Περιγράψτε μου τη στιγμή που κρατήσατε στα χέρια σας τον πρώτο προσωπικό σας δίσκο «Λαβύρινθοι». «Τον είδα πρώτη φοράτυχαία στο ράφι ενός καταστήματος. Η αλήθεια είναι πως μαζί με ένα τεράστιο χαμόγελο μου ξέφυγε στον πωλητή “Δικός μου είναι” και γελάσαμε. Αισθάνομαι τυχερή και ευγνώμων».

Υπογράφετε τους στίχους και τη μουσική στα περισσότερα κομμάτια του δίσκου. Δεν μεγαλώνει με αυτόν τον τρόπο η ευθύνη; «Γράφω στίχους και κείμενα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και αυτό προέκυψε από προσωπική ανάγκη. Ομως ήταν η δασκάλα μου εκείνη που με προέτρεψε να ασχοληθώ πιο σοβαρά, όταν άρχισα να απογοητεύομαι επειδή δεν κατάφερνα να προσεγγίσω κάποιον από τους στιχουργούς που θαύμαζα και ήθελα να γράψουν για εμένα. Υπάρχουν κομμάτια μου που δεν μου αρέσουν τόσο, όμως γνωρίζοντας την αλήθεια τους τα άφησα να υπάρχουν στον δίσκο».

Οπότε υπάρχουν και κομμάτια που γράψατε και είναι κλεισμένα ακόμη στο συρτάρι, φαντάζομαι… «Τα πιο πολλά. Σχεδόν κάθε ημέρα μετά τα μεσάνυχτα μεταλλάσσομαι σε ένα ον που εκφράζεται μόνο με στίχους και μελωδίες. Κάποια κομμάτια μουδεν ολοκληρώνονται ποτέ, κάποια άλλα είναι επικές χαζομάρες, κάποια τα αγαπώ και τα κρατώ μόνο για εμένα και υπάρχουν και κάποια που αισθάνομαι πως ήρθε η στιγμή να τα μοιραστώ».

Η οικογένειά σας πριν από μερικά χρόνια βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα. Πώς το βιώσατε; «Ηταν χρόνια σκοτεινά για εμένα, τα οποία όμως με διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό. Εμαθα κυρίως να μην (κατα)κρίνω κανέναν άνθρωπο, αλλά και τη σημασία αυτού που λέμε “λίγοι και καλοί”».

Σκεφτήκατε ποτέ να αλλάξετε το επίθετό σας; «Ποτέ».

Αλήθεια, σε ποιο χώρο θα τοποθετούσατε τον εαυτό σας πολιτικά; «Είμαι λίγο αντισυμβατική ως άνθρωπος. Δεν μπαίνω εύκολα σε καλούπια, πόσω μάλλον κομματικά. Απλώς κάθε φορά προσπαθώ να ανταποκριθώ στην ευθύνη της ψήφου μου όσο καλύτερα μπορώ».

Το τραγούδι «Εκείνη», που συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο, δίνει την αίσθηση ότι είναι ένας ύμνος στη γυναίκα που αγαπά χωρίς ανταπόκριση. Εχετε βρεθεί σε μια τέτοια θέση; «Το χειρότερο είναι πως έχω νιώσει μόνη ενώ ήμουν σε σχέση. Η εξέλιξη της ιστορίας ήταν διαφορετική τελικά, όμως εκείνη τη στιγμή αυτό βίωνα και επειδή ποτέ δεν το εξέφρασα λόγω περηφάνιας, ένα βράδυ που με έπιασε το παράπονο το έκανα κομμάτι».

Είστε «drama queen» στην προσωπική σας ζωή; «Ανάλογα με τη στιγμή. Πολύ συχνά είμαι και βουλιάζω ή σέρνομαι με ένα ζήτημα για ημέρες. Αλλες φορές δρω ακαριαία, αθόρυβα και απόλυτα».

Αλήθεια, γράψατε το πρώτο τραγούδι σας από χαρά ή από λύπη; «Ηταν στα έντεκα, για ένα παιδάκι που χάθηκε από τα ναρκωτικά και απευθυνόμουνστον Θεό. Είχα ακούσει την είδηση στα κανάλια και έμεινα πολλές νύχτες ξάγρυπνη. Είναι μάλιστα πλέον οικογενειακό σημείο αναφοράς επειδή το τραγουδούσα τόσο συχνά και έντονα που ο αδελφός μου το θυμάται και μου το τραγουδάει ακόμη πού και πού».

Στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο ξεκινήσατε εμφανίσεις με τον Μανώλη Μητσιά, τον Μπάμπη Στόκα και τη Φωτεινή Βελεσιώτου. Πώς είναι το κλίμα; «Τους θαυμάζω όλους τόσο πολύ που σε μια πρόβα για την έναρξη του προγράμματος που τραγουδάμε όλοι παρέα,ξέχασα να μπω σωστά επειδή τους χάζευα».

Πώς δεν θα θέλατε με τίποτα να καταλήξετε σε δέκα χρόνια; «Θα ήθελα να μη νιώθω εγκλωβισμένη σε στερεότυπα και σοβαροφάνειες. Και δεν θα ήθελα ποτέ να γίνω άδικη εις γνώσιν μου».

Η σχέση σας με τον Θεό ποια είναι; «Περίεργη. Εχω ανάγκη να πιστεύω. Συχνά απομακρύνομαι από τον πνευματικό μου, όμως πάντα έρχεται η δύσκολη ώρα που επιστρέφω».

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014