Το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ έχει νόημα μόνο αν αποτελέσει βήμα για την ανασύνθεση του χώρου του Μεταρρυθμιστικού Κέντρου και της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας, μέσα από την κοινωνία και όχι από αρχηγικούς μηχανισμούς.
Η περίοδος της Μεταπολίτευσης ,έκλεισε το 2009. Ήταν μακράν η καλύτερη περίοδος της χώρας, από ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους. Ο πυρήνας της επιτυχίας της, είχε ενσωματωμένα και τα αίτια της βίαιης και επώδυνης ολοκλήρωσης της. Το πρότυπο της οικονομικής και κοινωνικής επιτυχίας, της χώρας και των πολιτών, κατέρρευσε από μέσα. Οι πόροι που χρηματοδότησαν την εκρηκτική αύξηση, δημόσιας και ιδιωτικής κατανάλωσης, προέρχονταν κυρίως από την Ε.Ε, τον εξωτερικό και εσωτερικό δανεισμό του δημόσιου των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών και την παραοικονομία.
Η νοοτροπία που κυριάρχησε, του «γρήγορου και εύκολου» πλουτισμού, της «γρήγορης και εύκολης» κοινωνικής ανόδου, έδωσε μεγάλα και μικρά «θαύματα», όμως όπως κάθε θαύμα δεν κρατάει πολύ και δεν επαναλαμβάνεται.
Τα κόμματα της Μεταπολίτευσης και κυρίως τα κυβερνητικά, όπως σωστά διεκδικούν να πιστωθούν τις επιτυχίες της, πρέπει να αποδεχθούν και τις ευθύνες τους. Το ίδιο πρέπει να κάνουν οι συνδικαλιστικές και επαγγελματικές ελίτ και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ο κάθε «ανθρωπάκος» του ΒΙΛΧΕΜ ΡΑΙΧ.
Η βίαιη συρρίκνωση της ζήτησης ,που επεβλήθει με τα Μνημόνια, κατέστρεψε μαζί με τις παρασιτικές επιχειρήσεις και δραστηριότητες και πολλές υγιείς. Συρρίκνωσε των παραγωγικό ιστό και οδήγησε σε μεγαλύτερες συγκεντρώσεις οικονομικής ισχύος και στρεβλώσεις, κυρίως στους δυναμικούς κλάδους των κατασκευών, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των φαρμάκων και του λιανικού εμπορίου.
Παρ’ όλη την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, στον ιδιωτικό τομέα και την μείωση του κόστους εργασίας, η παραγωγικότητα, η ανταγωνιστικότητα και η εξωστρέφεια, βελτιώθηκαν οριακά, γιατί απουσίαζαν οι επενδύσεις στην παιδεία και στην εκπαίδευση, στην έρευνα και την καινοτομία, στον εκσυγχρονισμό, και τις νέες τεχνολογίες.
Στην χώρα μας σήμερα, το άθροισμα των συνταξιούχων και των ανέργων πλησιάζει στο 50% του πληθυσμού. Τα μεσαία στρώματα και κυρίως οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, που πάντα κοιτούν ψιλά, εάν δεν έπεσαν στην κατηγορία των απελπισμένων, κυριαρχούνται από ανασφάλεια της επόμενης μέρας. Οι άνεργοι και η πλειοψηφία των νέων που είναι άνεργοι, βιώνουν την απόλυτη απογοήτευση και τον αποκλεισμό. Οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες και όμιλοι, που παρέμειναν ισχυροί ή ενισχύθηκαν περισσότερο μέσα στην κρίση, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να δώσουν λύσεις. Γεννήθηκαν και μεγάλωσαν από το Κράτος, συνέβαλαν στην κατάρρευσή του, και τώρα φροντίζουν μόνο για την δική τους συνέχεια.
Η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και ο κόσμος όλος, τα τελευταία 30 χρόνια άλλαξαν δραματικά. Το εμπόριο, οι χρηματοπιστωτικές αγορές και οι νέες τεχνολογίες, που οδήγησαν στην παγκοσμιοποίηση, άλλαξαν ριζικά τις διεθνείς οικονομικές ισορροπίες. Στις ανεπτυγμένες χώρες, χάθηκε μεγάλο μέρος της παραγωγής και συρρικνώνεται το κοινωνικό κράτος.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες, με τεράστιο περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος, κερδίζουν θέσεις οικονομικής ισχύος και σημαντικά μερίδια της παγκόσμιας παραγωγής.
Ο πλούτος που παράγεται, πραγματικός και εικονικός, συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια και η διαχείρισή του γίνεται συνεχώς και περισσότερο αδιαφανής. Η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια επανέρχεται στην Ευρώπη, μετά από μισό αιώνα ανάπτυξης, σταθερότητας και ευημερίας.
Τα ευρωσκεπτικιστικά ρεύματα, ακροδεξιά και ακροαριστερά, παρ’ ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, φουσκώνουν και πνίγουν τις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές δυνάμεις. Κάθε ορθολογική, αναπτυξιακή στρατηγική, υπονομεύεται και πολλοί εκπαιδεύονται στην Θεωρία των Παιγνίων. Οι ισχυρές ευρωπαϊκές χώρες, κοιτούν με το ένα μάτι μπροστά και με το άλλο πλέον πίσω, παρ’ ότι βλέπουν το σκοτάδι του πρώτου ήμισυ του 20ου αιώνα.
Και εμείς στην Ελλάδα, όπως σε κάθε οριακή στιγμή της νεότερης ιστορίας μας, θυμόμαστε ηρωικές στιγμές και πρόσωπα, υπαρκτά και αμφιλεγόμενα, που θυσιάστηκαν για την «πίστη και την ελευθερία». Μόνο που τώρα κανείς δεν αμφισβητεί την πίστη μας και ελεύθεροι επιλέγουμε τα λάθη μας.
Σε αυτήν την ασταθή και αβέβαιη διεθνή, ευρωπαϊκή και εσωτερική οικονομική πραγματικότητα, το νέο πολιτικό σκηνικό, όπως και το προηγούμενο, αδυνατούν να διατυπώσουν ένα συναινετικό, μεταρρυθμιστικό, εθνικό λόγο. Οι οπαδοί της μεγαλύτερης κοινοτικής ολοκλήρωσης και αλληλεγγύης, που εκφράζεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, συγκυβερνούν με τους οπαδούς και την ηγεσία των ΑΝΕΛ, ένα από τους βασικούς αντιφεντερελιστικούς πόλους στην χώρα μας. Ζητούν υποστήριξη και αλληλεγγύη από αυτούς που καταγγέλλουν ως εκμεταλλευτές και τοκογλύφους.
Η κεντροδεξιά, το 2009 ενίσχυσε και πάλι τον εθνικολαϊκίστικό συντηρητικό χαρακτήρα της. Η κεντροαριστερά κατέρρευσε, μαζί με τα κοινωνικά στρώματα και τα πολιτικά ρεύματα που την στήριζαν.
Οι ακραίες δυνάμεις, έχουν μεγαλύτερο ακροατήριο, από την εκλογική τους επιρροή και έχουν βάσιμες ελπίδες, ότι θα ενισχυθούν από την διαιώνιση της κρίσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, δημιούργημα της κρίσης, αδυνατεί να προσγειωθεί και να προσγειώσει ομαλά στην πραγματικότητα, τον δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, θυμωμένο πολίτη.
Η ηγεσία της ΝΔ, που ελπίζει στην «Αριστερή Παρένθεση» ,αργά ή γρήγορα ,πρέπει να αποφασίσει να επιστρέψει στην ευρωπαϊκή κανονικότητά της.
Το ΠΟΤΑΜΙ, πρέπει να καταλάβει ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να επιδιώξει να γίνει «χαλίφης στην θέση του χαλίφη», δηλαδή το μοναδικό κόμμα του πολιτικού κέντρου και της Σοσιαλδημοκρατίας, διότι και αυτό είναι προϊόν της κρίσης του ΠΑΣΟΚ και όχι δημιούργημα κοινωνικής και πολιτικής ανάγκης.
Το ΚΙΝΗΜΑ- Δημοκρατών Σοσιαλιστών, δεν μπορεί να γίνει ο καταλύτης, όπως διακηρύσσει, της ανασυγκρότησης του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.
Η ΔΗΜΑΡ, θα επικαθοριστεί από την συμφωνία της κυβέρνησης με τους εταίρους, σε μεγάλο βαθμό.
Το ΠΑΣΟΚ κάνει Συνέδριο, αλλά δεν ξέρει γιατί. Οι υποψήφιοι για την ηγεσία του κινήματος, έχουν το δικαίωμα να πιστεύουν ότι μπορούν να αναστήσουν το ΠΑΣΟΚ, όπως και το δικαίωμα να το προσπαθήσουν. Όμως, η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή και πρέπει να γίνει κατανοητή από όλους μας.
Το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να καταστρέψει ολοσχερώς την αξιοπιστία του. Αυτό θα συμβεί, εάν ηγετικά πρόσωπα και οι εναπομείναντες προσωπικοί, μηχανισμοί δεν επιτρέψουν, να συζητηθούν τα μεγάλα προβλήματα της χώρας και του πολιτικού μας χώρου. Ακόμα χειρότερα εάν επιχειρήσουν να υφαρπάξουν αποφάσεις οργανωτικού χαρακτήρα, με στόχο να παγιδέψουν το περιεχόμενο και τις διαδικασίες, όπως περιγράφονται στην απόφαση προκήρυξης του Συνεδρίου από τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ.
Εάν κυριαρχήσει η πρώτη εκδοχή, τότε υπάρχει ελπίδα, το ΠΑΣΟΚ να βοηθήσει στην ανασυγκρότηση του χώρου του μεταρρυθμιστικού κέντρου και της νέας σοσιαλδημοκρατίας. Εάν κυριαρχήσει η δεύτερη εκδοχή, φοβάμαι ότι το Συνέδριο δεν θα τελειώσει ποτέ, το ΠΑΣΟΚ σίγουρα.
