Το αποτέλεσμα των τουρκικών εκλογών γεννά πληθώρα ερωτηματικών για την επόμενη ημέρα, τόσο εντός Τουρκίας όσο και στις χώρες που γειτονεύουν αυτής. Ανησυχία έχει επίσης δημιουργηθεί στους κόλπους των διεθνών επενδυτών που γνωρίζουν ότι η πολιτική αστάθεια μπορεί να επιτείνει την οικονομική αβεβαιότητα σε μία χώρα που έχουν εισρεύσει πολλά ξένα κεφάλαια.
Οι επόμενες 45 ημέρες θα είναι πολύ κρίσιμες για να διαφανεί κατά πόσον μπορεί να υπάρξει μία κυβέρνηση συνεργασίας ή η Τουρκία θα οδεύσει πιθανόν σε πρόωρες εκλογές. Η παρελθούσα εμπειρία στη γειτονική χώρα έχει δείξει ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν μακροημερεύουν και συνήθως αφήνουν κακή κληρονομιά. Θυμηθείτε τι συνέβη κατά τη δεκαετία του 1990…
Δυνητικά υπάρχουν δύο υποψήφια κόμματα με τα οποία θα μπορούσε να συνεργαστεί το ΑΚΡ για να σχηματίσει κυβέρνηση. Αυτά είναι το δεύτερο στις κάλπες CHP του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου και το εθνικιστικό MHP του Ντεβλέτ Μπαχτσελί. Μία πρώτη γεύση των δυνατοτήτων συνεργασίας μπορεί να δοθεί κατά την εκλογή του νέου Προέδρου της Εθνοσυνέλευσης, όταν αυτή συγκληθεί σε σώμα στις 24 Ιουνίου.
Ο Μπαχτσελί, που πολλοί θεωρούν ως τον πιθανότερο κυβερνητικό εταίρο μίας κυβέρνησης με κορμό το ΑΚΡ, φέρεται να δήλωσε ότι δεν θα έλεγε όχι εφόσον τον καλούσε ο Αχμέτ Νταβούτογλου (σσ. μάλλον ο μεγάλος χαμένος των εκλογών), που πρώτος θα λάβει διερευνητική εντολή από τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ο ηγέτης του ΜΗΡ όμως εμφανίζεται να θέτει τρεις όρους για μία συνεργασία: α) να εγκαταλειφθούν τα σχέδια για προεδρικό σύστημα, β) να μην γίνουν παραχωρήσεις στους Κούρδους σε περίπτωση συνταγματικής αλλαγής και γ) να αποκλειστούν πρόσωπα εμπλεκόμενα σε υποθέσεις διαφθοράς από κυβερνητικές θέσεις. Επιπλέον, ουδείς μπορεί με βεβαιότητα να ξέρει πως θα επηρεαστεί η εξωτερική πολιτική της Άγκυρας από μία συγκατοίκηση ΑΚΡ – ΜΗΡ.
Μείζον ερώτημα είναι τι σκέφτεται να πράξει ο ίδιος ο Ερντογάν. Θέλει κυβέρνηση ή νέες εκλογές; Και αν τις θέλει, πως θα κινηθεί; Πιο συναινετικά ή πολωτικά; Θα υπάρξουν επίσης αντίθετες φωνές μέσα στο ΑΚΡ; Το θέμα είναι τι εισέπραξε ο ίδιος από το αποτέλεσμα της 7ης Ιουνίου και αν κατάλαβε ότι ο λαός μάλλον απέρριψε το πολιτικό του σχέδιο για ισχυρή Προεδρία. Ο Ερντογάν θα κληθεί επίσης να αποδείξει αν εννοούσε όσα έλεγε για το Κουρδικό.
Το HDP απέδειξε ότι πλέον είναι δύναμη στην τουρκική πολιτική, καθώς πέτυχε να διεισδύσει σε αριστερούς και πιο φιλελεύθερους κύκλους πέραν των Κούρδων. Η απόφαση του χαρισματικού ηγέτη του Σελαχατίν Ντεμιρτάς να κατεβάσει ενιαίο το κόμμα στις εκλογές συνιστά άλλωστε μήνυμα ευρύτερο για το πως αντιλαμβάνονται οι Κούρδοι τον ρόλο τους στη Μέση Ανατολή τον 21ο αιώνα. Η περίοδος που ήταν επαναστατική δύναμη έχει πλέον παρέλθει. Εμφανίζονται αποφασισμένοι να κινηθούν πιο «πολιτικά», πιο θεσμικά. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ τους.
