Είναι ένα ερώτημα: με τι αρρώστησαν περισσότερο στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες; Με τα όσα ειπώθηκαν χθες στο Κρεμλίνο, ή με την εικόνα και μόνον της ευρωπαικής σημαίας να βρίσκεται ανάμεσα στην ελληνική και τη ρωσική στη Μόσχα στην κοινή συνέντευξη Τύπου Πούτιν – Τσίπρα;
Με ότι και να αρρώστησαν, περαστικά τους. Χθες ο πρωθυπουργός της Ελλάδος έκανε μια σημαντική επίσκεψη στη Ρωσία και τα όσα είπε ήταν σωστά.
Εν τω μεταξύ, φυσικά, πανικός έχει πέσει τις τελευταίες ημέρες σε διαφόρους κύκλους στην Αθήνα μήπως και ενοχληθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το Βερολίνο από την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης – κι αυτό όχι σε ένα, αλλά σε πολλά επίπεδα.
Το Βερολίνο ενοχλείται σχεδόν από τα πάντα πλέον στην Ελλάδα: από τα ζητήματα που σχετίζονται με τις οικονομικές εξελίξεις, μέχρι τις διαθέσεις της Αθήνας για τις γερμανικές αποζημιώσεις και, τώρα, ίσως ακόμα περισσότερο, από τη διεθνή πολιτική που επιχειρεί η Ελλάδα ειδικά ως προς τη Ρωσία.
Ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς μάλιστα ήταν εκείνος που ανέλαβε, κυρίως ως Γερμανός και λιγότερο ως… ευρωπρόεδρος φυσικά, να απειλήσει την Ελλάδα να μην τολμήσει να σπάσει τη γραμμή των κυρώσεων της Ε.Ε. στο ζήτημα της Ρωσίας.
Ποια γραμμή; Αυτή που χαράχτηκε βέβαια από τη γερμανική κυβέρνηση όταν εκείνη ευθέως προκάλεσε εκτροπή στην Ουκρανία για να φέρει, όπως και το κατάφερε, στην εξουσία τους νεοναζί! Γι αυτή τη γραμμή μιλάμε…
Η Ελλάδα δεν έχει να εξηγήσει το παραμικρό στις Βρυξέλλες, ή πολύ περισσότερο, στο Βερολίνο, για την εξωτερική της πολιτική. Ούτε είναι υποχρεωμένη να χάνει ερείσματα και δυνατότητες επειδή αυτό δεν αρέσει στους Γερμανούς.
Όταν οι τελευταίοι αποφασίσουν ότι θέλουν πραγματικά μια ευρωπαική εξωτερική και αμυντική πολιτική με τα ελληνικά συμφέροντα να λαμβάνονται ουσιωδώς υπόψη στη διαμόρφωσή της και όταν δεν έχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά για το ποιες χώρες της Ε.Ε. … «δικαιούνται» να ασκούν εξωτερική πολιτική και ποιες όχι, τότε, ευχαρίστως, να συζητήσουμε επ’ αυτών των ζητημάτων. Μέχρι τότε, η Αθήνα πρέπει να παραμείνει απολύτως αδιάφορη στις κραυγές αυτού του είδους.
Όμως προσοχή: δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις Η.Π.Α.
Η Αθήνα πρέπει να διατηρεί στενή επαφή με την Ουάσιγκτον και η συζήτηση πρέπει να είναι άμεση, πραγματική και εποικοδομητική, κάτι που, πάντως, έχουμε πολλές ενδείξεις ότι ήδη συμβαίνει. Αν πράγματι συμβαίνει, πρέπει να διατηρηθεί και να ενισχυθεί. Αν δεν συμβαίνει, η κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση με ειλικρίνεια που περιλαμβάνει και τη λογική για το άνοιγμα της Αθήνας προς τη Μόσχα και το Πεκίνο.
Ας ενοχλείται λοιπόν όσο θέλει το Βερολίνο. Αλλού είναι που πρέπει να προσέξει η Ελλάδα τη συμβατότητα των κινήσεών της. Γιατί το παιγνίδι είναι πλέον βαθύ και μεγάλο.
Και, ακόμα κι αν έχει τροποποιηθεί, κανείς, ούτε καν οι ίδιοι οι Ρώσοι, δεν είπε ότι έχει πεθάνει η Γιάλτα…
