Ποδοσφαιρικά η Μαδρίτη εφέτος ήταν στα πολύ πάνω της, και το La Gabinoteca ήρθε να φέρει τον αέρα υπεροχής της πόλης και στην Αθήνα. Το φημισμένο tapas bar – δημιουργία του σεφ Nino Redruello – κατέκτησε με τον φαν χαρακτήρα του το κοινό της ισπανικής πρωτεύουσας και προτού ανοίξει τα φτερά του για άλλες πόλεις της χώρας ή του κόσμου προσγειώθηκε στην πλατεία του Κεφαλαρίου διδάσκοντας… καστιγιάνικη μπάλα. {{{ moto }}}
Ο εντυπωσιακός industrial χώρος – με την μπάρα στη μέση να γίνεται φυσικό σύνορο ανάμεσα στο μέσα και στο έξω –, η ανοιχτή κουζίνα που γεμίζει με inox πινελιές και αρώματα τον χώρο και η τονισμένη μουσική συνθέτουν έναν ιδανικό καμβά για μια άκρως διασκεδαστική γευστική εμπειρία.
Βέβαια για να τη βιώσει κανείς θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε κηπουρό «κουρεύοντας» από γλαστράκια τα μαρούλια για να φτιάξει τη δική του La no auténtica ensalata César, σε ανθοκόμο που μυρίζει και απομακρύνει τα λουλούδια από τις δημιουργίες του bartender Δημήτρη Παπαϊωάννου, σε γεροδεμένο σύζυγο που θα ανοίξει τα ερμητικά κλεισμένα βαζάκια των αβγών με την τρούφα, σε παιδί που θα λάβει ως εορταστικό δώρο μέσα στο πολύχρωμο κουτάκι τρυφερά μοσχαρίσια μάγουλα.
Αυτή η συμμετοχή στο παιχνίδι είναι βασικό συστατικό της La Gabinoteca φιλοσοφίας, η οποία συμπληρώνεται από τη διαδοχή αρωμάτων και γεύσεων που αναμένει κανείς από ένα tapas bar. Πάντως αυτή η τελευταία περισσότερο προσομοιάζει με ένα menu degustation παρά με ένα πραγματικό μεζεκλίκικο τραπέζι.
Η δημιουργική ομάδα του ισπανικού εστιατορίου με τον σεφ Nino Redruello στο κέντρο.
Και αυτό γιατί οι μερίδες είναι μεγαλύτερες του μεζέ (ούσες σχεδόν στο μισό μιας κανονικής) και η χρήση μαχαιροπίρουνου στα περισσότερα πιάτα αναγκαία, στοιχεία που αφαιρούν σχεδόν ολοκληρωτικά την αίσθηση του «τσιμπητού».
Οχι finger food επομένως, σίγουρα όμως comfort food και μάλιστα με εξαιρετικής ποιότητας πρώτες ύλες – τομέας στον οποίο οι Ισπανοί έχουν κάνει λιγότερες παραχωρήσεις και από τον πρόεδρο της Ρεάλ – που θέτουν τις βάσεις για νόστιμα πιάτα.
Και πράγματι, όταν το επισκέφτηκα, πολλά από αυτά ήταν ποθητά, όπως το Jamόn Ibérico Los Pedroches, το μελωμένο – όνομα και πράγμα! – ραβιόλι με φουαγκρά, τα ντελικάτα χτένια πάνω σε ψητό ψωμί με πιπεριά και σάλτσα aioli, τα μοσχαρίσια μάγουλα όπως τα προτιμά ο Nino και η υπέροχη γλυκιά κρέμα τυριού που γνώρισε κατά τη θητεία του στο εστιατόριο του Arzak.
Και θα ήταν περισσότερα αν λίγα πράγματα άλλαζαν στις ισορροπίες που εν τέλει καθορίζουν ένα εξαιρετικό πιάτο. Δεν ξέρω αν οι όποιες αδυναμίες οφείλονται στο «πρώιμο» της κουζίνας – η επίσκεψή μου έγινε μόλις μία εβδομάδα από το ξεκίνημα του μαγαζιού –, ένιωσα πάντως ότι λίγη προσοχή στη λεπτομέρεια θα έκανε το καλό εξαιρετικό.
