Πρόκειται για κατόρθωμα. Ήθελε μεγάλη προσπάθεια, αλλά τα καταφέραμε: χάσαμε ότι είχαμε πετύχει με μεγάλο κόπο και θυσίες τα προηγούμενα χρόνια.
Ο λόγος για το πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο το 2014 διαμορφώθηκε σε 0,3% του ΑΕΠ από 1,5% το 2013.
Ο στόχος για το 2014 ήταν πρωτογενές πλεόνασμα 1,5%, ενώ για φέτος το πρόγραμμα προβλέπει 3% του ΑΕΠ και η κυβέρνηση ζητάει τη μείωσή του στο 1,5%.
Όμως, ακόμα και αν οι πιστωτές αποδεχθούν τον μειωμένο στόχο, η προσπάθεια που πρέπει να γίνει είναι η ίδια.
Διότι από 0,3% του ΑΕΠ θα πρέπει να πάμε φέτος στο 1,5%. Δηλαδή, σχεδόν όσο «δρόμο» θα διανύαμε από το 1,5% στο 3%.
Δηλαδή το όφελος από όλη τη φασαρία και την αντιδικία με τους πιστωτές για χαλάρωση του στόχου το 2015, στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι σχεδόν μηδενικό.
Αντίθετα, ο χαμηλότερος στόχος επηρεάζει τη βιωσιμότητα του χρέους, πράγμα που σημαίνει, στην καλύτερη πάλι περίπτωση, νέο δάνειο και νέο μνημόνιο.
Για την εξέλιξη αυτή μόνο το Βερολίνο, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι Βρυξέλλες, οι αγορές ή οποιοσδήποτε άλλος δεν φταίει. Δικές μας επιλογές και εμμονές μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση.
Η επιτυχία του πρωτογενούς πλεονάσματος και μάλιστα πάνω από τις προβλέψεις που οδηγούσε τη χώρα ταχύτερα στην απεμπλοκή από τους πιστωτές, αρχικά αμφισβητήθηκε από την τότε αντιπολίτευση και σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Αν και ήταν κυρίως αποτέλεσμα φοροεπιδρομής που πλήρωσε ο ελληνικός λαός, χαρακτηρίστηκε εικονικό, επικοινωνιακό τρικ, δημιουργική λογιστική κλπ., για να γίνει στη συνέχεια σημαία από τη νέα κυβέρνηση στην αντιπαράθεσή της με τους πιστωτές.
Όμως, η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να χειριστεί το θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας με βάση των εθνικό συμφέρον και όχι τις μικροκομματικές επιδιώξεις, ενίσχυσε την αβεβαιότητα στην αγορά, έπληξε την οικονομική δραστηριότητα και οδήγησε σε στάση πληρωμών τους φορολογούμενους.
Έτσι, από εκεί που η χώρα είχε επιστρέψει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης, δανειζόταν από τις αγορές και διαπραγματευόταν την έξοδο από το μνημόνιο, βρέθηκε σε λιγότερο από έξι μήνες να φλερτάρει με τη στάση πληρωμών, την ύφεση και το Grexit.
Και όλα αυτά τη στιγμή που η Πορτογαλία και η Ισπανία δανείζονται με επιτόκιο κάτω από 2%, Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ρίχνει χρήμα στην αγορά και οι επενδυτές επιστρέφουν στην Ευρώπη ποντάροντας σε ανάκαμψη της Ευρωζώνης.
Αν αυτό δεν είναι κατόρθωμα, τότε τι είναι;