Τα αποτελέσματα της χθεσινής πρώτης ψηφοφορίας για την εκλογή νέου προέδρου της Δημοκρατίας συνιστούν πλήρη συντριβή της κυβέρνησης και της πολιτικής την οποία με πάθος επί τόσο καιρό εκτελεί και υπερασπίζεται.
Ετσι, η χθεσινή ψηφοφορία δημιουργεί πλέον μία νέα πραγματικότητα.
Επί αυτής, υπάρχουν δύο δρόμοι τους οποίους θα μπορούσε να ακολουθήσει ο κυβερνητικός συνασπισμός:
Ο πρώτος δρόμος είναι να επιμείνει στη ρητορική του τρόμου, στα εκβιαστικά διλήμματα, στην προσπάθεια που έκανε και στις διπλές εκλογές του 2012, όταν ο πρωθυπουργός από αρχηγός του «Όχι», το οποίο επί δύο χρόνια υπηρέτησε και το οποίο τον έφερε στην εξουσία, έγινε ξαφνικά ο εκτελεστής του «Ναι» και της τυφλής υποταγής στη γερμανική πολιτική στην Ελλάδα – «Ουδείς αναμάρτητος» είπε τότε μιλώντας στο Βερολίνο…
Αυτός ο δρόμος είναι πλέον απολύτως αδιέξοδος: κάθε εβδομάδα που θα τον ακολουθεί η κυβέρνηση, θα χάνει και ένα κομμάτι από το ποσοστό που της έχει απομείνει. Επιπλέον, είναι δρόμος θεσμικά επικίνδυνος.
Ο δεύτερος δρόμος είναι να διευκολύνει τις εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα και να το πράξει γρήγορα.
Τώρα το τι σημαίνει αυτό, εύκολα μπορούν να το βρουν μόνοι τους. Αρκεί να θέλουν να βοηθήσουν, επιτέλους, τη χώρα, η οποία, περισσότερο από ποτέ και από οτιδήποτε άλλο, χρειάζεται σήμερα ένα μεγάλο αρραγές εθνικό μέτωπο έτοιμο να αντιμετωπίσει την τρομοκρατία του Βερολίνου, η οποία καταφθάνει.
Μακάρι, οι άνθρωποι αυτοί, να καταλάβουν, έστω και τώρα το σφάλμα τους, και να βοηθήσουν αληθινά αυτό τον τόπο στον πολύ δύσκολο πλην απολύτως απαραίτητο εθνικό αγώνα που νομοτελειακά έχει μπροστά του…