Το Συνέδριο πρέπει:
α) Να τοποθετηθεί στον κύκλο της μεταπολίτευσης και του ΠΑΣΟΚ, όχι με την «θεωρία των λαθών», αλλά με τις μεγάλες λυτρωτικές αλήθειες που γεννούν αξιοπιστία.
β) Να αυτοδεσμευθεί, ότι μαζί με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, ρεύματα και πρόσωπα, σε ισότιμη και αντιπροσωπευτική βάση, θα ξεκινήσει διάλογο μέσα στην κοινωνία, για την ανασύνθεση του χώρου του Μεταρρυθμιστικού Κέντρου και της Μεταρρυθμιστικής Σοσιαλδημοκρατίας, με τελικό στόχο, μέχρι το τέλος του 2015, την συγκρότηση του νέου κόμματος, με νέα οργανωτική φιλοσοφία, που θα ανατροφοδοτεί τις σχέσεις του με την κοινωνία και τους πολίτες, θα ενισχύει την συμμετοχικότητα και την δημοκρατία και δεν θα ευνοεί την δημιουργία μηχανισμών, γραφειοκρατίας και συνθήκες μονιμότητας. Στο τέλος αυτού του δρόμου, το ΠΑΣΟΚ θα αυτοδιαλυθεί, όπως και τα άλλα κόμματα και κινήσεις που θα συμμετέχουν στην συγκρότηση του νέου κόμματος.
γ) Μπροστά στις έκτακτες και οριακές για την χώρα εξελίξεις, η εκλογική συνεργασία των κομμάτων και κινήσεων του Μεταρρυθμιστικού κέντρου και της Νέας Σοσιαλδημοκρατίας, με ένα πρόγραμμα μεταρρυθμιστικής και προοδευτικής διακυβέρνησης και επικεφαλής πρόσωπο υψηλού κύρους και κοινής αποδοχής, είναι απολύτως αναγκαία σήμερα, τόσο για την χώρα, όσο και για την ύπαρξη του πολιτικού μας χώρου.
δ) Τα όργανα που θα εκλεγούν, με τον τρόπο που ορίζει το σημερινό καταστατικό, θα είναι δεσμευμένα να υλοποιήσουν αυτές τις πολιτικές αποφάσεις.
Η συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές, θα αποτρέψει την απόλυτη καταστροφή, αλλά θα φέρει εκλογές, για να μπορέσει η ηγεσία της κυβέρνησης να την περάσει από το Κοινοβούλιο και να ψηφίσει τους εφαρμοστικούς νόμους.
Η χώρα χρειάζεται Εθνικό Σχέδιο για να βγει από την κρίση. Δυστυχώς και η σημερινή Κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, συνεχίζει την ίδια πολιτική των «προαπαιτούμενων» που έθεταν και θέτουν Εταίροι και Δανειστές.
Η πολιτική αυτή μπορεί να επιτυγχάνει προσωρινά δημοσιονομικά αποτελέσματα, δεν δημιουργεί όμως μόνιμες και σταθερές προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση, την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή.
Μόνο ένα Εθνικό Σχέδιο μεγάλων μεταρρυθμίσεων στην οικονομία, το κράτος, το ασφαλιστικό σύστημα και τους θεσμούς, μπορούν να εγγυηθούν την ομαλή πορεία της χώρας.
· Αλλαγές στο εκλογικό σύστημα, για να εκφράζονται αναλογικά και δημοκρατικά τα κοινωνικά και πολιτικά ρεύματα,
· Αλλαγές στο πολιτικό σύστημα με θεσμούς, που θα εγγυώνται την διαφάνεια, την δημοκρατικότητα και την αποτελεσματικότητα του. Κόμματα που αναφέρονται αποκλειστικά στην κοινωνία, δεν ταυτίζονται με το Κράτος και δεν επιδιώκουν την κατάληψη και την χρησιμοποίησή του για κομματικούς και πελατειακούς λόγους.
· Αλλαγές στο οικονομικό πρότυπο, που θα καθιστούν την οικονομία παραγωγική, ανταγωνιστική και εξωστρεφή. Μόνο μια τέτοια οικονομία, μπορεί να εγγυηθεί την ανάπτυξη, την απασχόληση, τα σταθερά εισοδήματα, το ισχυρό κοινωνικό κράτος και την ευημερία των πολιτών.
· Κράτος που λειτουργεί με διαφάνεια και αποτελεσματικότητα, φιλικό στην επιχειρηματικότητα και τους πολίτες και όχι στο πελατειακό κομματισμό, συντεχνιασμό και ιδιοτελή οικονομικά συμφέροντα.
· Κοινωνικό Κράτος, ισότητα ευκαιριών για τους νέους, με ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο καλλιεργεί την παιδεία και ενισχύει τις δεξιότητές τους, για να έχουν δημιουργική παραγωγική και εργασιακή πορεία, σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον.
· Ελλάδα, ισχυρή, ασφαλής και ειρηνική στην Ν.Α Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο. Ελλάδα της Ευρώπης και των ισχυρών διεθνών συμμαχιών.
