Σενάριο-εφιάλτης για την Τουρκία η εκλογή Ερντογάν

Αν δεν εκλεγεί στον πρώτο γύρο ή αν έχει μικρή διαφορά από τον δεύτερο σε περίπτωση δεύτερου γύρου ο Ερντογάν κινδυνεύει να εξασθενίσει πολιτικά και να χάσει τη δυναμική λαϊκή πλειοψηφία. Μια σημαντική μερίδα βουλευτών του κυβερνητικού κόμματος ΑΚ θα τον βλέπει με μισό μάτι αν τολμήσει να αγνοήσει τους συνταγματικούς περιορισμούς για τρίτη θητεια. Αλλά αν κερδίσει στον πρώτο γύρο είτε εξασφαλίσει μεγάλη διαφορά στον δεύτερο τότε θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο την αδιαφιλονίκητη δύναμη του στο κόμμα, θα προχωρήσει στην παραβίαση των συνταγματικών κανόνων και θα ενεργεί ως πρόεδρος της Δημοκρατίας, ως πρωθυπουργός και ως αρχηγός κόμματος ταυτόχρονα.

Δεν αποκλείεται να μη θίξει τους περιορισμούς για απαγόρευση τρίτης θητείας, να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές ώστε να δημιουργήσει μια ομάδα βουλευτών αποκλειστικά από πιστούς ολιγάρχες και «κομματόσκυλα» και να κρατήσει τον πρόεδρο Αμπντουλάχ Γκιουλ εκτός βουλής, διαλύοντας έτσι το όνειρό του του να αναλάβει πρωθυπουργός. Κατόπιν, θα προχωρήσει σε ρυθμίσεις του συντάγματος τέτοιες που να τον κάνουν σουλτανο–επικυρωμένο με δημοψήφισμα στο οποίο θα έχει και την υποστήριξη των περισσότερων Κούρδων στους οποίους θα δώσει κάποιου είδους διοικητική αυτονομία.

Αν πρόκειται να τηρήσει όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις του ο Ερνταγαν θα συνεχίσει να πιέζει την αντιπολίτευση και να κηρύσσει προδότες κάθε έναν που θα του είναι αντίθετος. Όλα αυτά οδηγούν στην πλήρη πόλωση και αποσταθεροποίηση και δεν αποκλείουν ένα ακόμη χειρότερο σενάριο–μια φιλο-Κεμαλικη στρατιωτική επέμβαση, ένας πραγματικός εφιάλτης για την Τουρκία. Η μόνη ελπίδα σε μια τέτοια περίπτωση είναι μήπως όταν εκλεγεί αλλάξει ρολο–από ταραχοποιός σε οικοδόμο λαϊκής σύμπνοιας και συναντίληψης. Δυστυχώς, αυτό δεν φαίνεται πολύ πιθανο.

Αν ο Ερντογαν δεν εκλεγεί στον πρώτο γύρο είτε σε δεύτερο γύρο η διαφορά δεν θα είναι μεγάλη θα παύσει

να θεωρείται ακόμη και στο κόμμα του ως παντοδύναμος και όσο πλησιάζουμε σε νέες βουλευτικές εκλογές δεν αποκλείεται μια «έκρηξη» βουλευτών του ΑΚ οι οποίοι θα ήθελαν να έχουν επικεφαλής του κόμματος τους όχι κάποια μαριονέτα του Ερντογαν. Σε μια τέτοια εξέλιξη ο Γκιουλ, παρ’ ολο που έχασε κάπως από το πολιτικό κεφάλαιο του με το να συγκατανεύει στις νομοθετικές προσπάθειες του Ερντογαν να διαλύσει τη νομική τάξη της χώρας, εξακολουθεί να θεωρείται από πολλούς ως ο μόνος ηγέτης που θα μπορούσε να δώσει τέλος στην αυξανόμενη πόλωση και ίσως καλείτο να αναλάβει την ηγεσια.

Αυτό είναι, φυσικά, το πιο αισιόδοξο σενάριο για την Τουρκία σε σχέση με τις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής.