Η Ελλάδα αποτελεί διαρκή απειλή για την Ευρώπη. «Η Ελλάδα κατέστρεψε ήδη μία φορά την ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων» είχε τίτλο τις προάλλες η γερμανική εφημερίδα «Die Welt» –η πρώτη φορά ήταν όταν πριν από περίπου δύο αιώνες η Ελληνική Επανάσταση του 1821 τίναξε στον αέρα την καταστολή που είχε επιβάλει το 1815 η Ιερά Συμμαχία σε όλη την Ευρώπη. Και κάτι παρόμοιο πάει να κάνει και τώρα, βάζοντας στο στόχαστρο τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση της ηπείρου: την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ο αρθρογράφος, κάποιος Μπέρτολτ Ζέβαλντ, θέλει προφανώς να δείξει ότι οι Ελληνες είναι εκ γενετής ζιζάνια και ότι ως εκ τούτου πρέπει να μπουν στην καραντίνα ή και να τεθούν εκτός Ευρώπης –χωρίς προφανώς να αντιλαμβάνεται ότι έτσι ταυτίζει με ανεπίτρεπτο τρόπο τη σημερινή δημοκρατική Ευρώπη με εκείνη της Ιεράς Συμμαχίας.
Από την άλλη ωστόσο δεν έχει εντελώς άδικο. Η Ελλάδα του Αλέξη Τσίπρα προκαλεί όντως αναταράξεις στο ευρωπαϊκό και ιδιαίτερα στο γερμανικό κατεστημένο. Οχι όμως λόγω της στρατηγικής συμμαχιών του έλληνα πρωθυπουργού, η οποία, όπως αποδείχθηκε, απέτυχε παταγωδώς –αν ληφθεί υπόψη ότι ως τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου στρεφόταν κατά της Ανγκελα Μέρκελ ενώ σήμερα προσανατολίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε αυτήν. Αλλά λόγω της απλής ύπαρξης μιας αριστερής κυβέρνησης, η οποία αποτελεί αυτόματα ευρωπαϊκή «ανωμαλία» που αδυνατεί να ενσωματωθεί οργανικά στο κυρίαρχο οικονομικό και πολιτικό σύστημα της ηπείρου προκαλώντας σε αυτό «αλλεργικές» αντιδράσεις.
Οι αντιδράσεις αυτές εκφράζονται σε διπλό επίπεδο: Πρώτον, εντός του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και ιδιαίτερα της κοινοβουλευτικής του ομάδας, όπου ο αριθμός των βουλευτών που αντιτίθενται στη «μαμαδίστικη» συμπεριφορά της καγκελαρίου έναντι του έλληνα πρωθυπουργού και ζητούν μια πιο αυστηρή μεταχείρισή του, όπως κάνει ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αυξάνεται συνεχώς με τάση να ξεπεράσει τους 100 από τους συνολικά 311. Η πόλωση δεν έχει βέβαια πάρει ως τώρα μόνιμο χαρακτήρα, οι βουλευτές δεν χωρίζονται σε «μερκελικούς» και «σοϊμπλικούς» αναφορικά με την Ελλάδα, όμως τα ενδοκομματικά σημεία τριβής πληθαίνουν. «Γενικά ο Σόιμπλε έχει από πίσω του την πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας και αν ήθελε θα μπορούσε να εκμαιεύσει μια απόφαση εναντίον της καγκελαρίου σχετικά με την Ελλάδα» λέει αξιωματούχος των Χριστιανοδημοκρατών. «Ωστόσο δεν πρόκειται να το κάνει, επειδή ξέρει ότι αυτό θα προκαλούσε την παραίτηση της Μέρκελ και ότι σε μια τέτοια περίπτωση οι Χριστιανοδημοκράτες θα έχαναν σίγουρα τις επόμενες εκλογές».