Για παράδειγμα, κάτι δεν μου έδενε στον συνδυασμό της τραγανής πάπιας κομφί με την guacamole στην best seller τορτίγια Taco Pato. ‘Η, από την άλλη, το πεντανόστιμο λαβράκι ήταν πολύ λεπτό για να αντέξει τα υπολείμματα της κρούστας αλατιού μέσα στην οποία ήταν ψημένο, με αποτέλεσμα να κάνει την πίεση να θυμίζει στροφόμετρο Lamborghini. Ισως, αν δάνειζε τη μισή του αλμύρα στον πολλά υποσχόμενο – πλην ανάλατο και άοσμο – πουρέ πατάτας με κρέμα μαύρης τρούφας και αβγό, να με έκανε να αγαπήσω τη Ρεάλ…
Ακόμη και έτσι πάντως το La Gabinoteca προσφέρει μια διασκεδαστική, διαδραστική εμπειρία που δύσκολα θα κάνει κάποιον να φύγει σκυθρωπός. Δεν είναι βέβαια το κατάλληλο μέρος για να κλείσετε τη σημαντική επαγγελματική σας συμφωνία, είναι όμως σίγουρα εξαιρετική επιλογή για λυμένες γραβάτες και πεταμένα κοστούμια αφού την κλείσετε!
Επιπλέον προσφέρει και καλή – για τα δεδομένα του «πόστου» – σχέση ποιότητας – τιμής. Αρκεί βέβαια να μην παρασυρθεί κανείς στο «φέρε άλλο ένα πιατάκι» ή στο «βάλε άλλο ένα ποτάκι», γιατί φασούλι το φασούλι εύκολα γεμίζει το σακούλι του λογαριασμού. Και μπορεί να τρώμε σαν και αυτόν, πλην όμως δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να υπογράψουμε τα συμβόλαια του Xabi…
Πολλές μπουκιές, λίγα λόγια…
Δεν έχει περάσει ούτε χρόνος από την πρώτη επίσκεψή μου στο Μαύρο Πρόβατο και τις θετικές εντυπώσεις που αποκόμισα και εξέφρασα δημοσίως.
Η προ εβδομάδων εμπειρία όμως μου αποκάλυψε τη «μαύρη» πλευρά του καλοκάγαθου ζώου. Στριμωγμένοι σε μια ακρούλα (η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε κάνει κράτηση) και παλεύοντας με τον νόμο της βαρύτητας για να μη βρεθούμε με την πλάτη στο κατηφορικό πεζοδρόμιο, απολαύσαμε μόνο μια υπέροχη ταμπουλέ και καλοδουλεμένα γλυκά.
Κατά τα άλλα, δοκιμαστήκαμε με κρύα ψαρόσουπα (πόσο δύσκολο άραγε είναι να φέρεις ζεστή μια σούπα;), ένα ακόμη πιο κρύο χουνκιάρ, βαριά παστουρμαδοπιτάκια και… ύφος.
Είχα κάθε καλή διάθεση να πιστέψω ότι απλώς τύχαμε σε μια κακή στιγμή (ή μάλλον σε πέντε!) ώσπου κατέφθασαν τα ψητά των διπλανών, με τους οποίους εναγκαλιζόμασταν σε μια αποτυχημένη εφαρμογή του hipster dining. Ακόμη και αν είχαν παραγγελθεί well done, δεν ήταν παρά well black, δικαιολογώντας –κυριολεκτικά πλέον – το όνομα του δημοφιλούς στεκιού του Παγκρατίου.
Μαύρο Πρόβατο: Αρριανού 31, Παγκράτι, τηλ. 210 7223 466.
*Δημοσιεύθηκε στο BΗΜΑ GOURMET την Κυριακή 15 Ιουνίου 2014.
La Gabinoteca: Δηληγιάννη 56, Κεφαλάρι, Κηφισιά, τηλ. 210 8083 988.
