Ο Μουσταφά Ακιόλ, από τους κορυφαίους αρθρογράφους της «Χουριέτ», Τούρκος στην καταγωγή και κεντροδεξιός, εξηγεί σε άρθρο του στην τουρκική εφημερίδα γιατί σκέπτεται να ψηφίσει το αριστερό κουρδικό κόμμα HDP στις εκλογές της Κυριακής. Ακολουθούν αποσπάσματα από το άρθρο του.
[…] Στο παρελθόν ήμουν συχνά απόλυτα σίγουρος για το ποιον θα ψήφιζα. Αυτή τη φορά κλίνω προς το να ψηφίσω το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (HDP), που είναι στην ουσία το κόμμα των κούρδων εθνικιστών.
Παραδοσιακά είμαι ένας κεντροδεξιός ψηφοφόρος, της πολιτικής σχολής του Αντνάν Μεντερές (1950-60) και του Τουργκούτ Οζάλ (1983-93). Το κεντροδεξιό μου υπόβαθρο με οδήγησε στο να υποστηρίξω το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) στη δεκαετία του 2000 διότι έμοιαζε σαν ένα μετα-ισλαμιστικό κίνημα που εξελίχθηκε σε κεντροδεξιό. Αλλά εκείνο το ΑΚΡ έχει εξαφανιστεί σήμερα. Έκανε μια απότομη στροφή την τελευταία τριετία και μετατράπηκε σε ένα ισλαμιστικό, εκφοβιστικό κόμμα με έναν αδιαμφισβήτητο ηγέτη που μπαίνει στον πειρασμό να συγκεντρώνει όλο και περισσότερη εξουσία και πολώνει όλο και περισσότερο την κοινωνία.
Τα δυο βασικά κόμματα της αντιπολίτευσης, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP) και το εθνικιστικό ΜΗΡ, είναι προτιμητέα από το ΑΚΡ στην παρούσα φάση. Αλλά οι ιδεολογίες τους περιέχουν στοιχεία που δεν μου ταιριάζουν.
Πιο κοντά στην δική μου ιδεολογία βρίσκεται το Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα (LDP) αλλά θα λάβει μικροσκοπικό ποσοστό (λιγότερο του 0,1%) και η ψήφος μου θα πάει «χαμένη». Αυτό οφείλεται στο ασυνήθιστα υψηλό και εντελώς επαίσχυντο πλαφόν για την εκλογή στη Βουλή. Αν ένα κόμμα δεν λάβει 10%, δεν εκλέγει ούτε ένα βουλευτή.
Σύμφωνα με την εταιρεία δημοσκοπήσεων Konsensus, τρία κόμματα θα περάσουν άνετα το πλαφόν: το ΑΚΡ, το CHP και το ΜΗΡ. Αλλά το HDP βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού. Αν καταφέρει να ξεπεράσει το 10%, θα λάβει γύρω στις 60 έδρες (επί συνόλου 550). Αν όχι, όλες οι έδρες του θα πάνε στο μοναδικό ανταγωνιστικό του κόμμα ανάμεσα στον κουρδικό πληθυσμό, στο ΑΚΡ. Σε αυτή την περίπτωση, το ΑΚΡ ίσως ξεπεράσει τις 330 έδρες, αποκτώντας αρκετή εξουσία ώστε να τροποποιήσει το Σύνταγμα χωρίς στήριξη από άλλο κόμμα. Και ένα Σύνταγμα φτιαγμένο μόνο από το ΑΚΡ (ή από οποιοδήποτε άλλο κόμμα μόνο του) θα είναι καταστροφικό. Ένα Σύνταγμα πρέπει να προκύπτει από ευρεία εθνική συναίνεση και όχι από τις φιλοδοξίες του κόμματος –νικητή.
Επίσης, αν το HDP δεν μπει στη Βουλή, η ήδη ανήσυχη βάση του θα ριζοσπαστικοποιηθεί θέτοντας σε κίνδυνο την πολύ αναγκαία «ειρηνευτική διαδικασία» ανάμεσα στους κούρδους μαχητές και την κυβέρνηση.
Αυτοί οι λόγοι με ωθούν να ψηφίσω στρατηγικά το HDP για πρώτη, και ενδεχομένως τελευταία φορά, σ’ αυτές τις εκλογές. Δεν είναι ότι παραβλέπω τον εθνικισμό και την μαχητικότητα της βάσης του κόμματος _ τα οποία οι ρομαντικοί Δυτικοί παρατηρητές ίσως αγνοούν, στεκόμενοι μόνο στην «προοδευτική» αριστερίστικη ρητορική που χρησιμοποιεί το HDP. Απλώς πιστεύω ότι ένα HDP εντός Βουλής είναι καλύτερο για την τουρκική δημοκρατία από ένα HDP εκτός Βουλής.
