγινε γελοία, προκλητική και βλάσφημη. Το μήνυμα που θέλησαν να στείλουν οι κυρίες του Κέντρου Φεμινιστικής Τέχνης ξέφτισε και αποκαλύφθηκε σε όλη την αφέλεια αλλά και τη φτήνια του, προκαλώντας δεύτερες σκέψεις: είναι αλήθεια τυχαίο ότι η βράβευση της Πίγκι συμπίπτει με την επιστροφή του «Μάπετ σόου» στην τηλεόραση έπειτα από πολλά χρόνια; Οπως και αν έχει, και σε αυτή την περίπτωση η ελαφρότητα της σόουμπιζ μοιάζει αβάστακτη.
Η πραγματική ζωή έρχεται για να μας θυμίσει τι σημαίνει αγώνας και να αναδείξει τις αληθινές αγωνίστριες και τους αληθινούς αγωνιστές, ανθρώπους γενναίους που περιμένουν όχι τη βράβευσή τους, αλλά την υποστήριξή μας στο δύσκολο έργο τους. Αυτούς πρέπει να χειροκροτήσουμε αν θέλουμε να ελπίζουμε. Και ακολούθως, ας χειροκροτήσουμε και τις Πίγκι αυτού του κόσμου για το γέλιο και την ανεμελιά που μας χαρίζουν. Ως εκεί όμως. Μόνο για αυτά!
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Ιουνίου 2015
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
