Στην Ελλάδα εύκολα ξεχνάμε, αυτό είναι πάνω-κάτω γνωστό. Και εύκολα ισοπεδώνουμε. Επίσης γνωστό. Πριν από μερικές μέρες το φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας ανακοίνωσε τα προγράμματά του, από τα οποία εφέτος έλειπε η ελληνική ταινία. «Πού είναι η Ελλάδα;» άρχισαν να με ρωτούν κάποιοι. «Πουθενά πάλι η Ελλάδα!» συνέχιζαν με μια σχετική δόση χαιρεκακίας στον τόνο της φωνής τους. Αμ δεν πάει έτσι όμως, παιδιά.
Γιατί η Ελλάδα ήταν και παραήταν πέρυσι στη Βενετία με τη «Miss Violence» του Αλέξανδρου Αβρανά (φωτογραφία), η οποία κέρδισε δύο βραβεία. Η Ελλάδα ήταν και παραήταν πριν από δύο χρόνια και πάλι στη Βενετία με τις «Αλπεις». Η Ελλάδα ήταν στη Βενετία το 2010 με το «Attenberg» που επίσης κέρδισε βραβείο. Η Ελλάδα ήταν και παραήταν εφέτος στο Βερολίνο με το «Μικρό ψάρι». Η Ελλάδα είναι και παραείναι σε δεκάδες άλλα, μικρότερα ίσως, φεστιβάλ που έχουν κι αυτά τη σημασία τους. Δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε όλα. Ο ελληνικός κινηματογράφος πάει καλά στο εξωτερικό, έχει κτίσει ένα όνομα το οποίο πλέον είναι αναγνωρίσιμο. Δεν λέω βέβαια ότι πρέπει να επαναπαυτούμε στις ως τώρα δάφνες μας. Ασφαλώς και πρέπει να καλλιεργούμε αυτό που έχουμε φτιάξει για να το διατηρήσουμε. Λέω όμως ότι είναι άλλο πράγμα να είναι κανείς ανταγωνιστικός και άλλο άπληστος και αχόρταγος.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
