Η άλλη Μύκονος

Η Μαρίνα Βρανοπούλου περνούσε από µικρή τα καλοκαίρια της στη Μύκονο, έβλεπε τις ευτελείς χάρες του νησιού να ξεδιπλώνονται γύρω της αλλά ονειρευόταν το νησί της δεκαετίας του ’70, την µποέµ, την εναλλακτική, την κοσµοπολίτικη Μύκονο που διάβαζε στα κείµενα του Βέλτσου και του Κουσαθανά. «Η Μύκονος µε όλες τις αντιφάσεις της, τον νεοπλουτισµό και τη φιλαργυρία είχε γίνει ένας µικρόκοσµος της Ελλάδας. Προσπαθούσα να κατανοήσω τι συνέβη σε αυτό το νησί µε τις τόσες οµορφιές, µε την εκπληκτική µορφολογία που εγώ γνωρίζω. Ενα νησί προσβάσιµο σε πολύ κόσµο ο οποίος δεν εξαντλείται στη στερεοτυπική ανθρωπογεωγραφία που έχουµε συσχετίσει µε αυτό» εξηγεί η επιµελήτρια και ιστορικός τέχνης. Ξεκίνησε λοιπόν µια έρευνα για να το ανακαλύψει. Συγκέντρωσε όλα τα λήµµατα που περιέγραφαν τη Μύκονο και κάλεσε καλλιτέχνες απ’ όλον τον κόσµο να εµπνευστούν από αυτά µε σκοπό να παρουσιάσει τα έργα τους σε µια έκθεση. Στη συνέχεια σκέφθηκε ότι θα ήταν προτιµότερο να παρουσιάσει τη δουλειά τους σε έναν χώρο όπου θα ήθελε να περνάει τα απογευµατόβραδά της σε αυτό το νησί που δεν σφύζει από πολιτιστική ζωή. Κοντά στο κοσµικό Ματογιάννι αλλά και τόσο µακριά από αυτό, ανακαίνισε το τριώροφο κτίριο απέναντι από την εκκλησία της Πανάχρας. Χάρη στη δική της πρωτοβουλία αλλά και χάρη σε χορηγίες που συγκέντρωσε, δηµιούργησε έναν χώρο πολιτισµού όπου θα πραγµατοποιούνται µηνιαία residences καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό και εν συνεχεία οι ατοµικές τους εκθέσεις, αλλά και συζητήσεις, εκδηλώσεις και pop-up βιβλιοπωλεία.

Το ξεκίνηµά της είναι ιδιαίτερα δραστήριο. Ούτε έναν ούτε δύο, αλλά περίπου είκοσι καλλιτέχνες προσκάλεσε να συµµετάσχουν σε αυτό το µακροπρόθεσµο και µεγαλόπνοο πρότζεκτ, το οποίο θα φέρνει στο νησί νέους εικαστικούς που έχουν διακριθεί µε βραβεία όπως τα New Contemporaries, Lumen Prize.

Κάποιοι έχουν ήδη έρθει στο νησί, κάποιοι άλλοι αναµένονται µέσα στη χρονιά. Ο χώρος ωστόσο θα εγκαινιαστεί στις αρχές Ιουνίου µε µια οµαδική έκθεση όλων των καλλιτεχνών που θα συµµετέχουν στα residences, παράλληλα µε τις δύο ατοµικές εκθέσεις της βρετανίδας ζωγράφου Σέλµα Παρλούρ και του γλύπτη Βασίλη Χ. (27/06-20/07). Τον Ιούλιο θα ακολουθήσουν η Ραλλού Παναγιώτου και η Μάγια Τζόρτζεβιτς (24/07-20/08), η οποία πολύ µας ενθουσίασε στο γραφείο µε τα έργα της τα οποία αναπαράγουν µε λάδι σε καµβά τα σκίτσα που σχεδίαζε µεγαλώνοντας στον υπολογιστή. Τον Αύγουστο θα ακολουθήσουν η Ολγα Μηλιαρέση-Φωκά (OMP) και ο Αλέξανδρος Τζάννης (22/08-22/09).

Πάντοτε ανά δύο και µε µια κάποια ετερώνυµη δύναµη να ενισχύει την έλξη τους (ζωγράφος-γλύπτης, έλληνας-ξένος), οι καλλιτέχνες θα βάλουν τους θεµέλιους λίθους στις γέφυρες που ευελπιστεί να χτίσει αυτή ηπλατφόρµα που φέρει τον τίτλο «Δυο χωριά». Εξάλλου«στη µυκονιάτικη διάλεκτο τα «δυο χωριά» είναι οι δυο τόποι και όχι οι δυο οικισµοί», όπως εξηγεί η Βρανοπούλου. «Θέλω να έχω δυο τόπους. Εναν µόνιµο στη Μύκονο όπου ξεκινάει αυτή η πλατφόρµα και έναν δεύτερο που θα αλλάζει, µπορεί να είναι στο Βελιγράδι ή στο Μεταξουργείο, γιατί πιστεύω ότι ένα έργο τέχνης δεν εκπληρώνει τον σκοπό του αν δεν ταξιδεύει, και µάλιστα σε έναν τόπο προσβάσιµο και δηµοφιλή στο κοινό που δεν είναι απαραίτητα µυηµένο στα εικαστικά».

«Δυο χωριά στη Μύκονο»: Εκκλησία της Πανάχρας, κοντά στην οδό Ματογιάννη, από 26/06 ως 31/10.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 30 Μαΐου 2015