Και, δεύτερον, σε κυβερνητικό επίπεδο, όπου η κυριότερη αντίδραση συνίσταται στην προ διμήνου περίπου υποβάθμιση του κ. Σόιμπλε από την κυρία Μέρκελ ως κύριου διαπραγματευτή για την Ελλάδα, η γραμμή για το ελληνικό πρόβλημα καταστρώνεται από τότε σε απευθείας συνεννόηση της καγκελαρίου με τον αντικαγκελάριο και πρόεδρο των Σοσιαλδημοκρατών Σίγκμαρ Γκάμπριελ και υλοποιείται κατόπιν από την κυρία Μέρκελ στις αναρίθμητες διαβουλεύσεις της με τον κ. Τσίπρα παρουσία του γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ και κατά περίσταση των εκπροσώπων των θεσμών.
«Ο Σόιμπλε δεν κρύβει ότι αισθάνεται μειωμένος από αυτόν τον αποκλεισμό» λέει κυβερνητική πηγή. Και ακόμη περισσότερο «προδομένος», προσθέτει, αισθάνεται για το γεγονός ότι η καγκελάριος παρά τις συστάσεις του ακολουθεί μια υπερβολικά «ενδοτική» γραμμή έναντι του κ. Τσίπρα. «Κοιτάξτε την πρόταση που υπέβαλαν οι θεσμοί στην Αθήνα την 3η Ιουνίου, ύστερα από τις υποδείξεις της Μέρκελ στην πενταμερή συνάντηση στην Καγκελαρία δύο ημέρες νωρίτερα» λέει εντελώς αποδοκιμαστικά συνεργάτης του. «Από την πρόταση λείπει κάθε αναφορά στο Εργασιακό και σε άλλα θέματα-«κλειδιά». Κάθε παράλειψη είναι και ένα δώρο για την Αθήνα». Παρ’ όλα αυτά, προσθέτει, ο υπουργός θεωρεί ότι όλες αυτές οι «ταπεινώσεις» δεν είναι επαρκής λόγος για παραίτηση.
Πώς εξηγούνται όμως τότε τα ρεπορτάζ για το αντίθετο σε σοβαρές συντηρητικές εφημερίδες, όπως η «Frankfurter Allgemeine Zeitung» και η «Die Welt»;
«Οι εφημερίδες έχουν τη δική τους «μεγάλη διήγηση», τη δική τους «ιστορία»» λέει η πηγή. «Η τεχνική τους συνίσταται στο να κάνουν τον μύκητα ελέφαντα. Οι υπερβολές τους δεν ανταποκρίνονται όμως σε αυτή την περίπτωση στην πραγματικότητα».
Το συμπέρασμά της: «Τόσο στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα όσο και στην κυβέρνηση υπάρχουν αναφορικά με την Ελλάδα διαφορές απόψεων που δημιουργούν ρωγμές –όχι ρήγμα».
Εκείνο που μετρά τώρα, προσθέτει, είναι η στρατηγική της καγκελαρίου. Και αυτή δεν προβλέπει (όπως ισχυρίστηκε πρόσφατα το ταμπλόιντ «Bild Zeitung») ούτε Grexit, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, ούτε κάποιο είδος «χαριστικής» προς την Ελλάδα λύσης, όπως το «κούρεμα». «Η Μέρκελ εξακολουθεί να θέλει τη χώρα ως ισότιμο μέλος στη νομισματική ένωση, στο γράμμα και στο πνεύμα της πρότασης των θεσμών που υπαγόρευσε η ίδια» λέει η πηγή. «Ολα τα άλλα δεν είναι παρά επικοινωνιακοί σπασμοί που συνοδεύουν πάντα το κλείσιμο τόσο δύσκολων διαπραγματεύσεων».
Γι’ αυτό και σε πείσμα όλων των Κασσανδρών υπολογίζει σε ευόδωση των διαπραγματεύσεων στις 18 Ιουνίου στο Eurogroup. Με τη βαθύτερη προσδοκία ότι αυτό θα την απαλλάξει από έναν διπλό «βραχνά»: από την καθημερινή αβεβαιότητα λόγω της συνεχούς αστάθειας στην Ελλάδα και από τον φόβο ότι ο κ. Τσίπρας θα μπορούσε να γίνει κάποτε όντως ο νεκροθάφτης της δικής της, της «μερκελικής» τάξης πραγμάτων στην Ευρώπη.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
